Τι λένε οι Πατέρες για τον τρόπο που πρέπει να γιορτάζουμε

1 Ιανουαρίου 2016
[Προηγούμενη δημοσίευση:http://bitly.com/1YPlWJF]

ε) Η ποιμαντική υπευθυνότητα των Πατέρων της Εκκλησίας στο έργο της καθοδήγησης των πιστών επ’ ευκαιρία της εορτής.

Η επισταμένη μελέτη των σχετικών ομιλιών των Πατέρων της Εκκλησίας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτοί επιτυγχάνουν, μὲ το χάρισμα της καρδιογνωσίας και διάκρισης  των  σκέψεων του ποιμνίου τους, να βυθοσκοπούν καὶ να ανοίγουν τὶς ψυχὲς των πνευματικών παιδιών τους. Ως ιατροὶ είχαν το προνόμιο να γνωρίζουν τη φύση και βαρύτητα των πνευματικών πληγών καὶ ψυχικών ασθενειών, να κάνουν σωστὴ διάγνωση της νόσου και να δίδουν τα κατάλληλα φάρμακα. Πολλὲς φορές, γιὰ παράδειγμα, ο λόγος τους γίνεται αυστηρὸς και εκλεκτικὸς, προκειμένου νὰ εντοπίσει τὴ σαπίλα που δημιούργησε η ίδια η αμαρτία στη ψυχή των ανθρώπων[93]. Σκοπός τους δεν είναι νὰ κολακέψουν, αλλὰ να θεραπεύσουν[94]. Σ  άλλα σημεία, οι Πατέρες εξαίρουν την θεραπευτική μέθοδο του ίδιου του Χριστού, που παραβάλλεται μ’ αυτὴ των ιατρών : Σκύβει με κατανόηση πάνω στις πληγές των αρρώστων, ανέχεται τη δυσωδία, για να δώσει την υγεία σ εκείνους που ασθενούν.[95] Σε άλλα σημεία, οι Πατέρες παρουσιάζονται φανερά ως εκφραστές και μάρτυρες του νέου πνευματικού μέτρου στον κόσμο, το οποίο προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν στους πιστούς.

pante

Το έργο αυτό εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως ήταν επίπονο, επίμονο και επιβλητικό. Η συγκρότηση και επιτυχία του απαιτούσε πολλά προσόντα: Μεγάλη θεολογική κατάρτιση, βίωση και γνώση της παράδοσης της Εκκλησίας, ικανότητα και δεξιοτεχνία στην ερμηνεία και διδασκαλία της Γραφής, ευρεία  γνώση  του  πνευματικού και φιλοσοφικού κόσμου της εποχής, συγγραφικό τάλαντο και φυσικά το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Οι Πατέρες διέθεταν σε ικανοποιητικό βαθμό τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα προσόντα, που αναμφισβήτητα τους επέτρεψαν, όπως θα δούμε παρακάτω, να ασκήσουν με επιτυχία τα ποιμαντικά τους καθήκοντα. Πέρα όμως απά αυτά οι Πατέρες είχαν και εφάρμοσαν ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα, που αποτελεί την πεμπτουσία του Χριστιανισμού : την αγάπη, την ικανότητα να αγαπούν τους άλλους και να δέχονται τα βάσανα και τους πειρασμούς τους σαν δικά τους. Χωρίς την αγάπη, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε πνευματική πατρότητα, ούτε ποιμαντική καθοδήγηση[96]. Η αγάπη του Θεού για το δημιούργημά του ήταν άλλωστε, ο μοναδικός λόγος της θείας ενανθρωπήσεως.

Χάρη στην αγάπη προς τον πάσχοντα άνθρωπο, οι Πατέρες δεν βλέπουν τα πνευματικά τέκνα τους, όσο μεγάλη κι αν είναι η πτώση τους, ως  υπόδικους  που  περιμένουν  την  καταδίκη, αλλά ως « απολωλότα πρόβατα », που δεν παύουν να διασώζουν μέσα τους τα στοιχεία της θείας εικόνας και χρειάζονται μια ωστική δύναμη για να πετάξουν από το « βάθος » της πτώσης στο « ύψος » της σωτηρίας[97]. Έτσι, πολλές φορές τα λόγια τους είναι  γεμάτα  υπομονή, ευσπλαχνία, μακροθυμία και ελεημοσύνη. Δεν παύουν ποτέ να αγωνίζονται με όλες τις δυνάμεις τους να συντρίψουν την αμαρτία, ελευθερώνοντας τα πνευματικά τους τέκνα απ  αυτήν.

[Συνεχίζεται]

[93] « Διὰ τοῦτο κἀγὼ σφοδρότερον τὸν λόγον ἐποιησάμην, ἵνα βαθυτέραν δοὺς τὴν τομήν, ἀπαλλάξω τῆς σηπεδόνος τῶν μεθυσκόντων ὑμᾶς » : Ιωάννη Χρυσοστόμου, ἐκ  τοῦ  κατὰ  Ματθαῖον εἰς τὸ τοῦ Ἰησοῦ γεννηθέντος…, PG 57, 72.

[94] « ποῖον δὲ κέρδος, ἀεὶ τὰ πρὸς χάριν ὁμιλεῖν; Βραχὺς ὁ παρὼν καιρός, ἀγαπητοί » : Ιωάννης Χρυσοστόμου, εἰς τὴν γενέθλιον ἡμέραν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, PG 49, 362.

[95] « εἰ μὴ καὶ τὸν ἰατρὸν αἰτιῷτό τις, ὅτι συγκύπτει ἐπὶ τὰ πάθη, καὶ δυσωδίας ἀνέχεται, ἵνα δῷ τὴν ὑγείαν τοῖς κάμουσι.» : Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος Η’ εἰς τὰ Θεοφάνεια εἴτουν γενέθλια τοῦ Σωτῆρος, PG 36, 328.

[96] π. Καλλιακμάνης Β., «Πνευματική πατρότητα και ποιμαντικές αρχές » : http://www. ecclesia. gr/ greek/holysynod/commitees/pastoral/kalliakmanis.pdf.

[97] π. Μεταλληνός, Γ. 1990. Ενορία: Ὁ Χριστὸς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν. Αθήνα : Αποστολική Διακονία, σ. 80.