Ελληνική συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης και Μονοδράματος Βυρηττού

8 Μαρτίου 2012

Από 12 εώς 19 Μαρτίου 2012 διεξάγεται στην Βυρηττό, το 13ο Διεθνές φεστιβάλ αφήγησης και μονοδράματος, με την συμμετοχή αφηγητών από τον Λίβανο, την Γαλλία, την Βενεζουέλα, την Μπουρκίνα Φάσο και την Ελλάδα. Την πατρίδα μας θα εκπροσωπήσει, αφηγούμενος στα γαλλικά και τα ελληνικά, ο Στέλιος Πελασγός από το Βόλο, πρωτεργάτης της αναγέννησης της προφορικής λογοτεχνίας και αφήγησης στην Ελλάδα και την Κύπρο. Εκτός από τις εμφανίσεις του σε παραστάσεις ενηλίκων στο πανεπιστημιακό θέατρο Monnot, (κεντρικό θέατρο του Λιβάνου που δεν σταμάτησε την λειτουργία του, ούτε κατά την διάρκεια των ισραηλινών βομβαρδισμών) θα περιοδεύσει και σε γαλλόφωνα σχολεία, αφηγούμενους σε μαθητές και μαθήτριες.

Το φεστιβάλ διοργανώνεται από το θέατρο Μονό και το Γαλλικό Ινστιτούτο του Λιβάνου και συμμετέχουν συνολικά 9 διεθνείς αφηγητές και πολλοί νέοι ερασιτέχνες, μαθητές και μαθήτριες οι οποίοι θα καλύπτουν το πρώτο μέρος του προγράμματος, ενώ στο δεύτερο θα παρουσιάζονται οι επαγγελματίες.

Ο Δρ. Στέλιος Πελασγός είναι ο πρώτος έλληνας επαγγελματίας αφηγητής και εκπροσωπεί συχνά την ελληνική προφορική δημιουργία και παράδοση στο εξωτερικό. Αυτή την εποχή ετοιμάζει μια νέα παράσταση αφήγησης «Ιστορίες ζωής μέσα σε ένα οικονομικό πόλεμο» (Histoires de vie en temps de guerre economique),  με εύθυμο ύφος και θέμα τον καθημερινό ηρωισμό των απλών Ελλήνων σήμερα, συνδυάζοντας ιστορίες ζωής, παροιμίες και σύντομους μύθους. Θα παρουσιαστεί στα ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά και φιλοδοξεί να περιοδεύσει στην Ευρώπη. Η παράσταση αυτή εμπνέεται από το πολυβραβευμένο έργο του λιβανέζου αφηγητή Τζιχάντ Νταρβίς, «Ιστορίες ζωής μέσα στον πόλεμο», το οποίο περιγράφει απλές καθημερινές ιστορίες των Λιβανέζων, κατά την διάρκεια της ισραηλινής εισβολής και των βομβαρδισμών.

Ο Στέλιος Πελασγός είναι διδάκτωρ παιδαγωγικής και έχει διδάξει στο Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει δώσει διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, Μάλτας κ.α. Η διατριβή του είχε διεπιστημονική εποπτεία (τμήμα παιδαγωγικής, τμήμα ψυχολογίας, τμήμα θεατρικών σπουδών) λόγω της μεθοδολογίας της που συνδύαζε αναπτυξιακή ψυχολογία, εθνολογία, παιδαγωγική και θεατρολογία (εκλαϊκευμένη μορφή της κυκλοφορεί με επιτυχία από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου για το οποίο έχει δημιουργήσει ειδικό πρόγραμμα πρόληψης της εξάρτησης μέσα από τα λαϊκά παραμύθια και εφαρμόζεται στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού όλων των σχολείων της Κύπρου.  Αναβίωσε στην Ελλάδα το κίνημα αναγέννησης της προφορικής λογοτεχνίας και αφήγησης, της τέχνης του παραμυθά. Ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη δίνοντας παραστάσεις και διδάσκοντας την αρχαία τέχνη του, συμμετέχοντας σε μεγάλα φεστιβάλ αλλά και επισκεπτόμενος μικρά ξεχασμένα χωριά.   Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής και ιδρυτής του Διεθνούς Φεστιβάλ Αφήγησης και Τεχνών του Λόγου Κοζάνης.   Μεγάλο μέρος του έργου του διακονεί ευπαθείς ομάδες πληθυσμού (άτομα με ειδικές ανάγκες, πρώην χρήστες, φυλακισμένοι, γέροντες και γερόντισσες, παιδιά προσφύγων κ.α). Έχει συνδιοργανώσει το θερινό σχολείο λαϊκού πολιτισμού της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος, την Διεθνή Συνάντηση/ Φεστιβάλ «Άκου μια ιστορία» στο Ίδρυμα Γουλανδρή –Χορν, διεθνή συνέδρια, φεστιβάλ, ημερίδες κ.α.
Έχει γράψει λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά, για μεγάλους, παιδαγωγικές μελέτες, στίχους τραγουδιών, θεατρικά έργα, σενάρια και συλλογές προφορικών μαρτυριών.


 Σε συνέντευξή του στο Δημοτικό Ραδιόφωνο της Λάρισας, όπου επισκέφθηκε το Μουσικό Σχολείο της πόλης, τον περασμένο Νοέμβριο, ο Στέλιος Πελασγός
αναφέρθηκε στην κρίση που μαστίζει τη χώρα και στη δύναμη της παράδοσης: «είναι πολύ σημαντικό να δουλεύει κανείς με παιδιά και εφήβους που χάνουν μια απίστευτη κληρονομιά. Αν εμείς τώρα στην Ελλάδα κληρονομούμε στα παιδιά μας μια χρεοκοπημένη χώρα οικονομικά, εδώ και πολλά χρόνια την έχουμε χρεοκοπήσει πολιτισμικά. Χάνουμε έναν απίστευτο πλούτο τον οποίο δεν τον φροντίσαμε πολλοί από μας και γονείς και εκπαιδευτικοί να μεταδώσουμε στα παιδιά μας. Τώρα θα ήταν πολύ πλούσια παιδιά. Αλλά η τηλεόραση στην Ελλάδα είναι η υπ’ αριθμόν ένα επιδημία που μαστίζει όλο τον κόσμο….Στα παραμύθια, ας το θυμηθούμε όλοι, αυτός που είναι ο δίκαιος, ο καλός που νικάει, είναι ο φτωχός. Ο φτωχός επικρατεί του δυνατού, του άδικου και του πλούσιου. Μπορεί να γίνεται στο τέλος βασιλιάς αλλά αυτό είναι μια συμβολική λειτουργία. Γίνεται ικανός να δώσει και σε άλλους αυτό που κατέκτησε ο ίδιος. Το μοιράζεται, ποτέ δεν το κρατάει για τον εαυτό του. Κάνει οικογένεια, παιδιά, κυβερνάει δίκαια το βασίλειό του, είναι ένας τρόπος ζωής, ένα όραμα και ένας σκοπός πολύ ανθρώπινος και πολύ ενεργητικός. Καθόλου συντηρητικός. Συνδέουμε την παράδοση με τη συντήρηση, ενώ σήμερα η παράδοση είναι ό,τι πιο επαναστατικό μπορεί κανείς να προτείνει.  Αντίθετα η συντήρηση υπάρχει σε αυτό που προτείνεται ως μοντέρνο και καινούριο. Μεγάλη συντήρηση και μεγάλη αγκύλωση. Η παράδοση είναι πάντα απελευθερωτική. Έχει μια πειθαρχία μέσα της, πολλές φορές αυστηρή αλλά μετά την πειθαρχία υπάρχει απόλυτη ελευθερία».