Η μοναστική ζωή ως θεία συμμετεωροπορεία κατά το Γέρ. Αιμιλιανό

 [Προηγούμενη δημοσίευση:http://bitly.com/1C2SZoF]

γ. Το  μοναστήρι 

«Οίκος-Θρόνος Θεού και  πύλη  του ουρανού», τύπος  του  επουρανίου  ναού, κιβωτός,  νεφέλη[518] χαρακτηρίζεται  από  το Γέροντα  το  μοναστικό  ενδιαίτημα . Είναι  ο  τόπος  της  γνώσεως  και  της  εμπειρικής – άμεσης –  μυστικής  και  αληθινής   μεθέξεως του  Θεού δι’ ελλάμψεων,  ο  αυτοεγκλεισμός, το  αυτοσκλάβωμα , όπου  τα  πάντα  περιχωρούνται  από  το Θεό και  ο  άνθρωπος  γίνεται  επόπτης[519]  της  Εκείνου  μεγαλειότητος. Τα  πάντα  είναι  απλά, ανθρώπινα  και  ταυτοχρόνως θεϊκά – εκφαντορικά, ώστε  να  συγκροτούν  μια  πολιτεία  άγνωστη – παράξενη  κι  ανεξήγητη  με  κοσμικά κριτήρια ,  μια συνοδεία  φωτοφόρων  προσώπων , ένας λόγος  και  ένας  τρόπος  βαθιά  εφαρμοσμένης  κατά  Θεόν  ζωής , τόπος  ανθρώπου  και  συγχρόνως  τόπος  Θεού[520].

Εδώ  καταξιώνεται ο χώρος  και  διασφαλίζεται ο  εσχατολογικός  προσανατολισμός. Βιώνεται εδώ η  αγγελική  ζωή της  υπακοής, της υμνωδίας, της  διαγγελίας    του  θείου  θελήματος, προοράται  το  θαβώρειο  φως Ὁ  μοναχός  προγεύεται  το «μάννα» της  θεογνωσίας στο  μοναστήρι, αρνείται  κάθε  επιδίωξη και  αφορά  στον  Ποθούμενο, ζει  στο  «υπερώον» , όπου  προσδοκά  την  έλευση και  βιώνει  τη  μέθη του αγίου Πνεύματος[521]. Είναι  μια  μαρτυρία  της  παρουσίας , της  δόξας  και  της δυνάμεως  του Θεού, ένας προσαγωγός  των  χαρισμάτων  του  Πνεύματος, ένας  τόπος  μυστικής υψώσεως του  πνεύματος όπου η  ζωή  του  μοναχού  δέχεται  προοδευτικές  αναβάσεις,  κατανόηση αίσθηση και  όραση  Θεού ,  ώστε  να  καταστεί  «ανήρ  τέλειος  εις  μέτρον  ηλικίας  του πληρώματος του Χριστού»[522], μεμυσταγωγημένος και  θεοφορούμενος[523]. «…Το μοναστήρι  είναι  ένα  μυστήριο, και ο   πνευματικός  πατέρας  είναι το  ορατό  στοιχείο αυτού  του  μυστηρίου, πίσω  από  το  οποίο  κρύβεται ο αόρατος  Θεός  και  όλα  όσα  διαφεύγουν  από  τις  αισθήσεις  γίνονται  αισθητά μόνο  από  το  πνεύμα…»[524].

δ. «Συμμετεωροπορείν  τω Θεώ»[525]

Τα  στάδια  των  μοναστικών  εμπειριών,  καθώς  διαδέχονται και συμπληρώ-νουν   το  ένα  το  άλλο, αποτελούν  τεκμήρια ενυπάρξεως  του  αγίου Πνεύματος : Αγαλλίαση  καρδίας , δηλ.  πληρότητα  από  την  ενοίκηση  του Αγαπητού, αλλοίωση νεφρών ,  δηλ. αναγέννηση  του  είναι  και  μεταμόρφωση  του  τρόπου  υπάρξεως  και σκέψεως, μυστική  μεταβολή  του  όλου  ανθρώπου κατά  τη  διαρκή  πρόσληψη  της  θείας  ακτινοβολίας, των  ακτίστων ενεργειών  του Θεού , απόκτηση οικειότητας  και  φιλίας  με  το Θεό, κατάργηση  του  φόβου  του  θανάτου, γνωριμία  με  «θεοειδείς  καταστάσεις»,  μυστική  συνάφεια  και  έλλαμψη. Ο  μοναχός  προχωρεί  στη μόνιμη πραγματικότητα  της χαράς  και  την  απόλαυση  των  πάντων, δια  πάντων  και  εν  πάσι. Τούτο  επιτυγχάνεται  μέσα  από  την αποστολική – εκκλησιαστική  ζωή  της  νήψεως[526], που  δίδει έκφραση  στις  εφέσεις  της  ψυχής  και  στα  προφητικά  χαρίσματα . Πρακτικός  οδηγός για  την  απόκτηση  της  νήψεως  υπήρξε  για  την  αδελφότητα η  ερμηνευτική ανάλυση  από το  Γέροντα, στο  έργο  του Αββά  Ησαία και  του  Αγίου  Ησυχίου  του πρεσβυτέρου ,  όπου ο  Γέροντας ,  στοιχώντας  στην  ασκητικοπατερική  παράδοση , δεν  πρόσθετε  κάτι  δικό  του  αλλά χρησιμοποιούσε  την  εμπειρία  των αγίων  για  να  εκφράσει  όσα  ο  ίδιος  ζούσε  βιωματικά[527].

Με  μια  καρδιακή  έξαρση[528]  ο  Γέροντας  μυεί  στην  πράξη  και  τη  θεωρία  της  μοναστικής  ζωής,  στην  κενωτική  κι  αυταπαρνητική  διάθεση  δια της  ταπεινώσεως , της  σιωπής, της τήρησης  των εντολών , της  «στενοχωρίας». Διδάσκει  τις  αλήθειες του  μοναχισμού  και  της  Εκκλησίας  με  κατηχητική  τέχνη, με  τρόπο εύληπτο  και  κοινωνήσιμο , χωρίς συμβιβασμούς, αλλά  με  γνήσιο  πνεύμα αγάπης  και  διάκρισης.  Αλήθειες  που ο  σύγχρονος  άνθρωπος δεν  μπορεί  να  αφομοιώσει χωρίς  αγώνα και  πόνο  ψυχής, αφού  άλλωστε  το  σημαντικότερο στοιχείο  στην  πορεία  του  χριστιανού που  αγγίχθηκε  από  το  μυστήριο  της ενανθρωπήσεως είναι η  μετάνοια ως  μία  ολοκληρωμένη αλλαγή  νοοτροπίας  και ζωής, έξοδος  από  τη  χαμέρπεια , στροφή  στο Φως , ανάσταση κι όντως  ελευθερία[529]. Ο  μοναχισμός , σύμφωνα  με  το γέροντα Αιμιλιανό, είναι η  διάσωση  του  πόθου  να  ζει  ο  άνθρωπος ελεύθερος , επιτυχημένος, επιλέγοντας  τον  τρόπο  του  και  ζώντας  με  το Θεό[530]. Φιλοπονώντας  την  κάθαρση  μοιάζει  με  το  ζυμάρι  που ψήνεται  για  να  γίνει  άρτος, πρόσφορο, σώμα  Χριστού. Αυτή  η τελείωση  είναι μία «μετεωροπορεία» , μια  πορεία  επ’ άκρων ,  ένας  αγώνας σκότους και  φωτός, καταχθονίων και  ουρανίων, θανάτου  και  ζωής , για  να  ολοκληρωθεί  και να  τελειωθεί  η  προσωπική λειτουργία της  υπάρξεως[531].

[Συνεχίζεται]

[518] Αιμιλιανού Αρχιμ., οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 2,  σ. 105 – 107 ,  112

[519] Β  Πέτρ. 1.16  πρβλ. Συμεών Ν. Θεολόγου, Ύμνος 16, εκδ. Ρηγοπούλου,  σ.18 – 30

[520] Σωτηρίου Μπαλατσούκα , οπ.παρ., σ. 3

[521] Γέροντος Αιμιλιανού, Λόγος  περί αγίου Πνεύματος , οπ.παρ., σ.24-27 . Κατηχήσεις τ.2, σ. 172 κ.ε.

[522] Πρβλ.Εφεσ. 4.13

[523] Αιμιλιανού Αρχιμ.,  οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 1, σ. 130 , 148 – 150

[524] Γκράχαμ. Σπηκ, οπ.παρ.,  σ. 368

[525] Αιμιλιανού Αρχιμ., οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 2, Εισαγωγή , σ. 15

[526] Από  τη  νηπτική  διδασκαλια  του Γέροντος Αιμιλιανού , στο περιοδικό  ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ (14) , οπ.παρ.  σ. 116 κ.ε.

[527] Εισαγωγή  του Αρχιμ. Πλακίδα Deseille, στην Ερμηνεία του αββά Ήσαία , σ. VIII

[528] Σωτήρη  Γουνελά , Η στροφή μας  στο φως, ανάγνωση ενός  βιβλίου  του αρχιμ. Αιμιλιανού  στο  περ. ΣΥΝΑΞΗ  99 , σ.62 κ.ε.

[529] οπ.π. σελ.75

[530] Γέροντος Αιμιλιανού , μνημ. εργ., στο ΣΥΝΑΞΙΣ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ  σ. 73-74

[531] Αρχιμ. Ελισαίου , μνημ. εργ., οπ.παρ., σ. 26