Accessibility Photo Gallery | Πεμπτουσία

ΦΩΤΟΘΗΚΗ

Η Θεσσαλική πλευρά του Ολύμπου με τον φακό της Πεμπτουσίας

Η πρόσκληση για ορειβασία στην θεσσαλική πλευρά του Ολύμπου ήλθε από φίλο αναγνώστη της Πεμπτουσίας και εμείς δεν μπορούσαμε να αρνθούμε!

Το ξημέρωμα μας βρίσκει μεσόπλαγα σε ορεινό ανηφορικό χωματόδρομο, όπου το τετρακίνητο όχημα είναι απαραίτητο. Ο δρόμος είναι τόσο στενός που με δυσκολία μπορεί κανείς να σταθμεύσει αφήνοντας ττην διέλευση ελεύθερη.

Με το πρώτο φως της ημέρας αποκαλύπτεται στα μάτια μας μια απεραντωσύνη γεμάτη ομορφιά

Η πλαγιά που πρέπει να ανεβούμε έχει μεγάλη ανηφορική κλίση. Μοναδικός σύμμαχος το πρωινό δροσερό αεράκι που γεμίζει τους πνεύμονες δύναμη.

Τα διάσπαρτα πεύκα μέσα στις χορτολιβαδικές εκτάσεις μαρτυρούν ότι εδώ κάποτε υπήρχε πυκνό δάσος.

Η μετατόπιση της γωνίας που φωτίζει ο Ήλιος δίνει εναλλαγές στην οπτική του τοπίου, τέτοιες που χορταίνουν την όραση χρώμα!

Η πορεία μας παίρνει νοτιοδυτική κατεύθυνση και περνά μέσα από το δάσος.

Η πρώτη έξοδός μας προς το αλπικό τοπίο δίνει μία πρώτη αίσθηση της μεγαλωσύνης του τόπου που επιλέχθηκε για κατοιχία των θεών από τους αρχαίους προγόνους μας.

Η θέα προς τον κάμπο της Ελασσόνας είναι απερίγραπτη!

Μέσα στο αλσύλιο αυτό μία ευχάριστη έκπληξη μας έκοψε προς στιγμή την ανάσα! Ένα κοπαδάκι ορεινές πέρδικες (alectoris graeca) πέταξε με τον χαρακτηριστικό θόρυβο μπροστά μας. Δυστυχώς ο φακός δεν πρόλαβε να τραβήξει τίποτε!

Η ανάβασή μας συνεχίζει και μία κορφή διαδέχεται την άλλη με τρόπο απρόσμενο

Το GPS ήδη γράφει 2500 μέτρα υψόμετρο κι ακόμη δεν φτάσαμε στην κορυφή

Στα 2500 μέτρα μία νέα έκπληξη μας περίμενε. Αυτήν την φορά ανθρωπογενούς αιτίας: μία δεξαμενή συλλογής υδάτων που πάντα έχει νερό. Την ξέρουν καλά οι κτηνοτρόφοι, οι έμπειροι ορειβάτες, οι κυνηγοί και τα άγρια ζώα. Όλες τις εποχές του χρόνου είναι εκεί για να σβήνει την δίψα.

Έστία φτιαγμένη με ξερολιθιά από βοσκούς. Ο άνθρωπος στην φύση μόνος χρησιμοποιεί υλικά που δένουν με το περιβάλον και οι παρεμβάσεις του όχι μόνο δεν χαλούν την αισθητική, αλλά το ομορφαίνουν.

Η τελευταία κορυφή στέκει προκλητική μπροστά μας κι εμείς ανταποκρινόμαστε στην πρόκληση

Η κατάκτησή της μας αποζημιώνει, αφού αποκαλύπτει ένα μεγαλειώδες ολύμπιο τοπίο γεμάτο φαράγγια, κατολισθήσεις, απότομες πλαγιές που σμίγουν με το μπλε του ουρανού.

Απέναντί μας δεσπόζει η ψηλότερη κορφή της πατρίδας μας, ο Μύτικας με ύψος 2917 μέτρα. Εμείς βλέπαμε την νότια πλευρά του.

Στο ψηλότερο σημείο μέσα στα κακοτράχαλα βράχια μία άλλη έκπληξη μας περίμενε. Από μεγάλη απόσταση μας παρακολουθούσε ένα αγριόγιδο (rupicapra rupicapra). Ενοχλημένο από την ανθρώπινη παρουσία το αγρίμι εξαφανίστηκε με μεγάλα σάλτα μέσα σε απόκρημνες πλαγιές.

Η κατάβασή μας γίνεται με ανατολική κατεύθυνση και το τοπίο αλλάζει από αλπικό σε θαμνώδες και κατόπιν σε δασώδες.

Οι κλήσεις είναι πιο ομαλές και οι διαδρομές στα μονοπάτια ιδιαίτερα ευχάριστες

Στην ησυχία του ερημικού τόπου κρύβονται πολλά μυστήρια της ζωής.

Στον δρόμο μας πέφτουμε σε φρέσκα ίχνη από σκαψίματα αγριόχοιρων (sus scrofa) οι οποίοι υπάρχουν σε μεγάλους πληθυσμούς στην περιοχή.

Από μεγάλη απόσταση αρχίζει και φαίνεται ο δρόμος στον οποίο πρέπει να επιστρέψουμε.

Περνάμε από δάσος το οποίο έχει δεχθεί επανειλημμένα την επίθεση των κεραυνών. Ωστόσο κάποια δένδρα παρά τα τραύματά τους κατορθώνουν να μείνουν όρθια χάρη στις βαθειές τους ρίζες.

Κάποια άλλα, των οποίων οι ρίζεις ήταν πιο επιφανειακές κείτονται πεσμένα και ξερά.

Κάτω από τον δρόμο η βλάστηση αλλάζει και οι οξειές διαδέχονται τα πεύκα.

Πριν την επιστροφή ρίχουμε την τελευταία ματιά στις πλαγιές από τις οποίες κατεβήκαμε.

Ο ήλιος φωτίζει τις σκεπές από την Καρυά, το όμορφο ορεινό χωριό, ξακουστό για την γραφικότητα και την φιλοξενία του.

Ο Ηρόδοτος γράφει ότι είδε πολλά παράξενα στα ταξίδια του, πουθενά όμως δεν είδε τόπο κατοικημένο από ανθρώπους που να μην λατρεύεται ο Θεός! Στο φυσικό περιβάλλον η κτίση αβίαστα οδηγεί τον υγιή νου να στραφεί δοξολογικά προς τον Κτίσαντα.