Περί ενανθρωπήσεως (Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου)

Ανόητος όποιος του Θεού το βασιλιά Λόγο αιώνιο

σαν τον ουράνιο ισόθεα δεν προσκυνάει Πατέρα.

Ανόητος κι όποιος σα θνητό στη γη το βασιλιά Λόγο

ισόθεα δεν τον προσκυνά σαν τον ουράνιο Λόγο.

Μόνο ή χωρίζει απ’ τον τρανό Πατέρα του το Λόγο

ή από το Λόγο τη μορφή του ανθρώπου και τη σάρκα.

Θεός ήταν κι έγινε όμοιός μας ο Λόγος του Πατέρα,

όντας σμιχτός με τους θνητούς το Θεό μ’ αυτούς να σμίξει. Θεός ένας κι απ’ τα δυο θνητός όσο για να με δείξει

εμένα Θεόν από θνητόν. Έλεος, χτυπιέμαι, Θεέ μου.

Τόσο από εμέ. Τί να ζητώ σμίξη άφραστη και νόημα.

Στο λόγο σας για το Θεό – θνητοί – δεχτείτε μέτρο.

Αν πρώτος το φυλάξω εγώ, το κάλλιο είναι. Μ’ ανίσως

με λέξεις αναρίθμητες μαυρίζεις τα χαρτιά σου

δώσ’ μου δυο αράδες σύντομες σ’ αυτά να σου χαράξω

με γράμματα απ’ την πέννα μου, που το μελάνι εσώθη.

(Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου, ΕΠΕ, τ. 8ος, σ. 321)