Η ζωή μέσα στην Εκκλησία

16 Ιουνίου 2013

Λίγο πριν οδηγηθεί ο Χριστός στο μαρτύριο, στρέφεται προς τον Ουράνιο Πατέρα και Του απευθύνει μια θερμή προσευχή. Η προσευχή αυτή είναι τόσο σπουδαία για την πνευματική συγκρότηση της Εκκλησίας, που αποκαλείται «αρχιερατική προσευχή». Σ’ αυτήν, ο Ιησούς προσεύχεται για τους μαθητές που αφήνει και ταυτόχρονα αποκαλύπτει το Πρόσωπο του Θείου Πατρός και τη σχέση Του με τον Υιό. Την προσευχή αυτή θα θυμηθούμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα (Ιω. 17, 1-13).

arxieratikiproseuxi

Προσέχοντας καλύτερα το περιεχόμενο της προσευχής αυτής, διαπιστώνουμε αμέσως τη βαθιά και θερμή μέριμνα του Αρχιποίμενος Χριστού προς το ποίμνιό Του. Καταρχάς, του υπόσχεται την αιώνιο ζωή, δηλαδή τη γνώση του Θεού. Είναι η κατάληξη της οδού όσων επέλεξαν να παραμείνουν κοντά Του και να τηρήσουν τις εντολές Του.

Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που αποδέχθηκαν τις θείες διδαχές. Είναι αυτοί που ανήκουν στο Θεό και πιστεύουν στην αποστολή του Χριστού στον κόσμο. Είναι αυτοί που θα παραμείνουν στον κόσμο και θα εργασθούν για το θείο θέλημα που είναι η ενότητα των ανθρώπων εν Χριστώ και η έλευση της θείας Βασιλείας. Είναι αυτοί που επιλέγουν ως οδό ζωής την ενότητα, κατά το παράδειγμα της σχέσης μεταξύ Πατρός και Υιού: ίνα ώσιν εν καθώς ημείς (δηλαδή: «να είναι ενωμένοι [οι άνθρωποι], όπως είμαστε κι εμείς»).

Λέει ακόμη ο Χριστός, ότι όσο ζούσε σ’ αυτόν τον κόσμο με τους ανθρώπους, φρόντιζε και φύλαττε τους μαθητές Του. Τώρα ζητά από τον Πατέρα να τους προσέχει και να τους φυλά Εκείνος. Και προσθέτει ακόμη επιπλέον, ότι τα λέει αυτά τα λόγια για να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι που θα Τον πιστέψουν, πόσο μεγάλη βοήθεια πρόκειται να έχουν και να χαρούν.

Αυτές είναι οι βασικές συντεταγμένες της ζωής μας σ’ αυτή τη γη. Αν θέλουμε να λεγόμαστε μαθητές του Κυρίου, πρέπει να γνωρίζουμε ότι Εκείνος μεριμνά για μας, μάς προσέχει και μας φυλάει. Εμείς πρέπει να ακολουθούμε το δικό Του δρόμο, σύμφωνα με τους λόγους που Εκείνος μας παρέδωσε, όσο δύσκολος και ανηφορικός και αν είναι. Στο τέλος μάς περιμένει η κοινωνία μαζί Του. Ανήκουμε σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά η αληθινή πατρίδα και ο προορισμός μας είναι ο ουρανός, είναι η θεία αγκάλη που μας αναμένει. Εξάλλου, «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσα πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13, 14).

Και αυτή συστράτευση με το Θεό έχει κάποιες προϋποθέσεις και κάποιους καρπούς. Βασική προϋπόθεση, όπως βλέπουμε, είναι η ενότητα. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως το μεγαλύτερο σφάλμα στο οποίο μπορούμε να υποπέσουμε είναι ο αποχωρισμός από το Σώμα του Κυρίου, το σχίσμα. Και αντίθετα, η κορύφωση της λατρείας προς το Θεό είναι η Θεία Κοινωνία, η ένωση με το Άχραντο Σώμα και Αίμα Του. Κεντρικός καρπός, τέλος, της κοινωνίας με το Θεό είναι η χαρά. Η χαρά που θα γευθούμε στη μέλλουσα ζωή με πληρότητα, αλλά και αυτή που ήδη προγευόμαστε στον παρόντα βίο.

Ας μη μας λυγίζουν λοιπόν οι δυσκολίες της ζωής. Έχουμε πανίσχυρο συμπαραστάτη και σύμμαχο δίπλα μας. Ας παραμείνουμε ενωμένοι στους κόλπους της Εκκλησίας, ώστε να απολαμβάνουμε τις ευλογίες που μας παρέχει ο Κύριος.