Διακο-Διονύσιε Φιρφιρή,
με πληγώνουν τα κελαϊδώματα των αηδονιών,
που τον Μάϊο λαλούνε στα φαράγγια
του Αγίου Όρους του αεικελάδου,
γιατί μου θυμίζουν εσένα,
την καλλικέλαδο αηδόνα του Πρωτάτου,
όπου το «Άξιον εστίν» σε άκουγε χρόνια τώρα
να ψάλλεις δοξολογικά
την Θεία Λατρεία προς τον Υπερούσιο.
Οκταετή σ’ εκάλεσε η Παναγία,
Την οκτάηχο να της ψάλλεις διηνεκώς,
ης Ογδόης Ημέρας εραστά.
Χαρμολύπη ο βίος σου,
χαρμολύπη η ψαλμωδία σου,
το τεριρέμ τέρμα σου,
ως άρρητο ρήμα πέρα από το μνήμα.
Ο θάνατος ουκέτι κυριεύει
την δαφνοστολισμένη σου ψυχή.
Πόνος βαθύς ερρίζωνε στα σωθικά μας,
πόνος σταυροαναστάσιμος,
καθώς σε αποχαιρετούσαμε.
Μη μας ξεχνάς, πρύτανη των αγιορειτών ψαλτών,
στις θεοπειθείς σου πρεσβείες προς τον Κύριο.
