Νεοφανείς αιρέσεις στην Ευρώπη

5)      Επανερχόμενοι εις τις διαπιστώσεις και αναλύσεις των εν αρχή αναφερομένων Ελβετών καθηγηών επισημαίνουμε, ότι αναφέρουν περαιτέρω, ότι από απόψεως νομικής η τοιαύτη τακτική των αιρέσεων είναι αντισυνταγματική, διότι παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων πολιτών. Ως γνωστόν το άρθρον 9 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο προστατεύει το ατομικόν δικαίωμα επί της θρησκευτικής ελευθερίας, θέτει τον περιορισμόν, ότι τούτο δεν επιτρέπεται, να ασκείται εις βάρος των δικαιωμάτων των λοιπών πολιτών. Εφ’ όσον όμως οι αιρέσεις δρούν κατά τον τρόπο, που περιγράψαμε, παραβιάζουν το όριον αυτό, που θέτει η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εις την άσκηση του δικαιώματος επί της θρησκευτικής ελευθερίας.

6)      Ο οπαδός των αιρέσεων καταλήγει κατά τα προαναφερθέντα εις ψυχολογικές καταστάσεις , που περιγράψαμε, δηλ. της αποδιοργανώσεως της προσωπικότητος του και εις απόλυτον εξάρτηση από τους μηχανισμούς της αιρέσεως. Επίσης καταλήγει εις πλήρη απομόνωση και απομάκρυνση από το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον, ώστε αυτό να μην τον προβληματίζει ή να τον ωθεί, εις το να σκέπτεται, να αναλύει και να ασκεί κριτικήν επί του χαρακτήρος και της φύσεως της αιρέσεως.

Ειδικώς εις το σημείον αυτό επισημαίνουμε, ότι υπάρχει και ειδικόν επιστημονικόν σύγγραμμα του Γάλλου πανεπιστημιακού καθηγητού David Epailly υπό τον τίτλον «Les sects en France» (2000), το οποίον αναλύει επιστημονικώς ακριβώς το σημείον τούτο, ήτοι της επιδράσεως των αιρέσεων πί του οικογενειακού περιβάλλοντος των οπαδών τους. Αναφέρει λοιπόν ο εν λόγω συγγραφεύς μεταξύ άλλων και τα εξής εις το σύγγραμμά του αυτό:

α) Δια την παρούσα περίπτωση ο συγγραφεύς ως τις πλέον επικίνδυνες αιρέσεις αναφέρει τους μάρτυρες του ιεχωβά, τους σαηεντολόγους και την νέα ακρόπολη. Περαιτέρω αναφέρεται και εις την νομολογία των γαλλικών δικαστηρίων, η οποία είναι καταδικαστική διά τις δραστηριότητες των αιρέσεων. Κυρίως αναφέρει, ότι η από 10.7.1985 απόφαση του Πρωτοδικείου Παρισίων, αναλύει δε και περιγράφει πλήθος επικινδύνων και καταστροφικών αιρέσεων εις βάρος των οπαδών τους. Επίσης αναφέρει, ότι η από 24.4.1992 απόφαση του γαλλικού Συμβουλίου Επικρατείας δεν έδωσε κρατική έγκριση εις ζεύγος μαρτύρων του ιεχωβά, να υιοθετήσουν ένα παιδί , λόγω του ότι τους εθεώρησε επικινδύνους δι’ αυτό. Το εν λόγω σύγγραμμα παραθέτει ολόκληρο το κείμενο της αποφάσεως αυτής του γαλλικού Συμβουλίου Επικρατείας.

β) Περαιτέρω (σελ. 29) αναφέρει σωρείαν παραβάσεων του νόμου εκ μέρους των αιρέσεων, τις οποίες απαριθμεί και αναλύει ειδικώτερον (ελ. 29 επ.). Γ) Ειδικώς διά την βλάβην του οικογενειακού περιβάλλοντος υπό των αιρέσεων αναφέρει μεταξύ άλλων, ότι αα) Ορισμένη αίρεση δέχεται, ότι οι γονείς αποτελούν ένα κακό βάρος του θεού και δεν πρέπει, να υποτασσόμεθα εις αυτούς (αίρεση «παιδιά του θεού»), ββ) Οι αιρέσεις οδηγούν εις αυτοκαταστροφήν ΧΩΡΙΣ Ο ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ και κατά τούτο διαφέρουν από τον ναρκομανή ή τον αλκοολικό, ο οποίος γνωρίζει, ότι το πάθος του τον οδηγεί εις την καταστροφή. Και από της απόψεως αυτής το κράτος πρέπει, να επεμβαίνει, διότι δεν υπάρχει και δεν αναγνωρίζεται «δικαίωμα αυτοκαταστροφής»,

γ) Ειδική προστασία χρειάζεται ο οπαδός των αιρέσεων, εφ’ όσον είναι έγγαμος, διότι κινδυνεύει εντεύθεν η οικογένειά του, επισημαίνων, ότι ο δικαστής εν προκειμένω υποχρεούται, να εφαρμόσει τις αντίστοιχες διατάξεις του Οικογενειακού Δικαίου μετά πάσης αυστηρότητος.

δ) Όλως ιδιαιτέρα προσοχή χρειάζεται, εφ’ όσον εις αίρεση προσελκύεται ανήλικος, όπου εκεί ο δικαστής πρέπει, να εξαντλήσει την αυστηρότητά του, διότι προέχει πάντων η προστασία του ανηλίκου ατομικώς και όχι των γονέων του (οι οποίοι βεβαίως θα προσπαθήσουν να εντάξουν τον ανήλικο εις την αίρεση, εις την οποίαν προσεχώρησαν και οι ίδιοι), καθ’ όσον εις την συγκεκριμένη περίπτωση ο ανήλικος, κινδυνεύει, να υποστεί σοβαρώτατες συνέπειες εις την προσωπικότητά του, αναφέρει δε ως παράδειγμα προστασίας ανηλίκου εν προκειμένω μίαν απόφαση του Πρωτοδικείου του Νανσύ (της 7.11.1983), η οποία αφήρεσε την γονική εξουσία τέκνου από οπαδούς της αιρέσεως «τα παιδιά του θεού» (σελ. 60). Αναφέρεται δε περαιτέρω εις νομολογία (π.χ. απόφαση Εφετείου Νιμ της 3.5.1995, Εφετείου Τουλούζης της 2.1.1994, απόφαση Ακυρωτικού της 8.11.1995, οι οποίες αφήρεσαν εξουσία από γονέα οπαδόν αιρέσεων και την ανέθεσαν εις τον άλλον γονέα).

ε) Περαιτέρω ο συγγραφεύς αναφέρεται εις την γαλλικήν νομολογία, η οποία θεωρεί την προσχώρηση του ενός των συζύγων εις αίρεση ως λόγον διαζυγίου (σελ. 94, όπου και μνεία των εν λόγω δικαστικών αποφάσεων). Επίσης αναφέρεται και εις νομολογία, βάσει της οποίας το δικαστήριο καθόρισε την θρησκεία του τέκνου και όχι οι γονείς, διότι τούτο απαιτούσε το συμφέρον του τέκνου. Νομίζουμε λοιπόν, ότι άξιζε μία αναδρομή εις τα συμβαίνοντα επί των αιρέσεων εις την Ευρώπη και μάλιστα εις ένα μεγάλο κράτος, την Γαλλία, η οποία δεν φημίζεται διά την προσήλωσή της εις την Εκκλησία. 7.- Εις την Γερμανία η Ομοσπονδιακή Βουλή ήδη από του έτους 1998 εξέδωσε ειδικό ογκώδες τεύχος περί των κινδύνων, που αντιμετωπίζει η κοινωνία από τις αιρέσεις. Το τεύχος αυτό φέρει τον τίτλο «ENDBERICHT DER ENQUETEKOMMISSION SOGENANNTE SEKTEN UND PSYCHOGRUPPEN». Εξεδόθη την 9.6.1998 και αποτελεί προϊόν εκτενούς ερεύνης διεξαχθείσης τα προηγούμενα χρόνια. Ο ομιλών είχε την τιμή, να κληθεί, να ομιλήσει ενώπιον της γερμανικής ομοσπονδιακής Βουλής τον Σεπτέμβριο του 1997 περί των αιρέσεων και του προσηλυτισμού, η δε ομιλία του περιλαμβάνεται εις το τεύχος αυτό (σελ. 106). Εις την Γερμανία υπάρχουν ειδικές κρατικές υπηρεσίες προστασίας των πολιτών έναντι της επικινδύνου δράσεως των αιρέσεων. Τοποθετείται δε επικεφαλής των ο λεγόμενος Sektenbeauftragte (εντεταλμένος επί των αιρέσεων). Κυρίως οι εν λόγω υπηρεσίες εκδίδουν ενημερωτικά φυλλάδια τα οποία προειδοποιούν το κοινό περί της επικινδυνότητος ορισμένης αιρέσεως (ή αιρέσεων). Και αυτό ενέχει τεραστίαν σημασίαν, διότι το κοινό είναι ανενημέρωτο και μόνον εις το κράτος μπορεί, να έχει εμπιστοσύνη, διά να το ενημερώνει, καθ’ όσον οιοσδήποτε άλλος δεν διαθέτει τα εχέγγυα της αμεροληψίας και του κύρους, τα οποία διαθέτει το κράτος. Οι προειδοποιήσεις προς το κοινό, που εκδίδουν οι κρατικές αυτές υπηρεσίες ονομάζονται «Warnung» (που σημαίνει «ειδοποίηση»). Εναντίον των εν λόγω προειδοποιήσεων οι αιρέσεις προσέφυγαν εις τα δικαστήρια με αίτημα την απαγόρευση εκδόσεως των εν λόγω κρατικών προειδοποιήσεων (οι οποίες μπορεί να είναι και πολυσέλιδες), πλην όμως τα γερμανικά δικαστήρια απέρριψαν τις προσφυγές τους. Τέτοιες δικαστικές αποφάσεις αναφέρει ο καθηγητής Α. Schmidt Εις το σύγγραμμά «GRUNDRECHTE» (10^η έκδοση 2003 σελ. 123), εις τις οποίες περιλαμβάνονται και αποφάσεις του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας.

1. – Ομοίαν έκθεση με την της γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής έχει εκδώσει και η γαλλική Εθνοσυνέλευση υπό τον τίτλον «RAPPORT AU NOM DE LA COMMISSION D’ ENQUETE SUR LES SECTES» ΤΗΝ 31.1.2001. Και διά της εκθέσεως αυτής η γαλλική Εθνοσυνέλευση αναλύει λεπτομερώς το επικίνδυνο των αιρέσεων και τους εντεύθεν κινδύνους διά την κοινωνία. Μεταξύ των κινδύνων που επισημαίνει το κείμενο αυτό, είναι και το ότι η τακτική των αιρέσεων μπορεί, να οδηγήσει τους οπαδούς των εις μίαν κατάσταση προωθημένης παθολογικής ασθενείας (un etat d’ asthenie pathologique avance). Επισημαίνει δε, ότι οι τοιούτου είδους επικίνδυνες αιρέσεις εις την Γαλλία είναι 82.
2. –   Η Γαλλία προς προστασία του κοινού έναντι των επικινδύνων αιρέσεων. Έχει ιδρύσει ειδική δημοσία υπηρεσία υπό τον τίτλον «ΔΙΫΠΟΥΡΓΙΚΉ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ» (Mission Interministerielle de Vigilance et de Lutte contre les Derives Sectaires). Ομοίως η Γαλλία έχει θεσπίσει και ειδικόν νόμον περί των αιρέσεων (Νόμος 2001-504 της 12.6.2001) ο νόμος αυτός περιέχει αυστηρές διατάξεις, που προβλέπουν ποινικές κυρώσεις κατά των αιρέσεων, οι οποίες αναπτύσσουν δράση επικίνδυνη θεσπίζει δε νέα αδικήματα, των οποίων οι συνέπειες φθάνουν μέχρι διαλύσεώς τους. Εις εκτέλεση του νόμου αυτού οι γαλλικές αρμόδιες Αρχές έχουν εκδώσει (και συνεχίζουν να εκδίδουν, βλέπε ΙΝΤΕΡΝΕΤ) σειρά εγκυκλίων προς τις ειδικές υπηρεσίες περί αυστηράς εφαρμογής του νόμου αυτού. Μεταξύ των εγκυκλίων αυτών περιλαμβάνονται και εγκύκλιοι του Υπουργού Δικαιοσύνης προς τους Εισαγγελείς, δια των οποίων καλούνται, να διώκουν ποινικώς τα υπό των αιρέσεων διαπραττόμενα αδικήματα και να μην αμελούν επ’ αυτών. Τους επισημαίνεται δε ποία είναι τα αδικήματα αυτά, τα οποία είναι πολλά και όχι μόνον το αδίκημα του προσηλυτισμού (το οποίο εις την Γαλλία διώκεται ποινικώς παρά τα περί του αντιθέτου αναφερόμενα κατά καιρούς). Παρόμοιες εγκύκλιοι προς τους Νομάρχες τους εφιστούν την προσοχή επί των κινδύνων της νεότητος εκ της αθεμίτου δράσεως των αιρέσεων, η οποία κινδυνεύει περισσότερον από τους ενηλίκους.
3. – Εις την Αυστρία ισχύει ο νόμος της 20.8.1998 περί αναγνωρίσεως θρησκευμάτων, ο οποίος ίδρυσε ειδική κρατική υπηρεσία προστασίας εκ της δράσεως των αιρέσεων (Bundesstelle fQr Sektenfragen = Ομοσπονδιακή Υπηρεσία επί Θεμάτων Αιρέσεων), με αρμοδιότητα την μελέτη και τεκμηρίωση της επικινδύνου δράσεως των αιρέσεων.
4. –  Ομοίαν έκθεση προς την της γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής και της γαλλικής εθνοσυνελεύσεως περί της επικινδυνότητος των αιρέσεων έχει καταρτίσει και το Κοινοβούλιο του Βελγίου.
5. –  Το Συμβούλιο της Ευρώπης και ειδικώς η Κοινοβουλευτική Συνέλευση αυτού έχει ήδη κατ’ επανάληψιν επισημάνει το επικίνδυνο των αιρέσεων και έχει καλέσει τα ευρωπαϊκά κράτη, να λάβουν κατάλληλα μέτρα και να ιδρύσουν αντίστοιχες κρατικές υπηρεσίες προς προστασίαν του κοινού εκ της επικινδύνου δράσεως των αιρέσεων, π.χ. ξεκινώντας το 1991 διά της από 29.11.1991 εκθέσεώς της επισημαίνει το επικίνδυνο των αιρέσεων, το δε έτος 1992 εκδίδει την Σύσταση Νο 1178/1992 περί του ιδίου θέματος, την οποίαν απευθύνει εις τα ευρωπαϊκά κράτη από τα οποία ζητεί, να ευαισθητοποιηθούν εις τον τομέα αυτόν.. Την Σύσταση αυτήν επαναλαμβάνει στις 22.6.1999 δι’ ομοίας Συστάσεως υπ’ αριθ. 1412/1999.
6. – Αλλά και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διά σειράς εκθέσεών του επισημαίνει την επικινδυνότητα εκ της δράσεως ορισμένων αιρέσεων διά του από 29.2.1996 Ψηφίσματός του «Σχετικού με τις Αιρέσεις στην Ευρώπη» (Επίσημη Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, φύλλον C-78/31 της 18.3.1996). Ομοιο Ψήφισμα εκδίδει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την 17.2.1998, διά του οποίου ζητεί, να μην αναγνωρίζονται ως θρησκείες ορισμένες αιρέσεις επικίνδυνες διά τον λαό, ενώ παλαιότερον (την 22.5.1984) το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε εκφράσει τους φόβους του διά την επικίνδυνη δράση των αιρέσεων και είχε καλέσει τα ευρωπαϊκά κράτη, να μεριμνήσουν διά την προστασία της κοινωνίας εκ της επικινδύνου και καταστροφικής δράσεως των αιρέσεων.
7. –  Διά τα εκτός Ευρωπαϊκής Ενώσεως κράτη πρέπει, να μνημονεύσουμε την από 1.7.1999 έκθεση του ελβετικού Κοινοβουλίου περί της επικινδύνου δράσεως των αιρέσεων γενομένην αποδεκτήν από την Γερουσία. Και η έκθεση αυτή επισημαίνει τα της τοιαύτης επικινδύνου δράσεως των αιρέσεων και προτείνει την ίδρυση κρατικής υπηρεσίας προστασίας του κοινού εξ αυτής.

Εν όψει της συντόμου αναλύσεως της επικρατούσης σήμερον καταστάσεως περί της προαναφερθείσης δράσεως των αιρέσεων το συμπέρασμα, που εξάγεται, είναι, ότι σήμερα υπάρχει σοβαρός κίνδυνος εκ της εκνόμου, καταστρεπτικής και επικινδύνου δράσεως των αιρέσεων και ότι όλα τα κράτη της Ευρώπης πρέπει, να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα, μεταξύ των οποίων είναι και η ευαισθητοποίηση του κράτους διά ιδρύσεως κρατικών υπηρεσιών ενημερώσεως και προστασίας του κοινού εξ αυτής και ιδιαιτέρως της νεότητος και των ανηλίκων και ιδία των πολιτών εκείνων, οι οποίοι δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις και εμπειρία, διά να αντιληφθούν, ότι πιθανόν κάποιος να τους πλησιάζει και να τους λέει πράγματα φαινομενικώς αθώα και υπέρ κάποιου «θεού», αλλά εις την πραγματικότητα να είναι λύκος με ένδυμα προβάτου. Οφείλουμε επομένως να ενθυμούμεθα πάντοτε την προτροπήν του Κυρίου μας (Ματθαίου ζ’ 15) «προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισί λύκοι άρπαγες». Υλοποίηση τοούτων επομένως αποτελούν τα μέτρα που λαμβάνουν (και πρέπει, να λαμβάνουν και περαιτέρω) τα κράτη της Ευρώπης. Και αυτό πρέπει ιδιαιτέρως να προσεχθεί

Πηγή: Ομιλία του Δρ. Συνταγματικού Δικαίου καθηγητή Γεώργιου Κρίππα, στην Ε’ Διορθόδοξη Συνάντηση στη Σερβία  (www.ppu.org.cy)