Ομιλία στη Μεταμόρφωση του Κυρίου -1

Ο Χριστός είναι ο σκοπός κι η ολοκλήρωση του νόμου και των προφητών

Οι καλοί αθλητές ευχαριστιούνται με τα χειροκροτή­ματα των θεατών, και με την προσμονή του επάθλου προπονούνται κι ετοιμάζονται για τη νίκη που τους αξίζει. Το ίδιο κι όσοι επιδιώκουν να πετύχουν την από­λαυση των θείων δωρεών, όσοι ποθούν να συμμετάσχουν στην προορισμένη για τους αγίους αιώνια ζωή· αναλαμβάνουν ολοπρόθυμα τους αγώνες που συνεπάγεται η χριστιανική ευσέβεια, και κατορθώνουν να φτά­σουν σε ύψος αρετής, γιατί αρνούνται το δρόμο της καθόλου αποδοτικής οκνηρίας και της άνανδρης δειλί­ας· αντίθετα, ατρόμητοι κατατροπώνουν κάθε πειρασμό, και αδιαφορούν για τους εναντίον τους διωγμούς, και θεωρούν ευτύχημα και πλούτο τους τα παθήματα για το Χριστό. Κι όλα αυτά γιατί ποτέ δεν ξεχνούν τα γραφό­μενα του Αποστόλου Παύλου “ότι ουκ άξια τα παθή­ματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς” (Ρωμ. 8,18).

Ο ίδιος ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός, άλλωστε, μεταχειρίστηκε μια θαυμαστά προσαρμοσμένη στην α­νάγκη μέθοδο για να βοηθήσει τους αγίους Αποστό­λους να καταλάβουν αυτό το θέμα. Τους είπε· “Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν εαυτού, και ακολουθείτω μοι. Ος γαρ θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι απολέσει αυτήν· ος δε απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν” (Ματθ. θ’ 16,24 εξ.). Η εντολή αυτή του Χριστού είναι σωτήρια· αρμόζει σε διαλεχτούς, εξασφαλίζει την αιώνια δόξα, κάνει να περιμένει κανείς με λαχτάρα το τέρμα του βίου. Γιατί η επιλογή του πάθους για χάρη του Χριστού δεν μένει χωρίς ανταπόδοση· αντίθετα, έχει ως αποτέλεσμα την απόλαυση της αιώνιας ζωής και δόξας.

Ωστόσο, την εποχή που οι μαθητές δεν είχαν πάρει ακόμη τη δύναμη με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύ­ματος ήταν φυσικό να διακατέχονται από ανθρώπινη αδυναμία. Έτσι δεν δίστασαν, αφού πέρασε από το νου τους, να ρωτήσουν: Μα πώς είναι δυνατό ν’ αρνηθεί κανείς τον εαυτό του; Ή πώς γίνεται να ξαναβρίσκει κανείς τη ζωή του μια και την χάσει; Ή ποιό ισοδύναμο βραβείο μπορούν να περιμένουν όσοι υποστούν αύτη την απώλεια της ζωής; και ποιες δωρεές έχουν να εισπράξουν; Προκειμένου, λοιπόν, ο Χριστός να τους αποσπάσει τη σκέψη απ’ αυτές τις αμφιβολίες, να τους προστατεύσει απ’ το να παγιδευτούν σ’ αυτές τις απο­ρίες, και κατά κάποιο τρόπο να τους εμπνεύσει γεν­ναίο φρόνημα, γεννώντας μέσα τους το ζήλο για τη δό­ξα που θα τους προσφερθεί, τους λέει: “Λέγω ημίν, εισίν τινες των ώδε εστηκότων, οϊτινες ου μη γεύσονται θανάτου, έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού” (Ματθ. 16,28 Μαρκ. 9,1 Λουκ. 9,27).

Άραγε επρόκειτο να μηκυνθεί τόσο πολύ η περίοδος της ζωής τους, ώστε να φτάσουν σε κείνη την εποχή οπόταν, καθώς θα ολοκληρώνεται η προκαθορισμένη πορεία του κόσμου, θα κατέβει από τον ουρανό ο Κύ­ριος για να εγκαθιδρύσει την προορισμένη για τους δι­αλεχτούς βασιλεία; Βέβαια και κάτι τέτοιο θα μπορούσε οπωσδήποτε να πραγματοποιηθεί από το Θεό. Όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν, τίποτε δεν υπάρχει ακατόρθωτο ή αθεράπευτο για τα παντοδύναμα κελεύσματά του. Εξάλλου βασιλεία ονομάζει τη θέα της δόξας μες στην οποία θα εμφανισθεί τότε, όταν θ’ αστράψει η γη με την παρουσία του. Γιατί τότε θα έρθει περιβεβλημένος τη δ0ξα του Θεού-Πατρός και όχι μέσα στην ανθρώπινη ασημαντότητα.

Πώς, λοιπόν, προσφέρει τη θέα αυτού του θαύματος σ’ εκείνους που έδωσε την υπόσχεση; Ανεβαίνει στο όρος παίρνοντας μαζί του τρεις απ’ αυτούς τους πιο διαλεχτούς· μεταμορφώνεται ακτινοβολώντας μια εξαιρετική λαμπρότητα ταιριαστή μόνο στο Θεό, έτσι που τα ενδύματά του να φαίνονται διάφανα από το αντιφέγγισμα του φωτός· περιστοιχίζεται από τον Μωυσή και τον Ηλία οι οποίοι κουβεντιάζουν μεταξύ τους για “την έξοδον αυτού, ην έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ” (Λουκ. 9,31), δηλαδή για το μυστήριο της ένσαρκης οι­κονομίας του Κυρίου, για το πάθος του το σωτήριο, τον τίμιο σταυρό του, εννοώ. Άλλωστε, είναι αλήθεια πως ο μωσαϊκός νόμος και οι διακηρύξεις των αγίων προφητών είχαν προαναγγείλει το μυστήριο του Χριστού· ο νόμος αποκλειστικά με σύμβολα και διαγράμματα σαν να το κατέγραφε σε πίνακα, και οι προφήτες με διάφορες συγ­κεκριμένες εκφράσεις, όπως ότι θα φανεί κάποτε με τη δική μας ανθρώπινη μορφή, και ότι για τη σωτηρία και την επιβίωση όλων μας δε θ’ αρνηθεί να υποστεί και το θάνατο πάνω στο ξύλο του σταυρού. Έτσι, λοιπόν, η εμφάνιση του Μωυσή και του Ηλία, και η συζήτηση με­ταξύ τους δεν ήταν παρά μια φιλάνθρωπη πρόνοια που σκόπευε να παρουσιάσει τον Κύριό μας Ιησού Χριστό περιστοιχισμένο από το νόμο και τους προφήτες καθώς είχε προαναγγελθεί απ’ αυτούς, αμοιβαία αλληλοσυμπληρούμενους, ως αδιαφιλονίκητος εξουσιαστής τους. Γιατί καθόλου δε συγκρούεται το περιεχόμενο του νόμου με τις προαγγελίες των προφητών. Και για να δηχθεί ακριβώς αυτό είναι που εμφανίστηκαν να συνομιλούν ο ιερότατος Μωυσής και ο σπουδαιότερος από τους προφήτες, ο Ηλίας.