Νεοπροτεσταντικές Εκκλησίες & παρεμβατική γονιμοποίηση (Β’)

Τη συμφωνία της τεχνητής σπερματέγχυσης και της εξωσωματικής γονιμοποίησης με τις αρχές της χριστιανικής ηθικής αποδέχεται και η νεοπροτεσταντική Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, όταν αυτές εφαρμόζονται εντός του γάμου με χρήση γενετικού υλικού των συζύγων χωρίς τη δι’ αυνανισμού λήψη σπέρματος, την οποία θεωρεί πρακτική ανήθικη.

Μάλιστα, ενθαρρύνει τους άτεκνους συζύγους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στη γονιμότητά τους να προσφεύγουν στις τεχνικές αυτές και αναγνωρίζει ότι τα παιδιά που συλλαμβάνονται έχουν γενετική σχέση με τους γονείς τους ίδια μ’ εκείνη που έχουν τα παιδιά που συλλαμβάνονται με τη διαδικασία της φυσικής αναπαραγωγής[1]. Η ενθάρρυνση των άτεκνων συζύγων για προσφυγή στην ομόλογη τεχνητή σπερματέγχυση και την ομόλογη εξωσωματική γονιμοποίηση απορρέει από μια ιδιότυπη αντίληψη της εκκλησίας αυτής για το γάμο, την τεκνοποίηση, την οικογένεια. Σύμφωνα μ’ αυτή, ο γάμος αποτελεί μέρος του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου[2], δόθηκε από τον ίδιο το Θεό, όταν τέλεσε το γάμο του Αδάμ και της Εύας κι έλαβε αιώνια ισχύ για να γίνουν οι θνητοί αιώνιοι[3]. Αποκλειστικός σκοπός του και καθήκον των συζύγων είναι η απόκτηση παιδιών, την οποία διέταξε ο ίδιος ο Θεός και η δημιουργία οικογένειας. Η απόκτηση παιδιών, η τέλεση του γάμου σε ναό της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών από άτομο με ιερατική εξουσία, η αγάπη και η πιστότητα των συζύγων, η τήρηση από τους συζύγους των χριστιανικών δεσμεύσεων και η προσφορά από αυτούς χριστιανικών υπηρεσιών, συντελούν στην αιώνια διατήρηση του γάμου και της προκύπτουσας από αυτόν οικογένειας[4].

Ωστόσο, η εν λόγω Εκκλησία δεν απαγορεύει την τεχνητή σπερματέγχυση και την εξωσωματική γονιμοποίηση που εφαρμόζονται με χρήση γεννητικού υλικού δότη/τριας ως πρακτικές ασυμβίβαστες με τη χριστιανική ηθική αλλά και δεν τις εγκρίνει. Κι επιπρόσθετα, δεν εγκρίνει την παρένθετη μητρότητα και την εφαρμογή των παρεμβατικών αναπαραγωγικών τεχνικών σε ανύπαντρες γυναίκες, καθώς δεν τις βρίσκει σύμφωνες με τη χριστιανική ηθική[5].

Κατόπιν όσων αναφέρθηκαν έχουμε να παρατηρήσουμε ότι τόσο οι παραδοσιακές προτεσταντικές ομολογίες όσο και οι νεοπροτεσταντικές στις οποίες αναφερθήκαμε αξιολογούν τις τεχνικές της παρεμβατικής γονιμοποίησης με κριτήρια που αντλούν από την ηθική τους και τη θεολογία τους και είναι ανοιχτές στη χρήση αυτών, την οποία εκλαμβάνουν όχι ως μέσο για να αναλαμβάνει ο άνθρωπος του ρόλο του Θεού, αλλά ως μια μορφή διαχείρισης της τεχνολογίας για να ξεπεραστούν οι αδυναμίες στη φυσική ανθρώπινη αναπαραγωγή. Αμφισβητούν όμως, τη ηθική βάση της χρήσης γαμετών προερχόμενων από δότη/τρια και επικεντρώνουν το ηθικό τους προβληματισμό στο πως πρέπει το έμβρυο να χρησιμοποιείται και στο αν έχει σημασία η γενετική προέλευση του παιδιού ή η εν αγάπη ανατροφή του.