Τον 20ο αιώνα διακρίθηκαν ως μουσικοί και μελοποιοί, ως ιεροψάλτες και καθηγητές της βυζαντινής µμουσικής πολλοί αγιορείτες μοναχοί. Ο Μελέτιος Μοναχός Συκιώτης, οι ∆ανιηλαίοι, οι Θωµάδες, ο Ανδρέας Μοναχός και ο ο. Γαβριήλ Μακαβός είναι λίγοι από την ψαλτική χορεία της εποχής.
Ο π. Γαβριήλ Μακαβός διακόνησε το αναλόγιο του Πρωτάτου επί σειρά ετών ενώ διακρίθηκε και ως τυπικάρης και βηματάρης. Τo ύφος του ήταν αυτό πού στο Άγιον Όρος ονομάζεται «Καρυώτικο». Με ιδιαίτερο φωνητικό τάλαντο, έρρυθμος, επιβλητικός, με ικανότητα στην από στήθους ερμηνεία μεγάλων μαθημάτων- υπήρξε τρανό παράδειγμα καλογερική ψαλτικής.
Τα Ανοιξαντάρια, που ακούτε από τον π. Γαβριήλ Μκαβό,ψάλλονται στις αγρυπνίες και είναι στίχοι από τον ψαλμό ργ (103) με τη προσθήκη τριαδικών στίχων. Εξαιρετικές συνθέσεις αργών ανοιξανταρίων παραδίδονται από τον ιγ΄και ιδ΄αι. από μεγάλους μαίστορες και συντετμημένα τα παρέδωσε Χουρμούζιος Χαρτοφύλαξ 919ος).
