Η αγάπη νικά τις φυσικές ατέλειες

1 Δεκεμβρίου 2012

Προκαλεί πραγματική εντύπωση η είδηση που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, σχετικά με ένα εικοσάχρονο κορίτσι από την Κίνα, το οποίο παίζει μοναδικά πιάνο – παρόλο που στο αριστερό της χέρι δεν έχει δάκτυλα.

Η κοπέλα επέδειξε τις δεξιότητές της σε τηλεοπτικό πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων. Το βίντεο στο οποίο μπορεί κανείς να θαυμάσει την τεχνική της είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded& v=8MU2Y–nfFI#!

Όπως μπορεί να διαπιστώσει ο θεατής, η ερμηνεία της είναι τόσο καλή, που δεν φαίνεται το σωματικό της ελάττωμα. Το έργο που εκτελεί, μάλιστα, είναι τόσο απαιτητικό (το “Souvenirs d’Enfance”, δηλ. «Αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας», του Richard Clayderman), που θα δυσκόλευε ακόμη και αρτιμελείς πιανίστες. Η ίδια δηλώνει ότι αυτό που την ώθησε να ασχοληθεί με τη μουσική ήταν η ίδια η μουσική.

Εκτός από τη δύναμη της τέχνης, αυτό που μας διδάσκει η νεαρή κοπέλα είναι οπωσδήποτε η ισχύς της θελήσεως. Δείχνει πραγματικά πόσα πολλά εμπόδια μπορεί να ξεπεράσει κανείς, όταν έχει μέσα του τη φλόγα της θέλησης, ένα όραμα που θέλει να πραγματοποιήσει.

Το σπουδαιότερο όμως, κατά τη γνώμη μας, είναι κάτι άλλο. Η κοπέλα έζησε και μεγάλωσε σε μια χώρα στην οποία ο νόμος απαγορεύει στις οικογένειες να έχουν περισσότερα παιδιά από ένα. Επιπλέον, οι παραδοσιακές δομές που υφίστανται ακόμη στην κινέζικη κοινωνία, ωθούν τους γονείς να προτιμούν να έχουν αγόρια. Μπορεί, λοιπόν, να φανταστεί κανείς πόσο σθένος διέθεταν από την πλευρά τους και οι γονείς της κοπέλας: έφεραν στον κόσμο ένα κορίτσι, κι αυτό ανάπηρο… Δεν υπολόγισαν τις κοινωνικές προτιμήσεις, τα δικά τους όνειρα ενδεχομένως – πίστεψαν στο παιδί τους, το στήριξαν και του αναγνώρισαν τόσο τη δική του αξία όσο και το δικαίωμά του στη ζωή.

Και αυτό είναι μάλλον κάτι που αξίζει να προσεχθεί περισσότερο: τα μεγάλα επιτεύγματα μπορεί να κατορθώνονται από κάποιον πρωταγωνιστή – αυτός όμως πλαισιώνεται από κάποιους άλλους αφανείς συνεργάτες, που συντέλεσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο εμφανώς στην πορεία του προς την επιτυχία.

Με άλλα λόγια, η επιτυχία είναι κατά βάση ένα συλλογικό κατόρθωμα. Αν σταθεί κανείς μόνο στον πρωταγωνιστή ή στα χειροκροτήματα της επικαιρότητας, λίγο μέρος από αυτήν την αλήθεια θα καταλάβει. «Eίναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας», έλεγε ο Γ. Σεφέρης. Και ο μεγάλος Νεύτωνας αναγνώριζε ότι «στηρίχτηκε σε ώμους γιγάντων» για να κοιτάξει μακρύτερα… Η ουσία των πραγμάτων είναι πέρα από την επιφάνειά τους. Και αυτή η ουσία εκφράζεται άριστα από την εκκλησιαστική μας παράδοση: η υπέρβαση των ορίων του χρόνου είναι προϊόν μιας κοινότητας, ενός «εμείς», που μαθαίνει να αγαπά και να διακονεί.