«Πρωτότοκος των Νεκρών Εγένετο» – 3

Μόνο έτσι θα μπορούσε να επιτευχθεί με απόλυτη επιτυχία ο σκοπός της σαρκώσεως του Υιού του Θεού, που δεν είναι άλλος από τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους, την ανακαίνισή του και την επανασύνδεσή του με το Θεό Πατέρα· «ίνα ημάς προσαγάγη τω Θεώ[34]. Κατάφερε να πετύχει να οδηγήσει τον άνθρωπο στο σκοπό της δημιουργίας του, κάτι στο οποίο απέτυχε ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ· «Κεχρημάτικε δε και έσχατος Αδάμ, ως εξ Αδάμ γεγονώς κατά σάρκα, και αρχή δευτέρα των επί γης, αναστοιχειουμένης εν αυτώ της ανθρωπίνης φύσεως, εις καινότητα ζωής, της εν αγιασμώ τε και αφθαρσία, δια της νεκρών αναστάσεως˙ κατηργήθη ούτω θάνατος, ουκ ανασχομένης της κατά φύσιν ζωής, υποθείναι τη φθοράν το ίδιον σώμα, καθότι ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι Χριστόν υπό αυτής»[35]. Γίνεται, λοιπόν, «πρωτότοκος εκ των νεκρών», απαρχή της νέας ανθρωπότητας, η απαρχή της αναστάσεως πάντων των κεκοιμημένων και των εφεξής κοιμηθησομένων, και της μεταβάσεως αυτών από το θάνατο στη ζωή την αιώνια.

Πηγή:/www.bigstufmedia.com/

Οι πιστεύοντες στην Ανάσταση του Θεανθρώπου προσδοκούν και την ανάσταση των νεκρών και για το λόγο αυτό βαπτίζονται στο θάνατο και στην ανάσταση Αυτού. Έτσι θα συναναστηθούν με Εκείνον και θα απολαμβάνουν ζωήν αιώνιον στα δεξιά του Χριστού.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας δίνει μεγάλη σημασία στο γεγονός ότι ο ενσαρκωμένος Θεός Λόγος «σύναψε» σχέση με το θάνατο, «καινώς συνήψεν εαυτώ θανάτου μεν αυτόν»[36], πάνω σε μία καινούρια βάση και με νέα δεδομένα. Αυτή τη φορά ο θάνατος δεν είναι ο νικητής πάνω στο ανθρώπινο σώμα αλλά ο ηττημένος. Η ανθρώπινη φύση ενωμένη με τη θεία στο πρόσωπο του ένσαρκου Υιού του Θεού αναδεικνύεται ισχυρότερη από το δυνάστη ολόκληρου του ανθρώπινου φυράματος, το θάνατο.

 Κατά συνέπεια, ο τελευταίος δεν πρέπει να μας προκαλεί φόβο, γιατί πια δεν μπορεί να μας βλάψει. Το βασίλειό του κατακτήθηκε από την ίδια τη Ζωή. Ο Λόγος, «Θεός δε φύσει και αληθώς»[37], με την ενσάρκωση και τη θανάτωσή Του γίνεται η γέφυρα επαναπροσεγγίσεως του πλάσματος με τον Πλάστη Του[38]. Μ’ άλλες λέξεις, καθίσταται το μέσο με το οποίο ο Πατήρ επισκέπτεται την κτίση[39]. Ο Κύριλλος σημείωνε ότι ο θείος Λόγος, αν και ο ίδιος είναι ο δημιουργός όλης της κτίσεως, ομοούσιος με τον Πατέρα, «φως εκ φωτός» καθώς και «η ζώσα εικόνα του Πατρός», λαμβάνει την ανθρώπινη φύση και την ανακαινίζει[40]. Γίνεται αδελφός μας και μας καθιστά υιούς του Θεού[41]. Μόνο Εκείνος, αν και υπέκυψε στην εξουσία του θανάτου, δεν υπέστη τις οδυνηρές συνέπειές του, δηλαδή την αιχμαλωσία της ψυχής στον Άδη και το σάπισμα του σώματος. Έτσι στο πρόσωπο του Χριστού βρίσκει πλήρωση η προφητεία του προφητάνακτος Δαυίδ:  «ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις Άδην, ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν»[42].

Ο θάνατος του Χριστού, του Σωτήρος πάνω στο σταυρό ήταν εκούσιος, θεληματικός, γιατί στην αμόλυντη και αναμάρτητη ανθρώπινη φύση του ενανθρωπήσαντα Λόγου ως θάνατος δεν υπήρχε ως σύμφυτος αναγκαιότητα. Αυτό συμβαίνει μόνο στη δική μας σάρκα, στην οποία κατοικεί η αμαρτία. Είναι ο εκούσιος θάνατος της Ίδιας της Ζωής. Άλλωστε όπως ορθά λέγει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος «εδεήθημεν Θεού σεσαρκωμένου και νεκρουμένου ίνα ζήσωμεν»[43], έτσι θα μπορούσαμε μόνο να απαλλαγούμε από τον αιώνιο θάνατο και την αμαρτία.

Όλα τα παραπάνω σχετικά με το θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού είναι «παντελώς ανούστατον» να προσπαθήσει κάποιος με ερωτήσεις και με βάση τους ανθρώπινους λογισμούς να τα ερευνήσει[44]. Σημαντική είναι η πίστη μας ότι ο ενανθρωπήσας Λόγος με το θάνατο και την Ανάστασή Του εξαφάνισε την αμαρτία, την κακία και το θάνατο, δίνοντάς μας την αντικειμενική δυνατότητα για να βαδίσουμε στο δρόμο της αφθαρσίας, της αθανασίας και της δόξας του Θεού και εν συνόψει των παραπάνω να κερδίσουμε την αιώνια σωτηρία[45]. Μόνο ζώντας εν Χριστώ , όσο είμαστε στη ζωή, μόνο τότε ο Θάνατος δε θα είναι γεγονός φρικτό και γεμάτο φόβο, αλλά θα γίνει η θύρα προς την αιωνιότητα, η ελπίδα της αναστάσεως και το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στους στοργικούς κόλπους του Τριαδικού Θεού.

34. Κυρίλλου, Περί της ενανθρωπήσεως του Μονογενούς, SC97, 236 (=PG75, 1216D) Α  Πέτρ. 3,17-20.
35. Κυρίλλου, Ότι εις ο Χριστός, SC97, 496 (=PG 75, 1353AΒ). Εβρ. 2, 10-15.
36.  Κυρίλλου, Ότι εις ο Χριστός, SC97, 330.(=PG 75, 1269C)
37. Του ιδίου, Κατά των Νεστορίου Δυσφημιών, IV, ΣΤ, ACO, τ. 1, Ι, 6, σ. 897 (=PG 76, 201C). Πρβλ. Αυτόθι, III, A, ACO, τ. 1, Ι, 6, σ. 572^-3 (=PG 76, 121Α): «ο κατά φύσιν ιδίαν ελεύθερος, ως Θεός, ο εν μορφή και ισότητι του γεγεννηκότος». Συναφώς βλ. του ιδίου, Περί αγίας τε και ομοουσίου Τριάδος, Γ , SC 237, 48810 (=PG 75, 828A). Πρβλ. Ιω. 10, 35-36.
 38. Κυρίλλου, Απολογητικός προς τον ευσεβέστατον βασιλέα Θεοδόσιον, ACO, τ. 1, Ι, 3, σ. 7912^-16 (=PG 76, 461AB): «Αλλ᾽ ^«επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ ύψους^»·(Λουκ. 1, 78) επέφανεν ημίν ο Μονογενής του Θεού Λόγος, και συνανεστράφη τοις επί της γης, καθ᾽ ημάς γεγονώς άνθρωπος μετά του μείναι φύσει Θεός· αυτός ημάς συνήψε δι᾽ εαυτού τω Θεώ και Πατρί, περιελών το μεσολαβούν, και αμνησικάκως απαλλάξας της διιστάσης ημάς αμαρτίας και δικαιώσας τη πίστει».
 39.Του ιδίου, Εις τους Ψαλμούς, ΛΒ , PG 69, 877D.
 40. Του ιδίου, Περί της Κυρίου ενανθρωπήσεως, PG 75, 1425C. Συναφώς πρβλ. του ιδίου, Κατά Ιουλιανού, ΣΤ , PG 76 828CD.
 41. Του ιδίου, Περί της αγίας και ζωοποιού Τριάδος, ΚΔ , (αμφιβάλλομενο η νόθο) PG 77, 1165C: «Δια γαρ την καθ᾽ υπόστασιν ένωσιν, η σαρξ τεθεώσθαι λέγεται, και Θεός γενέσθαι, και ομόθεος τω Λογω, και ο Θεός Λογος σαρκωθήναι, και άνθρωπος γενέσθαι͵ … ουχ ως των δύο φύσεων μεταβληθεισών … αλλ᾽ ως των δύο φύσεων καθ᾽ υπόστασιν ενωθεισών, και την εις αλλήλας περιχώρησιν ασύγχυτον και αμετάβλητον εχουσών».
42.Ψαλμ. ιστ 10.
43. Γρηγορίου Ναζιανζηνού, Λόγος 45, 28, PG 36, 661C.
44.Κυρίλλου, Περί της Ορθής Πίστεως, 23, PG 76, 1165C.
45. Αυτόθι, PG 76, 1165Α.