Σχέδιο για επιδρομή στο Κάστρο

Γ΄

Στις αρχές του 18^ου αιώνα, στον όρμο Ασέληνο, στα νοτιοδυτικά του νησιού, έφθασε κι άραξε ένα πειρατικό πλοίο, γεμάτο με άγριους και αιμοχαρείς Βαρβαρέζους. Πριν ακόμα ξημερώσει, από το πλοίο αποβιβάστηκε μια πάνοπλη συμμορία δεκαπέντε ή είκοσι ανδρών. Παίρνοντας κάθε προφύλαξη κι ακολουθώντας κάθε στενό και δύσβατο δρομάκι που έβλεπε μπροστά της, άρχισε ν΄ ανεβαίνει την πλαγιά του Ανάργυρου, του πολύ γραφικού βουνού του νησιού μας. Σαν για να κοροϊδέψει το όνομα του όρμου, του Ασέληνου, είχε μόλις ανατείλει ένα ωχρό μισοφέγγαρο, που φώτιζε τον νυκτερινό δρόμο των πειρατών. Αυτός ο όρμος άνοιγε σαν αγκαλιά αλλά τι είδους αγκαλιά; Θεωρούνταν απαίσια από κάθε τίμιο θαλασσοπόρο και χρησίμευε μόνο για να εκβράζει η θάλασσα τα πτώματα όσων πνίγονταν στα ναυάγια. Γιατί απέναντι από τον όρμο υπήρχε ο Λευτέρης – ο περίφημος ύφαλος, τον οποίο ο Ηρόδοτος ονομάζει Μύρμηκα και ιστορεί ότι ο Ξέρξης διέταξε να κτισθεί πάνω του ένα ψηλό σημάδι, για να το βλέπουν τα πλοία – που ελευθέρωνε πότε-πότε τους μεν ναύτες από το πρόσκαιρο βάρος αυτής της ζωής, τα δε πλοία από το βάρος του φορτίου τους.

Ο Σολμάν βελ Μεϊμέτ, ο πιο μεγάλος της συμμορίας, βεβαίωνε ότι ότι είχε επισκεφθεί άλλοτε το φρούριο και γνώριζε πού κατοικούσαν οι άπιστοι. Αλλά από τότε είχαν περάσει πολλά χρόνια και δε θυμόταν καλά τον δρόμο. Βέβαια, στα χρόνια κατά τα οποία ο Σολμάν είχε ανδραγαθήσει πολεμώντας εναντίον των απίστων, το μακρύ στριμμένο σαν αγκίστρι μουστάκι του ήταν κατάμαυρο, σαν φτερό κόρακα, ενώ τώρα τα χιόνια των γερατιών είχαν κάνει κάτασπρα τα πλούσια μαλλιά του.

Εντούτοις, ο γερο-Σολμάν είχε βάλει σημάδι, φαίνεται, την κορφή του βουνού της Καραφιλτζανάκας και βάδιζε προς τον βορρά, έχοντας αυτή για οδηγό. Εκεί βρισκόταν η φωλιά των πουλιών που ήθελαν να μαδήσουν.

Το σχέδιο των Αφρικανών δεν ήταν ιδιαίτερα περίπλοκο. Όσο μικρό κι αν ήταν το τρικάταρτο καράβι τους, δεν είχε μόνο τόσους επιβάτες. Τα δύο τρίτα του πληρώματος είχαν μείνει πάνω στο πλοίο.

Μπήκαν κι άραξαν στον όρμο του Ασέληνου ενώ ακόμα ήταν σκοτάδι. Αν ερχόταν πλέοντας κάτω από το φρούριο, θα ήταν σαν να έδιναν σήμα στους άπιστους να κλείσουν τις σιδερένιες πύλες και να σηκώσουν τη γέφυρα. Οι δεκαπέντε ή δεκαοχτώ εκείνοι άνδρες προπορεύονταν ως εμπροσθοφυλακή, για να ξαφνιάσουν τους άπιστους και να μην προλάβουν να πάρουν κανένα μέτρο προφύλαξης. Στο μεταξύ, το πλοίο με το υπόλοιπο πλήρωμα, μόλις ανέτελε ο ήλιος, έχοντας αντίκρυ του τον άνεμο, θα έπλεε στον Άγιο Σώστη, ακριβώς απέναντι από το φρούριο κι όλη αυτή η μικρή στρατιά θα κυρίευε την πόλη εξαπίνης.

Το μικρό νησί, που βρίσκεται στο θαλάσσιο δρόμο μεταξύ Κασσάνδρας, Ολύμπου και Άσπρης Θάλασσας είχε γίνει πολλές φορές ορμητήριο για πολέμους και εκστρατείες. Έτσι, σ΄ όλα τα γύρω μέρη και μεταξύ των ναυτικών υπήρχε η φήμη ότι σε άγνωστα σημεία και σε υπόγεια του Κάστρου, αλλά και όλου του νησιού, υπήρχαν κρυμμένοι θησαυροί Βενετών και Τούρκων αλλά και λάφυρα Ελλήνων κλεφτών, που είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο εδώ, εκείνα τα παλιά χρόνια. Αλλά και οι γυναίκες του τόπου δεν ήταν μαλθακές και τεμπέλες, όπως οι χανούμισσες, αλλά εργατικές και γι΄ αυτό θεωρούνταν άξιες να στολίσουν ως σκλάβες τα χαρέμια των αληθινών πιστών του Προφήτη.

Άκουσε την αφήγηση της ιστορίας