Μοναστικά προσφυγικά ρεύματα μεταξύ Αγ. Όρους και Μ. Ασίας (β΄μέρος)

Άγιον Όρος – Μικρά Ασία

Ιστορική επισκόπηση μοναστικών προσφυγικών ρευμάτων (θ’ αι. μ.Χ. και εξής)

Κατά τον θ’ μ.Χ. αι., την θλιβερή περίοδο της εικονομαχίας, ο μοναχισμός δοκιμάζεται σκληρά στα μικρασιατικά εδάφη. Παρατηρούμε τότε εσπευσμένες μεταφορές αγίων λειψάνων και ιερών κειμηλίων από τα μεγάλα μικρασιατικά μοναστικά κέντρα αλλά και από τους ενοριακούς ναούς προς την ελλαδική χερσόνησο. Αναφέρουμε τη μεταφορά της πανίερης εικόνας της Παναγίας της Προυσσιώτισσας από την Προύσσα της Βιθυνίας στην περιοχή της σημερινής Μονής Προυσσού στην Ευρυτανία, όπου ευρέθη με θαυματουργικό τρόπο. Είναι η εποχή, επί Λέοντος Ε΄ Αρμενίου (813-820) κατά την οποία ο Άγιος Ευθύμιος ο Νέος φεύγει από την πατρίδα του την Άγκυρα και από τον Όλυμπο της Βιθυνίας όπου μόναζε και με τον συνασκητή του Ιωσήφ τον Αρμένιο, τον μετέπειτα Μυροβλήτη και κατευθύνονται προς τον Άθω, όπου κατ’ αρχήν ασκούνται ως σπηλαιώται πιθανώς στην μετέπειτα καλουμένη Σκήτη του Αγίου Βασιλείου στον Άθω (Ευλ. Κουρίλας).

8. Παναγία Προυσσιώτισσα

9. Άγιος Ευθύμιος ο Νέος

Η Εικονομαχία θα δημιουργήσει νέα μοναστικά προσφυγικά ρεύματα, αυτή την φορά με κατεύθυνση από την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία προς το Αρχιπέλαγος και τις δυτικές του ελλαδικές ακτές. Μοναστικοί πληθυσμοί κατευθύνονται προς την μικρασιατική ύπαιθρο, τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους, τις πέραν του Αιγαίου ακτές, το Άγιον Όρος, καθώς και τη Συρία. Το κριτήριό τους για την εκλογή των νέων τόπων εγκαταβίωσής των είναι οι ερημικές ορεινές τοποθεσίες οι «μη προς κτήσεις και αγρούς ετέρους εκτεινόμεναι» (Νεαρά Νικηφόρου Φωκά 964). Δημιουργούνται τότε στον Άθω μικρές κοινότητες, σκήτες και μονύδρια. Ο Άθως υποδέχεται ασκητές-πρόσφυγες προερχομένους από τα μοναστικά κέντρα των μικρασιατικών παραλίων, του Λάτρους και του Γαλησίου, καθώς και από την ενδοχώρα.

Τον ι’ αι., η αποκατάσταση των εικόνων έγινε αφορμή για να θεσμοθετηθεί πλέον ο αθωνικός μοναχισμός, ο οποίος ως επί το πλείστον ήταν μέχρι τότε κυρίως μικρασιατικός, και να ενδυθεί την αίγλη των αυτοκρατορικών χρυσοβούλων.

10. Αυτοκρατορικά χρυσόβουλα

Αυτό το γεγονός θα πρέπει να εκληφθεί ως οικονομία Θεού, διότι τον 11ο αι., αρχίζουν οι πρώτες επιδρομές των Σελτζούκων στη νοτιοανατολική Μικρασία, επεκτεινομένων σιγά-σιγά προς το κέντρο της χερσονήσου. Αρχίζει πλέον η αντίστροφη μέτρηση για την Ρωμανία, με τα τουρκομογγολικά φύλα αφ’ ενός να υποτάσσουν σταδιακά όλα τα μικρασιατικά εδάφη και αφ’  ετέρου τους λατίνους σταυροφόρους να απειλούν τα δυτικά παράλια, την ενδοχώρα και φυσικά και την ίδια την Κωνσταντινούπολη.

Την εποχή αυτή (ια’ αι.) ο άγιος Χριστόδουλος ο εκ Νικαίας της Βιθυνίας, εν Ολύμπω Βιθυνίας και εν Λάτρω ασκήσας, κατευθύνεται προς τις ακτές των νήσων του Αρχιπελάγους και ιδρύει την Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο. Και πάλι δηλαδή φυγή από τα μικρασιατικά παράλια προς δυσμάς. Αλλά και μετακομιδή αγίων λειψάνων ένεκα των τουρκομανικών επιδρομών έχουμε την ίδια αυτή εποχή, όπως του λειψάνου του οσίου Λαζάρου του Γαλησιώτου, το οποίο μεταφέρθηκε για περισσότερη ασφάλεια σε άγνωστο σημείο κατά τον ια’ αι. ενώ κατά τον ιδ’ αι. η αγία κάρα του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Από τον ιβ’ αι. και ύστερα η μικρασιατική ενδοχώρα ήταν ήδη ερημωμένη από μοναστικούς πληθυσμούς, ιερά λείψανα και κειμήλια. Όσοι από τους μοναστάς εσώθησαν από την καταστροφή, κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη και στο Άγιον Όρος. Ο Άθως μέχρι τις αρχές του ιδ’ αι. βρίσκεται υπό την άμεση εποπτεία των Αυτοκρατόρων.

Κατά τον ιγ’-ιδ’ αι. ο Άθως θα ηγηθεί του κινήματος του Ησυχασμού με μέγα πρωταγωνιστή τον Κωνσταντινουπολίτη Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά (1296-1359). Οι άγιοι γονείς του ήταν Μικρασιάτες πρόσφυγες στην Κωνσταντινούπολη. Ο πρώτος γέροντας του αγίου στον Άθω, ο ησυχαστής Νικόδημος ήταν επίσης πρόσφυγας από το όρος του Αυξεντίου του Ολύμπου Βιθυνίας.

11. Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς

Όπως ήταν φυσικό, οι μοναστικές μεταναστεύσεις συνεπήγοντο την μεταφορά του τυπικού και της λειτουργικής πράξης από τα μέρη προέλευσης των μοναστών στα μέρη μετεγκατάστασής τους. Έτσι, ενώ κατ’ αρχήν το Άγιον Όρος ακολουθεί το τυπικό της Μονής του Στουδίου Κωνσταντινουπόλεως, αργότερα, από τον ια’ κυρίως αι. και ύστερα έχουμε την λεγόμενη νεο-σαββαϊτική σύνθεση. Οπωσδήποτε η στροφή αυτή ήταν απαίτηση των καιρών και συνεβάδιζε απόλυτα με τα ιστορικά γεγονότα. Η απειλή των τουρκομάνων ήταν προ των πυλών. Φυσικό ήταν να εγκαταλειφθεί σιγά-σιγά το ασματικό τυπικό της Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο απαιτούσε μεγαλοπρέπεια και πολλούς ψάλτες και ο μοναχισμός να αναζητήσει εσωστρέφεια και απλότητα, στοιχεία και τα δύο άμεσα συνδεδεμένα με το τυπικό της Μονής του Αγίου Σάββα.

Ο ορεινός όγκος του Άθω δεν έδινε τη δυνατότητα καλλιέργειας του εδάφους για την διατροφή των μοναστών. Έτσι, παράλληλα με την αυτοκρατορική προστασία της χερσονήσου του Άθω, εδόθησαν από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες στις Μονές και εκτεταμένες καλλιεργήσιμες γαίες σε όλη την χερσόνησο της Χαλκιδικής «προς ζωοτροφίαν» των μοναχών. Οι εύφορες αυτές εκτάσεις έφεραν την ονομασία «Μετόχια». Τα Μετόχια πέραν των αγρών περιελάμβαναν και σύνολα καλυβιών με συγκεκριμένη χρήση το καθένα. Υπήρχαν δηλαδή οι σταύλοι, τα λιοτριβειά, το μαντρί, οι αχυρώνες, οι αποθήκες, το αλώνι, καθώς και ξενώνες στους οποίους εγκαταβίωναν οι εργάτες των Μετοχίων. Στα Μετόχια εργάζονταν πέραν των μοναχών και ένας αρκετά μεγάλος αριθμός εργατών από την ευρύτερη περιοχή. Ήταν ιδιαίτερη ευλογία να εργάζεται κάποιος στα μοναστηριακά αυτά κτήματα. Οι εκεί δουλευτάδες εσέβοντο και τιμούσαν πάντα την μοναστηριακή περιουσία. Σε κάποια Μετόχια με τον καιρό οι εργάτες εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Τέτοια Μετόχια ήταν π.χ. η Γαλάτιστα, ο Βάβδος, η Ορμύλια, από τα ευφορότερα κτήματα της Χαλκιδικής, η Ποτίδαια  και άλλα, καθώς επίσης και ορισμένα που και μέχρι σήμερα δια του ονόματός τους προδίδουν την ιστορία της περιοχής, Ζωγράφου, Διονυσίου, Αγίου Παύλου κ.ά.

14. Χάρτης Μετοχίων Χαλκιδικής

Από τα κτήματα αυτά οι Μονές αντλούσαν κυρίως τα δημητριακά, το κρασί, τα γαλακτοκομικά, τα αλιεύματα και το αλάτι από τα παραθαλάσσια Μετόχια, επεξεργασμένα μέταλλα και ξυλεία.

Στον ιη’ αι. και ειδικότερα λίγα χρόνια πριν την εκδήλωση του Κολλυβαδικού Κινήματος, με προεξάρχοντες τον Άγιο Μακάριο Κορίνθου τον Νοταρά, Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη και Άγιο Αθανάσιο Πάριο, παρατηρούμε μία ακόμη μοναστική μετανάστευση από το Άγιον Όρος αυτή τη φορά προς τα νησιά του Αρχιπελάγους. Πρόκειται για την αναγκαστική φυγή από το Όρος τριάντα περίπου Κολλυβάδων Πατέρων ένεκα του διωγμού που αυτοί υφίσταντο από τους συνασκητάς των Αγιαννανίτες για την εναντίωση των Κολλυβάδων στην τέλεση  μνημοσύνων με κόλλυβα την ημέρα της Κυριακής. Η φυγή αυτή στάθηκε η μεγάλη ευλογία που δέχθηκαν τα νησιά του Αιγαίου αλλά και οι μικρασιατικές ακτές με την έλευση των αγίων κολλυβάδων και το ζωντανό παράδειγμά τους για την προσοχή και την τήρηση των εκκλησιαστικών παραδόσεων της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας.

12. Άγ. Νικόδημος Αγιορείτης

13. Άγ. Μακάριος Νοταράς, επίσκοπος Κορίνθου

Ας μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στον λεγόμενο «αιώνα των Φώτων» και τα πάντα βάλλονται από το πνεύμα του λεγομένου «ορθού λόγου», του ορθολογισμού, από το πνεύμα της αποϊεροποίησης, του «αδιαφορισμού» (Αθ. Πάριος) και της κατά μέτωπον επίθεσης κατά της εκκλησίας του  Χριστού αφ’ ενός και αφ’ ετέρου από την ισχυρή λατινική προπαγάνδα που επί αιώνες εδέχοντο τα νησιά του Αρχιπελάγους. Το προσφυγικό κύμα λοιπόν των αγιορειτών Κολλυβάδων ξαναέδωσε στα νησιά μας το οξυγόνο της ορθοδόξου παραδόσεως το οποίο επί τόσους αιώνες είχαν στερηθεί. Από την άλλη πλευρά, το πνεύμα της Φιλοκαλίας, δια των απογόνων των Κολλυβάδων (Παπαδιαμάντης, παπα-Νικόλαος Πλανάς, Παπουλάκος, Φλαμιάτος, για να αναφέρουμε λίγα εν Ελλάδι αφυπνιζόμενα πνεύματα), θα λειτουργήσει ως το προκεχωρημένο φυλάκιο κατά του νεοεισαγόμενου στο νεοσύστατο ελλαδικό κράτος προτεσταντικού ευσεβισμού, ο οποίος δια των οργάνων του προσπαθούσε να εισχωρήσει και να αλώσει το ορθόδοξο θεμέλιο της πίστης των Ελλήνων (ιθ’ αι.).

Φθάνοντας στο τέλος θα σταθούμε ευλαβικά στον μαρτυρικό για τον μικρασιατικό Ελληνισμό εικοστό αιώνα. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και την Ανταλλαγή των Πληθυσμών του 1924 η Χαλκιδική και ειδικότερα το Άγιον Όρος θα φιλοξενήσει στα προαναφερθέντα Μετόχια του τον εναπομείναντα διωγμένο από τις προαιώνιες εστίες του μικρασιατικό Ελληνισμό. Δίπλα στα Μετόχια που διατηρούν ακόμα τις παλαιές τους ονομασίες προστίθενται οι νέες ονομασίες των αλησμόνητων πατρίδων της Ανατολής και της Θράκης. Νέα Ραιδεστός, Νέο Ρύσιο, Νέα Μάδυτος, Νέα Καλλικράτεια, Νέα Φλοητά, Άγιος Μάμας, Νέα Σήμαντρα, Νέα Τρίγλεια, Νέα Μουδανιά, Νέος Μαρμαράς, Νέα Σύλλατα και πλήθος άλλων. Το Άγιον Όρος δια των Μετοχίων του θα υποδεχθεί τους κατατρεγμένους Μικρασιάτες πρόσφυγες, όπως άλλοτε οι πρόγονοι αυτών υπεδέχοντο τους πρόσφυγες μοναχούς από τα εδάφη της Αιγύπτου και Συρο-Παλαιστίνης στην τότε ελεύθερη Μικρασία, αποδίδοντας έτσι «τα Σα εκ των Σων».

15. Προσφυγιά

 Ενδεικτική Βιβλιογραφία:

1.  Αμάντου, Κ., Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, βιβ/λείον Ν. Σιδέρη, εν Αθήναις, 1919, ανατ. 2005
2. Βρυώνη Σπ., Η παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού (11ος-15ος αι.), ΜΙΕΤ, Αθήνα ²2000 με βιβλιογραφία
3. Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τ. 1-12, (επιμ.) Ματθαίου (Οινόης) Λαγγή, Αθήναι 1955
4. Menthon Bern. , Τα μοναστήρια και οι άγιοι του Ολύμπου της Βιθυνίας, μτφ. Ν. Βασιλοπούλου, Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1980
5. π. Γ.Δ. Μεταλληνού, Σχέσεις και Αντιθέσεις. Ανατολή και Δύση στην πορεία του Νέου Ελληνισμού, Ακρίτας, Αθήνα 1998
6. Νικοδήμου (ιερομ.) Μπαρούση, Ο Μοναχισμός της Μικράς Ασίας, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1988 με βιβλιογραφία
7. Ραγιά, Ε., Λάτρος. Ένα άγνωστο μοναστικό κέντρο στη δυτική Μικρά Ασία, Σταμούλης, Αθήνα 2008
8. Σαλκιτζόγλου, Τ., Η Σύλλη του Ικονίου, ΙΜΕ, Αθήνα 2005
9. Σαλκιτζόγλου, Τ., «Η μονή του Αγίου Χαρίτωνος στη Σύλλη του Ικονίου», ΔΚΜΣ 16 (2009) 119-164, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα
10. Χριστοφιλοπούλου, Αικ., Βυζαντινή Ιστορία, τ. Α’-Γ’, Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1996

Αρχείο Προφορικής Παράδοσης, Κ.Μ.Σ., Αθήνα
Φωτογραφικό Αρχείο Παναγιώτη και Γεωργίας Τερζή
http://www.touregypt.net/featurestories/stpaul.htm
http://www.sinaimonastery.com/index.php?lid=1
http://doumbia-istoria.blogspot.gr/2011/09/1568.html
http://lithoksou.net/halkidhiki.htm
http://www.ime.gr/chronos/gr/index.html

Home