Υλικές εκφάνσεις της θρησκευτικότητας : οίνος, σίτος, έλαιον

Η σχέση που διαμορφώνεται ανάμεσα στον πιστό και στο θεϊκό στοιχείο είναι μια σχέση που ερμηνεύεται και αποδίδεται τόσο με υλικούς όσο και με συμβολικούς όρους. Η ύλη στην πιο καθαρή και εξαγνισμένη μορφή της προσφέρεται από τον απλό άνθρωπο της υπαίθρου σε ένδειξη ευχαριστίας και ικεσίας.

Οι καρποί της φύσης μέσα στην οποία ζει γίνονται το μέσο για την επίτευξη και την ολοκλήρωση της σχέσης με το θείο.  Η σχέση αυτή είναι στη βάση της υλική, απτή, απαλλαγμένη από υψηλά διανοητικά και ερμηνευτικά σχήματα.

Το κρασί, το σιτάρι και το λάδι αποτελούν την βάση της διατροφής του, τα στοιχεία εκείνα που εγγυώνται την επιβίωση του ίδιου και της οικογένειας του. Τις απαρχές αυτών λοιπών σπεύδει να προσφέρει ως ευχαριστία προς τον “φυτουργόν της κτίσεως”.

Από το αμπέλι του θα βγει το κρασί εκείνο που θα χρησιμεύσει στην τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Από το πρώτο λάδι της νέας σοδειάς θα ανάψει το καντήλι του σπιτιού αλλά και τα καντήλια της εκκλησίας. Σε καιρούς ασθένειας θα τάξει ένα φόρτωμα λάδι ή θα προσφέρει ολόκληρα δέντρα χάρισμα στον άγιο , ζητώντας την βοήθεια του. Το ίδιο λάδι θα αποτελέσει το μέσο για την αποτροπή και την εξουδετέρωση της επενέργειας  των φθοροποιών και επίβουλων δυνάμεων που εκφράζονται μέσω της βασκανίας.

Η νοικοκυρά πάλι παρά τις όποιες ελλείψεις , θα φροντίσει πάντοτε να έχει φυλαγμένο σε ένα σακούλι, αλεύρι σταρένιο, καθάριο για τα πρόσφορα της εκκλησίας και στάρι για τα κόλλυβα των κεκοιμημένων. Προτού ετοιμάσει τα πρόσφορα, θα πάει στην βρύση μόνη, θα πλύνει τα σκεύη προσεκτικά και ύστερα αφού πλυθεί και η ίδια, θα πιάσει να ζυμώσει τελετουργικά τους άρτους της εκκλησίας.

Στις μεγάλες γιορτές μόνη θα φτιάξει τα κεριά που θα ανάψει για τους άρρωστους και τους ξενιτεμένους ,που δεν έλειπαν ποτέ  από κανένα σπίτι, στρίβοντας το  κερί με τα χέρια γύρω από ένα νήμα.

Η ίδια όταν οι συνθήκες και τα μέσα το επιτρέπουν θα ασχοληθεί και με την προετοιμασία του θυμιάματος και της καρβουνόσκονης , στοιχείων απαραίτητων στην λατρεία. Πρακτικές ενταγμένες στο ρυθμό της καθημερινής ζωής, ως μέρος αδιάσπαστο μιας σχέσης άμεσης και βιωματικής.