Η Άνοιξη στην Ποίηση

6 Μαρτίου 2012

Η εποχή της ποίησης είναι η άνοιξη και η τέχνη της άνοιξης είναι η ποίηση. Η άνοιξη ως έννοια περιέχει την ανανέωση, την αναγέννηση, την κάθαρση. Από τον Διονύσιο Σολωμό (ως μεταφραστή), που γλαφυρότατα περιγράφει τις αλλαγές στη φύση που φέρνει η άνοιξη, ως το Νικηφόρο Βρεττάκο που συνδέει την άνοιξη με τις λέξεις και την Κική Δημουλά που θα πει: « Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη

ατέλειωτα μένουν», η εποχή που διανύουμε εμπνέει τους ποιητές και «κυοφορεί» ποιήματα!

Κατερίνα Χουζούρη

Vincent Willem van Gogh,Almond_tree, 1890

Άνοιξη

Απ’ την άνοιξι, που εγύρισε,

ουρανος και γης ευφράνθη,

με το χόρτο και με τ’ άνθι

παίζει ο ζέφυρος τερπνά.

………………………………………………………

Και το χόρτο πρασινίζει,

μόν’ ‘ς εμένα δε γυρίζει

της καρδιάς η σιγαλιά.

Ήλιου ακτίνα καθαρώτατη

του βουνού τα χιόνια λυώνει,

που το νέο του ξεφυτρώνει

πράσιν’ έντυμα λαμπρό.

Το σιγό το κυματάκι

εις τες άκρες του φλοισβίζει,

και το ανθοδροσοστολίζει

με τ’ ακοίμητα νερά.

Το ίσχυρό το δέντρο, που είδανε

σταθερό καιροί και χρόνοι,

τα κλωνάρια ξαλαφρωνει

απ’ τα χιόνια τα οκνηρά.

Παντού, ισού, ξυπνούν και τρέμουν

άνθια χίλια από το χώμα,

που είν’ απείραχτα εις το χρώμα

απ’ τ’ αλέτρια τα σκληρά.

Να, το χελιδόνι εγύρισε,

που το πέλαο περνάει,

κ’ εδώ πάλι οικοδομάει

τη γλυκειά του τη φωλιά•

κι’ εκεί που με τη φτερούγα

τρέχει ογλήγορα και λάμνει,

προσοχή καμμιά δεν κάμνει

εις οποίον τον κυνηγά.

Η βοσκούλα ερωτεμένη

πάει στο ρεύμα να κοιτάξη,

για να βάλη ωραία σε τάξι

τα ξανθά της τα μαλλιά.

Να βοσκούν βγαίνουν τα πρόβατα•

τωρα λέον δε μνέσκουν άλλοι,

η ψαράδες στ’ ακρογιάλι,

η διαβάτες στην οικιά.

Ως και ναύτης, που γυμνότατος

στην πατρίδα του εσυνάχθη,

γιατί ο μαύρος εταράχθη,

από φουσκοθαλασσιά,

βλέποντας σιγό το κύμα,

λύει το πλοίον, και δε φοβάται

και ουδέ πλέον ξαναθυμάται

πως εφούσκωσε φρικτά.

Πιέτρο Μεταστάζιο (μετάφραση Διονύσιος Σολωμός)

Ασυμβίβαστα

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη

ατέλειωτα μένουν.

Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,

φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.

Γι αὐτὸ αναγκάζομαι

κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη

με μια εποχή φθινοπώρου

ν ἀποτελειώνω.

Αυτοσυντήρηση

Θα πρέπει να ήταν άνοιξη

γιατί η μνήμη αυτή

υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.

Εκτός εάν η νοσταλγία

από πολύ βιασύνη,

παραγνώρισ ἐνθυμούμενο.

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα

όταν τα πάρει ο χαμός.

Αλλά μπορεί να ναι ξένο αυτό το φόντο,

να ναι παπαρούνες δανεισμένες

από μιαν άλλην ιστορία,

δική μου η ξένη.

Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.

Από φιλοκαλία κι έπαρση.

Όμως θα πρέπει να ταν άνοιξη

γιατί και μέλισσες βλέπω

να πετούν γύρω απ αὐτὴ τη μνήμη,

με περιπάθεια και πίστη

να συνωστίζονται στον καλύκά της.

Εκτός αν είναι ο οργασμός

νόμος του παρελθόντος,

μηχανισμός του ανεπανάληπτου.

Αν μένει πάντα κάποια γύρις

στα τελειωμένα πράγματα

για την επικονίαση

της εμπειρίας, της λύπης

και της ποίησης.

Κική Δημουλά

Vincent Willem van Gogh, almod_tree_1888

Ο Αγρός των λέξεων

Όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο

λουλούδι, όμοια κ’ εγώ. Τριγυρίζω

διαρκώς γύρω απ’ τη λέξη.

Ευχαριστώ τις μακριές σειρές

των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή,

την τεμαχίσαν σε κρίκους, την κάμαν

νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως

το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κ’ έγινε

Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια

κι άλλα κοσμήματα.

Με το νήμα

των λέξεων, αυτόν το χρυσό

του χρυσού, που βγαίνει απ’ τα βάθη

της καρδιάς μου, συνδέομαι, συμμετέχω

στον κόσμο.

Primavera Sandro Botticelli

Σκεφτείτε:

Είπα και έγραψα, «Αγαπώ».

Νικηφόρος Βρεττάκος