Η Μνήμη Θανάτου & η προετοιμασία για τη Μέλλουσα Κρίση (2ο Μέρος)

Και όταν βλέπουμε τα γυμνά οστά να σκεπτόμαστε τα εξής: Ποιος απ’ αυτά είναι βασι­λεύς και πτωχός, ποιος ο ένδοξος και ο άσημος; Πού εί­ναι η ωραιότητα και η απόλαυση αυτού του κόσμου; Δεν είναι όλα αυτά αηδιαστικές φαντασίες και απατηλές ει­κόνες; Ιδού, όλα τα σπουδαία και επιθυμητά πράγματα του κόσμου εκμηδενίστηκαν και βιαστικά παρήλθαν σαν την σκιά και το λουλούδι που μαράθηκε. Έτσι φθείρεται ο όλος άνθρωπος! Και θαυμάζοντας εμείς γι’ αυτή τη φθαρτότητά μας να λέμε: Ω τι θαύμα! Τί μυστήριο εί­ναι αυτό, το οποίο συμβαίνει σε εμάς! Πώς παραδοθή­καμε στη φθορά, πώς συζευχθήκαμε με το θάνατο; Αλήθεια, για την παράβαση της εντολής, με τη γεύση του απαγορευμένου καρπού, γεννήθηκε ο πόνος δια του Αδάμ και της Εύας στον κόσμο. Έτσι μπήκε ο θάνατος και κατατρώγει το ανθρώπινο γένος. Αλλά ο Δεσπότης Χριστός, λόγω της απερίγραπτης φιλανθρωπίας Του, α­φάνισε τον όφι διάβολο και με την Ανάστασή Του μας χάρισε μία άλλη ζωή και έτσι δόξασε και τίμησε τους δούλους Του.

Πηγή΅ anagnostikon.blogspot.gr/

Να σκεπτόμαστε  και τη Δευτέρα Παρουσία, την ανάστασή μας και τη φοβερή τότε κρίση, τα οποία είναι ευαγγελικά λόγια, γραμμένα από το στόμα του Θεού, τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ματθαίο, ο οποίος λέγει ότι «Αμέσως ύστερα από τα δεινά εκείνης της εποχής, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και το φεγγάρι θα πάψει πια να φέγγει· τα άστρα θα πέσουν από τον ουρανό, και οι ουράνιες δυνάμεις που κρατούν την τάξη του σύμπαντος, θα διασαλευθούν. Τότε θα εμφανισθεί στον ουρανό το σημάδι του Υιού του Ανθρώπου, και θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης και θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού, με δύναμη και πολλή λαμπρότητα. Και θα στείλει τους αγγέλους του να σαλπίσουν δυνατά και να συνάξουν τους εκλεκτούς του από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, από το ένα άκρο του κόσμου ως το άλλο» (Ματθ. 24, 29-31).

Και ο Ιωάννης ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, τα ίδια περίπου μας λέγει· «Σας βεβαιώνω πως πλησιάζει ο καιρός, έφθασε κιόλας που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού… και όσοι έχουν πράξει δίκαια στη ζωή τους θα αναστηθούν για να λάβουν μέρος στην καινούρια ζωή· και όσοι έπραξαν φαύλα έργα θα αναστηθούν για να αντιμετωπίσουν την καταδίκη» (Ιωάν. 5, 25,29).

Και πάλι ο Ευαγγελιστής Ματθαίος λέγει: «Όταν θα έλθει ο Υιός του Ανθρώπου με όλη του τη μεγαλοπρέπεια, και θα τον συνοδεύουν όλοι οι άγιοι άγγελοι, θα καθίσει στο μεγαλόπρεπο θρόνο του. Τότε θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη και θα τους ξεχωρίσει όπως ξεχωρίζει ο βοσκός τα πρόβατα από τα κατσίκια. Τα πρόβατα θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του και τα κατσίκια στα αριστερά του. Θα πει τότε ο βασιλιάς σ’ αυτούς που βρίσκονται δεξιά του: ελάτε οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, κληρονομείστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου…ύστερα θα πει σ’ αυτούς που βρίσκονται αριστερά του: φύγετε από μπροστά μου καταραμένοι· πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του…  και αυτοί θα πάνε στην αιώνια τιμωρία, ενώ οι δίκαιοι στην αιώνια ζωή» (Ματθ. 25.31-46).

Και τι είναι λυπηρότερο και φοβερότερο, αδελφοί, από την τρομακτική εκείνη θέα και αδέκαστη ανταπόδοση, όταν θα δούμε όλους όσοι αμάρτησαν και δεν μετανόησαν, να στέλλονται στα αιώνια βάσανα μετά τη δικαία Κρίση του Θεού, με σπαρακτικές κραυγές και δάκρυα χωρίς καμμία ωφέλεια; Πώς δεν θα κλάψουμε και δεν θα στενάξουμε σκεπτόμενοι εκείνα τα τρομερά βασανιστήρια του άδη, που, καθώς λέει η Γραφή, ότι φωτιά αιώνια και σκότος το εξώτερο, βάθος αμέτρητο και σκώληκες φοβεροί και ακοίμητοι, τριγμός των οδόντων και όλα τα άλλα απερίγραπτα βάσανα, θα βασανίζουν τους αμετανόητους αμαρτωλούς, οι οποίοι εξόργισαν τον Θεό με τις πονηρές τους συνήθειες μεταξύ των οποίων πρώτος είμαι εγώ ο πανάθλιος.

Τι μέγας φόβος έχει να μας κυριεύσει τότε, αδελφοί, όταν θα ετοιμασθούν οι θρόνοι και τα βιβλία θα ανοιχτούν και ο Θεός θα καθίσει στο μεγάλο κριτήριο, ενώ οι άγγε­λοι θα στέκονται με φόβο ενώπιόν Του! Και τι θα κάνου­με τότε εμείς οι ταλαίπωροι άνθρωποι, που είμεθα ένοχοι πολλών αμαρτιών, όταν θα ακούσουμε να καλεί τους ευλογημένους του Πατρός Του στη Βασιλεία των ουρα­νών, ενώ τους αμαρτωλούς να τους στέλλει στα βάσανα και να τους χωρίζει από τους εκλεκτούς! Και τί θα απαντήσουμε ή τι θα πούμε τότε, όταν όλα τα έργα μας θα ελεγχθούν ενώπιόν μας και όλα τα απόκρυφα θα φανερω­θούν, όσα πράξαμε τη νύκτα ή την ημέρα, με λόγια, με έργα ή και με τις σκέψεις!

Τι φόβος θα μας κυριεύσει τό­τε, όταν κανένας δεν θα μπορεί πλέον να αμφισβητήσει τις αμαρτίες που διέπραξε, διότι θα ελέγχεται από την αλήθεια και τη φρικτή της κρίσεως στιγμή! Ενώ οι δίκαιοι θα εισέλθουν στον ουράνιο νυμφώνα, στη χαρά και την αγαλλίαση, απολαμβάνοντας τον μισθό των καλών έρ­γων τους. Ποιος θα μπορέσει να διηγηθεί, αδελφοί, τον φόβο και τον τρόμο που θα καταλάβει τους ανθρώπους κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και την αδέκαστη κρίση, όπως λέει κάποιος από τους Πατέρες: «Εάν ήταν δυνατόν να έλθει τότε ο θάνατος, όλος ο κόσμος θα επιθυμούσε να πεθάνει παρά να αντικρύσει τα τρομακτικά εκείνα γεγονότα».

Γι’ αυτό πρέπει αυτά να τα συναισθανόμαστε και να τα ενθυμούμεθα· και, όταν η καρδιά μας δεν θέλει, να την αναγκάζουμε για να σκέπτεται αυτά, λέγοντας: Αλλοίμονό μου, πανάθλια ψυχή μου, πλησίασε ο καιρός του χωρισμού μας από το σώμα, έως πότε δεν θα σταματήσεις τις κακίες σου, έως πότε θα παραμένεις στην οκνηρία; Γιατί δεν σκέπτεσαι την φοβερή ώρα του θανάτου; Γιατί δεν τρομάζεις στη Μέλλουσα Κρίση του Κυρίου; Τί θα απολογηθείς, όταν σε λίγο τα ίδια σου τα έργα θα στα­θούν ενώπιόν σου για να σε ελέγξουν και να σε καταδικά­σουν; Αλλά παρακαλώ σε, ψυχή μου, όσο έχεις καιρό, απομακρύνσου από τα απαίσια έργα σου και ακολούθησε την ενάρετη ζωή.

Τρέξε να συναντήσεις τον Χριστό και με θερμή πίστη να φωνάξεις λέγοντας: Έσφαλα Κύριε, έσφα­λα ενώπιόν Σου, όμως γνωρίζω το πλήθος της φιλανθρω­πίας Σου, γι’ αυτό γονατιστός παρακαλώ την αγαθότητά Σου, να μου χαρίσεις το έλεός Σου, Δέσποτα, διότι είναι ταραγμένη η ψυχή μου και θα είναι μέχρι του χωρισμού της από το πανάθλιο  σώμα μου. Διότι ίσως με τη συμ­βουλή του πονηρού αντιδίκου μου οδηγήθηκε στο σκοτάδι, και λόγω των γνωστών και άγνωστων αμαρτιών μου, που έκανα στη ζωή μου. Ελέησόν με, Δέσποτα, και μη βλέπεις την ελεεινή μορφή της ψυχής μου, όπως την έκαναν οι πονηροί δαίμονες, αλλά ας την παραλάβουν οι λαμ­πρότατοί Σου άγγελοι.

Εσύ που έχεις τη δύναμη να συγχωρείς τις αμαρτίες μας, ανακούφισέ με ψυχικά και εξάλειψε τελείως τις αμαρτίες μου, τις οποίες διέπραξα, λό­γω αδυναμίας της φύσεώς μου, με τα λόγια, τα έργα, τις σκέψεις, εκ προθέσεως και αμελείας, ώστε, μετά τον αποχωρισμό του σώματός μου, να βρεθώ ενώπιόν Σου καθαρός και άμωμος. Ας μη με αρπάξει το χέρι του κοσμοκράτορα αυτού του αιώνα και με κατακρημνίσει, τον πανάθλιο, στα βάθη της κολάσεως· αλλά βοήθησέ με, και να είσαι πάντοτε ο Σωτήρας και αντιλήπτοράς μου. Ελέησε, Κύριε, τη ψυχή μου, η οποία μολύνθηκε με τα πάθη αυτής της ζωής και καθάρισέ την με τη μετάνοια, την εξομολόγηση, και, με τη δύναμή Σου, σώσε με στο θείο εκείνο Δικαστήριο.

Και όταν θα έλθεις στη γη, Σωτήρα, με πολλή δόξα και καθίσεις, Ελεήμον, στο θρόνο της δόξας Σου για να κρίνεις με δικαιοσύνη, τότε όλοι εμείς, δί­καιοι και αμαρτωλοί, θα σταθούμε ενώπιον του αδεκάστου βήματος, γυμνοί ως κατάδικοι, και αρχίσεις να ερω­τάς για τις αμαρτίες μας, τις οποίες κάναμε με κάθε τρόπο, τότε, Πανάγαθε, μην ελέγξεις τα απόκρυφα έργα μου, μη με τοποθετήσεις ενώπιον των αγγέλων και των ανθρώπων, αλλά σπλαχνίσου με, Θεέ μου, και ελέησόν με. Σκέπτομαι το φοβερό Κριτήριο, Φιλάνθρωπε, και τρέ­μω την ημέρα της κρίσεως, ελέγχομαι από τη συνείδησή μου και πολύ λυπούμαι για τα πονηρά έργα μου και δεν ξέρω τι να Σου απαντήσω τότε, Αθάνατε Βασιλεύ, εγώ ο οποίος τόσο πολύ Σε παρόργισα! Πώς θα τολμήσω να ζητήσω από Σένα, Δικαιοκρίτα Κύριε, έλεος εγώ ο δυσώδης και ακόλαστος; Αλλά, Κύριε της δόξης, Αγαθέ και Οικτίρμον, Πάτερ, Υιέ Μονογενές και άγιον Πνεύμα, ελέησόν με και λύτρωσέ με τότε από το άσβεστο πυρ και αξίωσέ με να σταθώ στα δεξιά Σου, Δικαιότατε Κριτή!