«Οινοποιείο»

14 Μαΐου 2012

Την Πέμπτη 17 Μαΐου στις 19.30 μ.μ θα γίνουν στο «Lemos Center», Καρνεάδου 25-29 (3ος όροφος), Κολωνάκι  τα εγκαίνια της εικαστικής έκθεσης «Οινοποιείο» από την  εταιρεία Κατώγι – Στροφιλιά σε συνεργασία με τη Λουΐζα Καλλιγά.

Αντώνης Καστρινάκης

Στην έκθεση, την οποία επιμελείται η Ίρις Κρητικού, συμμετέχουν οι: Ελένη Αγγέλου, Στέλιος Αλεξάκης, Μάριος Βουτσινάς, Μαίρη Γαλάνη – Κρητικού, Χρήστος Γαρουφαλής, Ανδρέας Γεωργιάδης, Μαρία Γιαννακάκη, Ειρήνη Γκόνου, Άκης Γκούμας, Γεωργία Γκρεμούτη, Στέφανος Δασκαλάκης, Γιάννης Δέδες, Σταμάτης Ζέρβας, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Μάρκος Καμπάνης, Αντώνης Καστρινάκης, Μαρίνα Κροντηρά, Αλίνα Μάτσα, Τίμος Μπατινάκης, Γιάννης Μπεκιάρης, Χαρίτων Μπεκιάρης, Παναγιώτης Μπελντέκος, Ντόλυ Μπουκογιάννη, Δημήτρης Μπραζάς, Μίλτος Παντελιάς, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κώστας Παππάς, Βασίλης Πέρρος, Γιώργος Ρόρρης, Παύλος Σάμιος, Δημήτρης Σαρασίτης, Δημήτρης Σκουρογιάννης, Μάριος Σπηλιόπουλος, Αμαλία Σταυρουλάκη, Νίκος Στεφάνου, Τάκης Στεφάνου, Μαγδαληνή Τουλιάτου, Βάσω Τρίγκα, Μαρία Φιλοπούλου, Μαρία Φραγκουδάκη, Πάβλος Χαμπίδης, Μανώλης Χάρος.

Μαρία Φραγκουδάκη

Η έκθεση «Οινοποιείο» στηρίζει το έργο της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.) και θα παραμείνει ανοικτή μέχρι τις 2 Ιουνίου, από Δευτέρα ως Παρασκευή 13.00 μ.μ έως 21.00 μ.μ και το Σάββατο από 11.00 π.μ έως 17.00 μ..

Γιάννης Παπαδόπουλος

Τι είναι όμως η έκθεση «Οινοποιείο»;
Πρόκειται για έναν ενεργό διάλογο ανάμεσα στο κρασί (που γίνεται αντιληπτό ως άρτιο αισθητικό αντικείμενο) και επιλεγμένα έργα τέχνης που ως αφετηρία τους έχουν τον αμπελώνα και το κρασί ως οργανικό περιεχόμενό του.
Στα δωμάτια του «ΟΙΝΟΠΟΙΕΙΟΥ», (είναι ένας φωτεινός χώρος στο κέντρο της Αθήνας), ζωγράφοι, γλύπτες, σχεδιαστές, αρχιτέκτονες εκθέτουν επιτοίχια και τρισδιάστατα έργα τέχνης από διαφορετικά υλικά εμπνεόμενοι από το αμπέλι και το κρασί.
Οι διοργανωτές και ο στόχος της έκθεσης
Η έκθεση διοργανώνεται από τη Λουΐζα Καλλιγά, παραγωγό του «Λευκό Άτι louisa calliga» και κόρη του Γιάννη Καλλιγά, που συνέβαλε σημαντικά στην ιστορία του ελληνικού κρασιού και την οινοποιητική εταιρεία Κατώγι και Στροφιλιά. Η αμπελουργική και οινοποιητική εταιρεία Κατώγι και Στροφιλιά Α.Ε. επί σειρά ετών παράγει κρασιά από ελληνικούς αμπελώνες στα οινοποιεία της στο Μέτσοβο στην Ανάβυσσο και στη Νεμέα. Φροντίζει για τη μικρότερη δυνατή επιβάρυνση του περιβάλλοντος από την παραγωγική της διαδικασία και για τη μη σπατάλη ανθρώπινων και φυσικών πόρων. Συμβάλλει στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών και επενδύει συστηματικά στον οινοτουρισμό διαθέτοντας την πρώτη πλήρως οργανωμένη οινοτουριστική μονάδα στην Ελλάδα. Παράλληλα, η εταιρεία προωθεί ενεργά τον πολιτισμό. Είναι ο βασικός χορηγός των δραστηριοτήτων της Πινακοθήκης Ε. Αβέρωφ και στηρίζει ποικίλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις άλλων φορέων.

Κώστας Παππάς

Και οι δύο διοργανωτές, με μακρόχρονο ενδιαφέρον για την τέχνη και τον πολιτισμό, επιθυμούν μέσω της συγκεκριμένης εικαστικής δράσης να συνδέσουν το κρασί ως μοναδικό διαχρονικό αισθητικό και οργανικό αντικείμενο με διαφορετικές εκφάνσεις της τέχνης και της έμπνευσης των καλλιτεχνών.

Μίλτος Παντελιάς

Στην Πεμπτουσία μίλησε για την έκθεση η Ιστορικός της Τέχνης και Επιμελήτρια της Έκθεσης, κ. Ίρις Κρητικού.
κυρία Κρητικού, πώς ξεκίνησε η ιδέα για την έκθεση «οινοποιείο»;

Η ιδέα προέκυψε από την πρόσκληση της οινοπαραγωγού Λουΐζας Καλλιγά να χρησιμοποιήσουμε έναν διαθέσιμο, λειτουργικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας για να δημιουργήσουμε μια εναλλακτική εικαστική πρόταση, στην υλοποίηση της οποίας θα είχε οργανική παρουσία και η Ε.ΨΥ.Π.Ε., το έργο της οποίας η κυρία Καλλιγά υποστηρίζει, όπως εξάλλου κι εγώ. Η ιδέα μιας έκθεσης με αναφορά στο κρασί ήταν δική μου, και αγκαλιάστηκε τόσο από την ίδια όσο και από τους στενούς συνεργάτες της από την εταιρεία Κατώγι-Στροφυλιά. Και οι δυο τους έχουν εξάλλου πολλές φορές αποδείξει στο παρελθόν τη μεγάλη αγάπη τους, σεβασμό και δημιουργική εμπλοκή με την τέχνη. Και το να δίνονται δημιουργικά κίνητρα, χώρος και παροχές αυτή την εποχή, είναι ακόμη πιο σημαντικό. Ίσως για αυτό να προτίμησα κι εγώ με τη σειρά μου να τιμήσω θεματικά το δικό τους αντικείμενο, το αμπέλι και το κρασί, έναντι κάποιου άλλου. Το αποτέλεσμα νομίζω μας δικαιώνει.
  

Τι θα δούμε σ’ αυτήν την έκθεση;

42 εξαιρετικά και ευφάνταστα έργα καλλιτεχνών, επιτοίχια, γλυπτά, εγκαταστάσεις και βίντεο με θέμα το αμπέλι και το κρασί.
Νομίζω ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον η συνύπαρξη έργων ζωγραφικής, γλυπτικής και αρχιτεκτονικής για το κοινό.  Ίσως όμως αυτό να είναι και μία ιδιαίτερη πρόκληση σε ό,τι αφορά στο στήσιμο της έκθεσης.  Πώς αντιμετωπίσατε αυτήν την πρόκληση;
Με καθοδήγηση από την ίδια τη διάταξη του χώρου και δημιουργικούς αυτοσχεδιασμούς που ελπίζω ότι δούλεψαν. Σημαντική ήταν στο στήσιμο και η απλόχερη βοήθεια του Μάριου Βουτσινά, που συμμετέχει με έργο του στην έκθεση.

Τα έργα έγιναν αποκλειστικά για την έκθεση ή υπήρχαν ήδη;

Τα περισσότερα έργα έγιναν ειδικά για την έκθεση. Αλλά βεβαίως, είναι μεγάλη χαρά που φιλοξενούμε και παλαιότερα έργα πολύ σημαντικών καλλλιτεχνών όπως του Στέφανου Δασκαλάκη, του Σταμάτη Ζέρβα, του Μάρκου Καμπάνη, του Γιώργου Ρόρρη, του Δημήτρη Σκουρογιάννη, του Μάριου Σπηλιόπουλου, της Μαρίας Φιλοπούλου και του Μανώλη Χάρου.

Τελικά το κρασί μπορεί να προσφέρει απόλαυση σε πολλές αισθήσεις.  Στην έκθεση αυτή έχουμε μία διαφορετική εμπειρία: μια εμπειρία τέχνης από ένα στοιχείο της ελληνικής γης, το αμπέλι.  Θα μπορούσε λοιπόν να υποστηρίξει κανείς ότι ο οίνος είναι αντικείμενο τέχνης;

Το κρασί, όπως σημειώνω και στο κείμενο του καταλόγου που συνοδεύει την έκθεση, είναι κυρίως αντικείμενο αισθητικής και πολλαπλών συνειρμών μνήμης, χαράς, συμβολισμών, επικοινωνίας. Είναι ποτό συνδιάλεξης και συντροφικότητας, και βεβαίως θα περιμένει τους επισκέπτες της έκθεσης, συντροφεύοντας τα έργα τέχνης.  

Η έκθεση αυτή στηρίζει την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου.  Θα θέλατε να μας πείτε πως προέκυψε;

H παρουσία της Ε.ΨΥ.Π.Ε. και η ύπαρξη του χώρου, υπήρξε η αρχική αφορμή για τη συνεργασία όλων ημών, με στόχο τη διεξαγωγή μιας έκθεσης. Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι ειδικά αυτή την εποχή (αλλά και πάντα εντέλει), η συνέργεια καθώς και οι μη μεγαλόστομες αλλά μικρές, ολοκληρωμένες και συμπαγείς δράσεις είναι η καλύτερη οδός για έναν εναλλακτικό δρόμο στη μιζέρια και την αναποτελεσματικότητα. 
 
Στον συλλογικό τόμο «Questions of Taste», εκδ. Barry C. Smith, Signal Books, Λονδίνο 2007, ο Tim Crane από το Institute of Philosophy του Πανεπιστημίου του Λονδίνου γράφει στο κεφάλαιο «Wine as an Aesthetic Object»:

«Η παραγωγή του κρασιού είναι το αποτέλεσμα αιώνων κληροδοτημένης σοφίας για τον αμπελώνα, τους τόπους και τις εποχές, το αποτέλεσμα ενδελεχούς επιστημονικής γνώσης, πειραμάτων, σφαλμάτων και δικαιώσεων σε ευρεία κλίμακα. Ο οινοπαραγωγός συμβάλλει στον χαρακτήρα του κρασιού σχεδόν σε κάθε στάδιο της παραγωγής του, δικαιώνοντας απόλυτα τον προκλητικό γαλλικό τίτλο «eleveur» (ανατροφέας). Το κρασί δεν ανακαλύπτεται αλλά γίνεται: αποτελεί κάτι αυθεντικά χειροποίητο, κάτι εφήμερο αλλά εξαίσια συναρπαστικό που -αφότου δοκιμαστεί και απομείνει η εναιώρηση της επίγευσής του όπως περίπου συμβαίνει σε μια μουσική ακρόαση που οι εκάστοτε συντελεστές της καθιστούν διαφορετική- κρίνεται ως «κομψό, φίνο, ισορροπημένο ή το απολύτως αντίθετο», αξιώνοντας έτσι το εγκώμιο και την προσοχή μας αν όχι ως αναλλοίωτο στους αιώνες ζωγραφικό έργο τέχνης, σίγουρα ωστόσο ως αυτοτελές αισθητικό αντικείμενο την εμπειρία του οποίου απολαμβάνει ενδελεχώς ο χρήστης του.
…Επιστρέφουμε λοιπόν στο καλό κρασί για αυτήν ακριβώς τη σύνθετη εμπειρία, για να συλλέξουμε στοιχεία συναρπαστικά, που συχνά είναι δύσκολο να κατατάξουμε, παρόλο που επιδιώκουμε να τα προσδιορίσουμε: η όψη του κρασιού, η γεύση και η οσμή του, η υφή του στο στόμα συντελούν στην εμπειρία του σύνθετου χαρακτήρα του. Αν και εφήμερη, η αίσθησή της εμπειρίας αυτής απομένει και η μνήμη της αρκεί για να μας κάνει να επιστρέφουμε σε αυτό. Το να επιστρέφεις σε ένα κρασί με τον τρόπο αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την επιθυμία της επανάληψης του φυσικού ερεθίσματος, αλλά κυρίως, με την επιδίωξη της κατανόησης: της κατανόησης των ιδιοτήτων ενός κρασιού που το κάνουν να παράγει αντίστοιχες εμπειρίες. Και ίσως αυτό να εξηγεί τον τεράστιο όγκο εκείνων που έχουν κατά καιρούς γραφτεί για το κρασί, ίσως να είναι αυτό που διαφοροποιεί το κρασί από ο,τιδήποτε σχεδόν άλλο τρώμε και πίνουμε. Ενδεχομένως, η αφετηρία για την κατανόηση του κρασιού ως αυτούσιου αισθητικού αντικειμένου να είναι η αναγνώριση αυτής της ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ της εσωστρεφούς αξίας του, της εσωστρεφούς αξίας της εμπειρίας του και της ανάγκης κατανόησης εκείνου που προκύπτει από την εμπειρία αυτή. 
…Μέσω της αισθητικής εκτίμησης προκύπτει η εφαρμογή των δεδομένων και των κριτηρίων της ποιότητας, στοιχεία που μπορούμε να εφαρμόσουμε στο κρασί όπως και στη μουσική. Και ίσως το κρασί να αποτελεί πράγματι περισσότερο αισθητικό αντικείμενο παρά αντικείμενο τέχνης. Αλλά ζητούμενο αυτού του δοκιμίου ήταν και το γεγονός ότι πολλά από αυτά που προσδίδουν αξία σε ένα αντικείμενο τέχνης, ισχύουν και για τα αισθητικά αντικείμενα. Και εάν τα αντικείμενα τέχνης αποκτούν για εμάς σημασία εν μέρει για  τις αισθητικές τους ιδιότητες, το ίδιο ισχύει και για τα αισθητικά αντικείμενα, το ίδιο ισχύει και για το κρασί. Υπό την έννοια αυτή, ίσως η αισθητική ως εμπειρία να αποτελεί κατηγορία περισσότερο θεμελιώδη από την κατηγορία της τέχνης».