Γιατί βαθιά μου δόξασα

3 Μαΐου 2012

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη

και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,

Γιάννης Γαϊτης

μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,

να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,

πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου…

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πως,

μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,

σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,

να τώρα που, η καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,

λαμπ ἡ στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,

βρέχει απ τὰ βάθη τ οὐρανοῦ και μέσα μου ο καρπός!…

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει…»

μα «αν ειν ἡ μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως…

μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,

τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός…»

να που, ο,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,

να που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!…

Άγγελος Σικελιανός

(από τον Λυρικό Βίο, B´, Ίκαρος, 1966)