Πενία τέχνας κατεργάζεται.

Μια κατάμαυρη κουρούνα τριγύριζε απελπισμένη από τη δίψα που την τυραννούσε.

– Έχει στεγνώσει το λαρύγγι μου, μονολογούσε και βαριανάσαινε.

Πραγματικά είχε χάσει τη φωνή της από τη μεγάλη δίψα, όταν… βλέπει ένα σταμνί.

– Νερό και στάμνα πάνε μαζί, σκέφτηκε αμέσως.

Μάζεψε τις δυνάμεις της κι έφτασε στο θείο δώρο… Έχωνε και ξανάχωνε το κίτρινο ράμφος της στο στόμιο, μα το νερό ήταν στον πάτο της στάμνας και δεν μπορούσε να το φτάσει. Προσπαθούσε και ξαναπροσπαθούσε, μα δεν μπορούσε να φτάσει τόσο χαμηλά και να πιει!

– Θα σε σπάσω παλιοκανάτι, μονολογούσε κράζοντας θυμωμένα καθώς έριξε το σταμνί.

– Δεν έχεις τις δυνάμεις για κάτι τέτοιο, άκουσε τη σοφή κουκουβάγια που την παρακολουθούσε με τα τεράστια μάτια της σκαρφαλωμένη στη μεγάλη βελανιδιά!

Πραγματικά, όσο και να προσπάθησε, δεν μπόρεσε να σπάσει τη στάμνα και να δροσιστεί με το λιγοστό νεράκι της…

– Μην απελπίζεσαι, ξανάκουσε την κουκουβάγια!

– Ρίξε ένα βότσαλο με το ράμφος σου μέσα στο κανάτι και μετά ακόμα ένα…

Η κουρούνα μας κοίταξε την κουκουβάγια αποκαμωμένη αλλά μπροστά στην απελπισία της και την αφόρητη δίψα της δεν είχε άλλο δρόμο. Και βέβαια η σοφή κουκουβάγια είχε δίκιο! Όταν κοίταξε ξανά μέσα στο σταμνί κατάλαβε πως το νερό ανέβηκε καθώς τα βότσαλα ήταν πια στον πάτο της κανάτας. Έριξε λοιπόν κι άλλο βότσαλο με το ράμφος της και μετά κι άλλο κι ύστερα κι άλλο…

Πολλά βότσαλα τώρα μέσα στο σταμνί τι κάνουν; Ανεβάζουν τη στάθμη του νερού μέσα στο κανάτι κι επιτέλους χώνει το ράμφος της η κουρούνα μας και ξεδιψάει!

– Η πενία τέχνας κατεργάζεται, έλεγε η γιαγιά μου, που το είχε ακούσει από τη δική της γιαγιά, κυρα-κουρούνα μου!

Κι αν δεν το έχετε ακούσει από τη δική σας γιαγιά όπως η κουκουβάγια, σημαίνει, πως όταν έχεις ανέχεια και δυσκολία, ανακαλύπτεις τρόπους να την ξεπεράσεις.

Απόδοση: Δ.Σ.
Αφήγηση: Μαρία Σαββοπούλου

Άκουσε τον μύθο