Λόγος Θ΄ – Περί θείας πρόνοιας, θείας αγαθότητας και θείας φιλανθρωπίας. Επίσης λόγος κατά των κερδοσκόπων (Μέρος 1ο)

15 Δεκεμβρίου 2012

Ο μακάριος και θαυμαστός προφήτης, θεάρεστος και πολύ ενάρετος βασιλέας, ο ένδοξος Δαυίδ, για τον οποίο ο ίδιος ο Θεός είπε: «Εύρον Δαυίδ τον του Ιεσσαί άνδρα κατά την καρδίαν μου, ος ποιήσει πάντα τα θελήματά μου»[1]. Αυτός ο τόσο υπέροχος άνδρας, θαυμάζοντας την ακατάληπτη και άρρητη φιλανθρωπία του Κυρίου των πάντων, του λέγει με μεγάλο θαυμασμό: «Τί έστιν άνθρωπος, ότι μιμνήσκη αυτού, η υιός ανθρώπου, ότι επισκέπτη αυτόν»[2]; Επίσης λέγει: «Ανθρωπος ματαιότητι ωμοιώθη, αι ημέραι αυτού ωσεί σκιά παράγουσιν»[3]. Εδώ παρομοιάζει, πολύ σοφά και εύστοχα, το τέλος της εφήμερης ζωής μας με την ματαιότητα. Όταν ο ήλιος βασιλεύσει η σκεπαστεί με μικρό σύννεφο, αμέσως εξαφανίζεται η σκιά οποιουδήποτε αντικειμένου. Ανάλογα και η ζωή μας τελειώνει αμέσως, μόλις φύγει από το σώμα η ψυχή πού του δίδει ζωή. Αλλά παρά την τόσο μεγάλη πενία και μηδαμινότητά μας, ο πανάγαθος Δημιουργός μας δεν παύει να μας φροντίζει και να μας ευεργετεί με κάθε τρόπο. Εμείς όμως οι αχάριστοι πώς εκτιμάμε την τόσο μεγάλη φιλανθρωπία του Δημιουργού μας και την εύνοιά Του προς εμάς; Η πώς μπορούμε να Τον ευχαριστήσουμε για την πρόνοια προς εμάς και για τις συνεχείς ευεργεσίες και επισκέψεις Του;

Εξαρχής μας έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του[4], ενώ προηγουμένως εμείς δεν υπήρχαμε και δεν Τον παρακαλούσαμε γι’ αυτό. Αυτός ο ίδιος, λόγω της άρρητης αγαθότητάς Του, δημιούργησε τα πάντα από το μή ον στο όν. Ύστερα επιθύμησε να δημιουργήσει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του και να τον θέσει επάνω από όλα τα δημιουργήματά Του ως ηγεμόνα η άρχοντα. Προς χάριν του ανθρώπου τακτοποίησε πρώτα τον υπέροχο κήπο, ο οποίος στην Αγία Γραφή αποκαλείται συνήθως παράδεισος· και τον δημιούργησε στον καλύτερο τόπο της γής, τον ονομαζόμενο Εδέμ, πού φωτίζεται συνεχώς με φώς, όπου φυσάει καθαρότατος αέρας με υπέροχες ευωδίες. Εδώ όρισε την διαμονή του ανθρώπου, για να ζεί πάντοτε στην μακαριότητα και την απάθεια.

Και θα έμενε εκεί ο άνθρωπος απολαμβάνοντας πάντοτε αυτήν την μακαριότητα, αν δεν παρέβαινε την θεία εντολή πού του είχε δοθεί. Αυτό φαίνεται από τα λόγια του προφήτη του Θεού, πού λέγει με θλίψη: «Και άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε»[5]. Και ποιά ήταν η τιμή πού έλαβε από τον Δημιουργό, το έδειξε με τα λόγια: «Παρασυνεβλήθη τοίς κτήνεσι τοίς ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς», όχι όμως κατά την εξωτερική μορφή και την κτηνώδη συμ­περιφορά. Αφού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε στην αρχή από τον Θεό άφθαρτος και αθάνατος, μετά την παράβαση της εντολής υπέστη αμέσως την φθορά και τον θάνατο και ήλθε σε ένωση με την γυναίκα του. Ύστερα από αυτά ο Δημιουργός τον παιδαγώγησε, επειδή έχασε το αξίωμα και την αγγελική τιμή! Τον επισκέφθηκε όμως αμέσως ως φιλάνθρωπος, και από την φιλανθρωπία και την αγαθότητά Του του έδωσε χείρα βοηθείας. Τον έδιωξε βέβαια από την θεϊκή και πάναγνη κατοικία του, επειδή έχασε τον λόγο και έπεσε σε αλογία και σε κτηνώδεις επιθυμίες. Δεν άρμοζε αυτός ο θεϊκός και άξιος των Αγγέλων τόπος να βεβηλωθεί με τόσο αδιάντροπους κτηνώδεις πόθους. Αν και τον έδιωξε όμως από εκεί και του στέρησε την αγγελική τιμή, δεν του στέρησε καθόλου την θεία και φιλάνθρωπη Πρόνοιά Του, μολονότι επέτρεψε να φθαρεί λόγω της υπακοής του στον όφι, πού τον αποπλάνησε.

Ύστερα από την αμαρτωλή του πτώση, ο Θεός τον επισκέφθηκε αμέσως. Και όταν εκείνος έφυγε και κρύφτηκε, τον φώναξε λέγοντας: «Αδάμ πού εί;»[6] Δεν τον ρώτησε για να μάθει τον τόπο όπου κρύφτηκε, και δεν Τον ενδιέφερε να το μάθει. Με αυτήν την ερώτηση ο Θεός του υπενθύμιζε από ποιά δόξα και αγγελική τιμή σε ποιά ακολασία και ατιμία είχε ξεπέσει, αφού στερήθηκε αμέσως την θεία Χάρη και δόξα, πού μέχρι τότε σκέπαζε την γύμνια του και τον κοσμούσε θαυμάσια. Επίσης του υπενθύμισε το προηγούμενο θάρρος του προς τον Δημιουργό του, όταν χωρίς πρόσ­κληση επισκεπτόταν άφοβα τον Κύριό του και με φωτεινό πρόσωπο και χαρούμενη ψυχή στεκόταν μπροστά Του απολαμβάνοντας τις θείες συνομιλίες Του. Αλλά και όταν εκδιώχτηκαν οι δυο τους από τον παράδεισο και άρχισαν να γεννιούνται παιδιά, ο πρωτότοκος υιός τους Κάιν δολοφόνησε τον αδελφό του, τον ενάρετο Αβελ, ακόμη και τότε ο πανάγαθος Θεός δεν έπαψε να ευεργετεί το ανθρώπινο γένος. Αμέσως ο Θεός παρουσιάσθηκε στον μιασμένο δολοφόνο και με την συνηθισμένη ανθρώπινη φωνή Του τον ρώτησε πού είναι ο αδελφός του. Ήθελε ο Θεός να καθαρισθεί ο Κάιν με την εξομολόγηση της δολοφονίας πού διέπραξε, και τότε θα τον αξίωνε της χάριτος και της φιλανθρωπίας Του. Εκείνος όμως με θράσος και χωρίς ντροπή Του απήντησε: «Ου γινώσκω· μή φύλαξ του αδελφού μου ειμί εγώ;»[7] Ακόμη και τότε ο φιλάνθρωπος δεν τον θανάτωσε αμέσως, αλλά ούτε τον άφησε ατιμώρητο. Του επέβαλε τιμωρία, την παράλυση των μελών του και τους ατελείωτους στεναγμούς[8], για να υποφέρει από συνεχή λύπη σε όλη την διάρκεια της κολασμένης ζωής του και να μετανοεί συνεχώς για την ασεβή πράξη του να αποτελεί δε για τους άλλους παράδειγμα της φοβερής και δικαίας κρίσεως του Θεού. Αυτός είναι τιμωρός κάθε βδελυρής πράξεως. Καμμία τέτοια πράξη δεν μένει ατιμώρητη, όπως υμνεί ο θεόπνευστος ψαλμωδός: «Θεός εκδικήσεων Κύριος, Θεός εκδικήσεων επαρρησιάσατο»[9].

Ας δούμε τώρα, τι έγινε ύστερα από αυτά και πόσο σαφείς και θαυμαστές αποδείξεις της προνοίας του Παντοκράτορα Θεού και της αγαθότητάς Του παρουσιάζουν τα μετέπειτα γεγονότα. Όσο αυξανόταν το γένος μας, μαζί του αυξανόταν και κάθε κακία εκ μέρους μας. Όταν ο Λάμεχ, πού δεν γεννήθηκε από την ενάρετη γενιά του Σήθ αλλά από την καταραμένη φυλή του Κάιν, δολοφόνησε τους δυο αδερφούς του εναρέτου Ενώχ και πήρε για τον εαυτό του τις γυναίκες τους, την Αδά και την Σελλά[10], ο ενάρετος Ενώχ προσευχήθηκε να τον βρεί και αυτόν ο ίδιος θάνατος. Ο Θεός άκουσε την προσευχή του και προσέτρεξε σε βοήθεια –»εγγύς Κύριος πάσι τοίς επικαλουμένοις αυτόν, πάσι τοίς επικαλουμένοις αυτόν εν αληθεία»[11]–, τον «μετέθηκεν» ζώντα, όπως έχει γραφεί, και «και ουχ ηυρίσκετο» ο Ενώχ[12] ανάμεσα στους συγγενείς του. Κατά την φιλανθρωπία Του τον κρατά ο Θεός ζώντα, ώσπου να έλθει ο Αντίχριστος, για να επισκεφθούν αυτός και ο μακάριος Ηλίας τον πιστό χριστιανικό κόσμο και να τους στηρίξουν στην πίστη και στην αγάπη Του· να στρέψουν στην αναμάρτητη και καθαρή πίστη όσους βρεθούν ενώπιον του Θεού άξιοι σωτηρίας από το γένος των Ιουδαίων και με τα μεγάλα θαύματα, πού θα κάμει τότε ο Κύριος διά των αγίων προφητών Του, για να στηλιτεύσει τον ασεβή και θεομάχο αντίχριστο, να δείξει ότι είναι ψεύτης και κόλακας. Τόσο μεγάλη είναι η θαυμαστή και άρρητη θεία Πρόνοιά Του για εμάς πού είμαστε ξένοι ως προς την Χάρη, ώστε όχι μόνο οικονομεί τα πάντα για την σωτηρία μας κατά τον παρόντα χρόνο, αλλά προετοιμάζει την σωτηρία για πιστούς και απίστους και κατά τον μέλλοντα χρόνο. Θα στείλει τους προφήτες Του με θαύματα, αφ’ ενός μέν για να στηρίξει τους πιστούς στην ορθή πίστη, αφ’ ετέρου δε για να στρέψει τους απίστους από την απιστία, πού την κληρονόμησαν από τους προγόνους τους, προς το αναμάρτητο φως της ορθής πίστεως.

Ας μιλήσουμε και για την άλλη, την διαχρονικά φιλάνθρωπη πρόνοια του Θεού για μάς, πού είναι μεγάλη, θαυμασία και υπερβαίνει κάθε λόγο και κατανόηση του ανθρώπινου νού. Όταν αυξήθηκε το ανθρώπινο γένος επί του Νώε και οι άνθρωποι παραδόθηκαν αδιάντροπα σε κάθε κακό, όπως το λέγει ο προφήτης του Θεού, ο Ωσηέ, «ακούσατε λόγον Κυρίου, υιοί Ισραήλ, ότι κρίσις τώ Κυρίω προς τους κατοικούντας την γήν, διότι ουκ έστιν αλήθεια ουδέ έλεος ουδέ επίγνωσις Θεού επί της γής. Αρά και ψεύδος και φόνος και κλοπή και μοιχεία κέχυται επί της γής, και αίματα αφ’ αίμασι μίσγουσι»[13], τότε, βλέποντας ότι έκαμαν με θράσος και χωρίς φόβο αυτά τα κακά και ακόμη χειρότερα και ότι ήσαν πλέον ανίατα άρρωστοι, τους έστειλε τον φοβερό κατακλυσμό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τους έστειλε τον οριστικό όλεθρο. Στον Νώε και τους υιούς του, στα ζώα και τα πτηνά τους προσέφερε την σωτηρία, αφού τους διέσωσε μέσα στην γερή ξύλινη κιβωτό, προνοώντας έτσι, ώστε να μην εξαφανιστεί το ανθρώπινο γένος[14]. Πόσο ακατάληπτη και ανείπωτη είναι η φιλανθρωπία του Κυρίου των όλων! Εξολόθρευσε την κακία εκείνων και καθάρισε όλη την γή από το μίασμα, ενώ άφησε σε μάς, τις μεταγενέστερες γενεές, την απόδειξη της δικαίας οργής και της δικαιοσύνης Του, για να Τον γνωρίζουμε, να Τον φοβόμαστε, να Τον ντρεπόμαστε και να ζούμε δίκαια, σύμφωνα με το θέλημά Του. Όταν μετά τον κατακλυσμό οι άνθρωποι πάλι πολλαπλασιάστηκαν, συμφώνησαν, λόγω της μεγάλης ανοησίας και της αναισθησίας τους να οικοδομήσουν υψηλό πύργο, για να καταφύγουν σε αυτόν, στην περίπτωση πού θα τους έστελνε ο Κύριος νέο κατακλυσμό. Τότε Αυτός διέλυσε και αυτήν την ανόητη συμφωνία τους. Τους οδήγησε σε ασυνεννοησία[15], διδάσκοντάς τους δι’ αυτών πού έχουν εξουσία επί γής να ελπίζουν στον Θεό και μόνο σε Αυτόν να προστρέχουν σε κάθε ανάγκη και σε όλες τις δυστυχίες τους και να μην ελπίζουν στην δύναμη, την σοφία και τον πλούτο τους, αλλά να συμβουλεύονται τον προφήτη: «Δός ημίν βοήθειαν εκ θλίψεως και ματαία σωτηρία ανθρώπου»[16]. Και πάλι λέγει: «Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταίς ευρούσαις ημάς σφόδρα»[17], καθώς και να θυμούνται πάντοτε το ρητό: «Ου σώζεται βασιλεύς διά πολλήν δύναμιν, και γίγας ου σωθήσεται εν πλήθει ισχύος αυτού. Ψευδής ίππος εις σωτηρίαν, εν δε πλήθει δυνάμεως αυτού ου σωθήσεται. Ιδού οι οφθαλμοί Κυρίου επί τους φοβουμένους αυτόν τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού, ρύσασθαι εκ θανάτου τάς ψυχάς αυτών και διαθρέψαι αυτούς εν λιμώ»[18].

Αλλά, όπως έγραψε ο προφήτης του Θεού, «τίς λαλήσει τάς δυναστείας του Κυρίου, ακουστάς ποιήσει πάσας τάς αινέσεις αυτού»; Κανείς δεν θα μπορέσει να το εκφράσει, οπότε και εγώ, υπακούοντας σε αυτό το θείο ρητό, σταματώ την αναφορά στην σωτήρια πρόνοια του φιλανθρώπου Σωτήρος μας. Αυτός φρόντισε μόνος Του και διά των αγίων προφητών Του τον εβραϊκό λαό στην Αίγυπτο, στην Ερυθρά θάλασσα και στην έρημο. Εκεί τον φρόντιζε σαράντα χρόνια, ανεχόμενος την ανταρσία του και δείχνοντας με κάθε τρόπο σε αυτόν και σε όλη την οικουμένη την άρρητη Χάρη Του και την μεγάλη πρόνοια πού έχει Αυτός ως φιλόστοργος Πατέρας για την σωτηρία των ανθρώπων και την ύπαρξη των πλασμάτων Του.

Όμως θα αφήσω όλα αυτά και θα περάσω στο μέγιστο και φοβερό μυστήριο της ενανθρωπήσεώς Του, πού ξεπερνά κάθε νου και κάθε λόγο. Αυτός ο λόγος δεν είναι ευπρόσδεκτος σε κάθε ακροατή, αλλά μόνο σε εκείνον, πού εκ των προτέρων έχει προετοιμασθεί και φωτισθεί άνωθεν, όπως διδάσκει ο θεηγόρος Παύλος λέγοντας: «Ει δε και έστι κεκαλυμμένον το ευαγγέλιον ημών, εν τοίς απολλυμένοις εστί κεκαλυμμένον, εν οίς ο θεός του αιώνος τούτου ετύφλωσε τα νοήματα των απίστων εις το μή αυγάσαι αυτοίς τον φωτισμόν της δόξης του Χριστού, ός εστιν εικών του Θεού»[19]. Ο αόρατος, ασώματος και παντοδύναμος Θεός ενδύθηκε την σάρκα του ανθρώπου, συνελήφθη από τους ανθρώπους σαν ένας απλός άνθρωπος, αλυσσοδέθηκε, ενεπτύσθη, υπέστη χλευασμό, μαστιγώθηκε και σταυρώθηκε σαν ένας ληστής, πέθανε και ετάφη. Εάν εκείνοι πού δεν έλαβαν άνωθεν την Χάρη και την φώτιση του Αγίου Πνεύματος ακούσουν αυτά τα αίσχη για τον μόνο αθάνατο, απαθή και παντοκράτορα Θεό, είναι δυνατόν να μή γελάσουν και να μή θεωρήσουν τα αναφερόμενα ανάξια του Θεού; «Ψυχικός δε άνθρωπος ου δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού· μωρία γάρ αυτώ εστι, και ου δύναται γνώναι, ότι πνευματικώς ανακρίνεται», λέγει ο θείος Παύλος[20]. Και πάλι λέγει ο ίδιος: «Επειδή γάρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος διά της σοφίας τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας. Επειδή και Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μέν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοίς κλητοίς, Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν. Ότι το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί, και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί»[21].

Για τους Ιουδαίους αυτό αποτελεί πλάνη, όταν ακούνε την Αγία Γραφή να λέγει για τον Μεσσία πού περιμένουν: «Κύριος είπε προς με· υιός μου εί σύ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε. Αίτησαι παρ’ εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατάσχεσίν σου τα πέρατα της γής»[22]. Επειδή ερμηνεύουν την Γραφή σαρκικά και όχι πνευματικά, περιμένουν ότι Αυτός θα είναι κοσμικός βασιλέας κατά την ανθρώπινη αντίληψη και ότι θα έλθει να τους βοηθήσει, προσφέροντάς τους άφθονο πλούτο και δόξα, συνοδευμένος από αμέτρητο ένοπλο στρατό. Όταν όμως δούν ότι όλα αυτά πού συνέβησαν είναι αντίθετα προς τις αντιλήψεις και τις ελπίδες τους, πέφτουν σε μεγάλη πλάνη και δεν θέλουν να αναγνωρίσουν ως Μεσσία τον δοξαζόμενο και προσκυνούμενο Ιησού Χριστό, τον Κύριο και Θεό μας.

Εξάλλου, οι Έλληνες αντιλαμβάνονται ως ανοησία την αληθή πίστη πού ακολουθούμε, την οποία εκήρυξε ο απόστολος Παύλος στον Αρειο Πάγο[23], διδάσκοντας, ότι ο Εσταυρωμένος είναι ο αληθινός Θεός και ότι Αυτόν ο Θεός θα κρίνει δίκαια την οικουμένη, «αναστήσας αυτόν εκ νεκρών· ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών οι μέν εχλεύαζον». Ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει παραφροσύνη αυτόν ακριβώς τον ανόητο χλευασμό των απίστων Ελλήνων και όχι το ευαγγελικό και αποστολικό κήρυγμα. Λέγει ο ίδιος παρακάτω: «Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν»[24]. Δηλαδή δεν κηρύττουμε την πλάνη και την παραφροσύνη, αλλά «Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» σε όσους κλήθηκαν από την θεία Χάρη και τους αποστόλους και πίστεψαν με όλη την ψυχή τους στον Χριστό, τον Θεό μας. Αναφέρει την «δύναμιν», επειδή τελικά η ισχύς των δαιμόνων και η πλάνη των ειδώλων εξολοθρεύτηκαν τελείως από προσώπου της γής δι’ Αυτού και από Αυτόν, τον Σωτήρα, όπως το είχε προαναγγείλει ο προφητάναξ Δαβίδ λέγοντας: «Του εχθρού εξέλιπον αι ρομφαίαι εις τέλος, και πόλεις καθείλες· απώλετο το μνημόσυνον αυτού μετ’ ήχου»[25]. Και ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού»[26]. Αλλά και η προφητεία του Δαυίδ προαγγέλλει λέγοντας: «Φωνή Κυρίου συντρίβοντος κέδρους, και συντρίψει Κύριος τάς κέδρους του Λιβάνου»[27].

Ποιός άλλος λόγος του Κυρίου μπορεί να είναι αυτός, αν όχι το ευαγγελικό και αποστολικό κήρυγμα, πού κηρύσσουν οι άγιοι Απόστολοι σε όλην την οικουμένη, με το οποίο διαλύθηκε το σκότος της πλάνης των ειδώλων και έλαμψε το αΐδιο φως της αληθινής ευσεβείας και θεογνωσίας; Ως «κέδρους», πού έπεσαν από τον τόσο δυνατό λόγο, εννοεί τα θεομίσητα δαιμόνια, τα οποία αποκαλεί αλληγορικά έτσι, εξαιτίας της υπερβολικής υπερηφάνειάς τους λόγω της μεγάλης σοφίας τους. Όσον αφορά την «σοφίαν», ποιός δεν αναγνωρίζει ότι αυτή είναι η ίδια η αρχετυπική σοφία του ανάρχου Θεού και Πατρός, διά της οποίας Αυτός δημιούργησε τα πάντα, τα ορατά και τα αόρατα, «εν ω εισι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως απόκρυφοι»[28]. Η σοφία μας είναι ο Χριστός, επειδή από Αυτόν λάβαμε την γνώση μας για τον Θεό και έτσι γνωρίζουμε τα άρρητα μυστήρια του Θεού, δηλαδή γνωρίζουμε το μυστήριο της Αγίας αρχετυπικής και προσκυνητής Τριάδος και την άρρητη φιλανθρωπία και αγαθότητα του Δημιουργού μας προς εμάς και την απόλαυση εκ μέρους του εναρέτου των μελλόντων αγαθών και την φοβερή δευτέρα παρουσία του αδωροδοκήτου Κριτή. Τότε οι ασεβείς και οι παρόμοιοι με εμένα αμαρτωλοί θα χωριστούν από τους ευσεβείς και εναρέτους και θα καταδικαστούν σε αιώνια βάσανα, τα οποία θα υποστούν στον αιώνα τον άπαντα. Επίσης γνωρίσαμε και τον άλλο ανεξάντλητο θησαυρό των διδασκαλιών της μυστικής θεολογίας, με την οποία Αυτός μας διδάσκει διά διαφόρων ευαγγελικών παραβολών και παροιμιών.

Πηγή: Άπαντα Αγίου Μαξίμου Γραικού, Αγίου Μαξίμου Γραικού Λόγοι, Τόμος Α΄, Μετάφραση: Μάξιμος Τσυμπένκο – Τιμόθεος Γκίμον, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2011.

——————————————————————————–

[1]. Πράξ. 13, 22.

[2]. Ψαλμ. 8, 5.

[3]. Ψαλμ. 143, 4.

[4]. Βλ. Γέν. 1,26.

[5]. Ψαλμ. 48, 13.

[6]. Γέν. 3,9.

[7]. Γέν. 4, 9.

[8]. Βλ. Γέν. 4,1-12.

[9]. Ψαλμ. 93, 1.

[10]. Βλ. Γέν. 4,18-19.

[11]. Ψαλμ. 144, 18.

[12]. Γέν. 5, 24.

[13]. Ωσ. 4, 1-2.

[14]. Βλ. Γέν. 6,9-24.

[15]. Βλ. Γέν. 11,1-9.

[16]. Ψαλμ. 59, 13.

[17]. Ψαλμ. 45, 2.

[18]. Ψαλμ. 32, 16-19.

[19]. Β΄ Κορ. 4, 3-4.

[20]. Α΄ Κορ. 2, 14.

[21]. Α΄ Κορ. 1, 21-25.

[22]. Ψαλμ. 2, 7-8.

[23]. Πράξ. 17, 22-32.

[24]. Α΄ Κορ. 1, 24.

[25]. Ψαλμ. 9, 7.

[26]. Λουκ. 10, 19.

[27]. Ψαλμ. 28, 5.

[28]. Κολ. 2, 3.

 

Σχετικά άρθρα Άγιος Μάξιμος ο Γραικός
Άγιος Μάξιμος ο Γραικός 21 Ιανουαρίου 2023 Ο Άγιος Μάξιμος, σπουδαία προσωπικότητα του 16ου αιώνα, έμεινε στην ιστορία με την προσωνυμία «Γραικός», δηλαδή «Έλληνας». Είναι ο Έλληνας φωτιστής των Ρώσσων που ανακηρύχθηκε άγιος τόσο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο όσο και από το Πατριαρχείο Μόσχας το 1988. Ήδη, όμως, από τα μέσα του 16ου αιώνα είχαν αρχίσει να συντάσσονται βίοι του Οσίου Μαξίμο...
Λόγος Στ΄: Λόγος ελεγκτικός κατά της πλάνης των Αγαρηνών και εκείνου που την επινόησε 11 Ιανουαρίου 2019 Λόγος Στ΄: Λόγος ελεγκτικός κατά της πλάνης των Αγαρηνών και εκείνου που την επινόησε, του Μωάμεθ του κυνός Κατά το μέτρο της ευσεβούς δυνάμεως που υπάρχει μέσα μου, και με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχουμε ήδη στηλιτεύσει την βλαβερή πίστη των Ιουδαίων αλλά και την ελληνική ασέβεια και τις λατινικές αιρέσεις . Αν παραλείψουμε όμως την στηλίτευ...
Πορίσματα Διεθνούς Επιστημονικής Ημερίδος: «Ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός (Από το Άγιον Όρος στη Ρωσσία (1518-2018)» 22 Δεκεμβρίου 2018 Πορίσματα Διεθνούς Επιστημονικής Ημερίδος: «Ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός (Από το Άγιον Όρος στη Ρωσσία (1518-2018)» 1. Ο άγιος Μάξιμος εντάσσεται στη χορεία των ησυχαστών Πατέρων, οι οποίοι απεργάστηκαν μία «πνευματική μετάγγιση» της ορθοδόξου παραδόσεως στην Εκκλησία της Ρωσσίας. Αποτελεί, μάλιστα, την κορύφωση αυτού του πνευματικού εγχειρήματος. ...
Εμφανή και κεκρυμμένα αίτια της δικαστικής διώξεως του αγίου Μαξίμου του Γραικού 22 Δεκεμβρίου 2018 Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1525 ξεκινά η δίκη του Αγίου Μαξίμου στη Μόσχα, αρχικά στο παλάτι του Ρώσου ηγεμόνα και κατόπιν στη Συνοδική μεγάλη αίθουσα του Πατριαρχείου της Μόσχας . Έχει προηγηθεί συστηματική προπαγάνδα απαξιώσεώς του εκ μέρους του επιτελείου του Μητροπολίτη Δανιήλ, παρουσιάζοντάς τον ως αιρετικό, κατάσκοπο και όργανο του Σατανά . Τ...
Ο Άγιος Μάξιμος και η κατάσταση στην Ρωσία 18 Δεκεμβρίου 2018 Κορυφαία στιγμή στη ζωή του Αγίου Μαξίμου του Γραικού αποτελεί η διπλή δίκη του. Πώς όμως κατέληξε εκεί; Από το 1518 που έφτασε στην Ρωσία μέχρι το 1525 που οδηγείται στην πρώτη του δίκη, έχει αποκτήσει πλήρη εικόνα της μεγάλης εκκλησιαστικής, θεολογικής, πνευματικής και ηθικής παρακμής της Ρωσικής κοινωνίας γενικά και της Ρωσικής Εκκλησίας ειδικό...