Αγαπητοί μου αδελφοί, Τούς τελευταίους μήνες γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιάς τραγικής πραγματικότητας, η οποία διαμορφώνεται ως συνέπεια των στρατιωτικών συγκρούσεων και της διόγκωσης του φανατισμού στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής.

Χιλιάδες ξεριζωμένοι, άνθρωποι που λόγω του πολέμου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες και τη γη των προγόνων τους, αλλά και αμέτρητοι άλλοι, θύματα των οικονομικών δυσκολιών στις πατρίδες τους, αναζητούν μια πιο ασφαλή ζωή και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στην Ευρώπη. Αγωνίζονται, με κάθε τρόπο, να φτάσουν στο έδαφός της, που στα μάτια τους φαντάζει ως η νέα «Γη της Επαγγελίας» με αποτέλεσμα να γίνονται θύματα ενός άλλου «πολέμου», εκείνου των διακινητών ανθρώπων. Έτσι, μετά την τραγωδία που βίωσαν στις πατρίδες τους, γίνονται πρωταγωνιστές ενός άλλου δράματος, ως ανθρώπινα ναυάγια της Μεσογείου. Η αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου δοκιμάζεται πάλι και πάλι. Το δημιούργημα του Θεού βασανίζεται, διώκεται ευτελίζεται και αδικείται. Την ίδια στιγμή οι ισχυροί της Ευρώπης μοιάζουν να μην κατανοούν τις διαστάσεις του δράματος που εκτυλίσσεται στην Κω και σε άλλα νησιά της σκληρά δοκιμαζόμενης Ελλάδας, αλλά και στα παραμεθόρια χερσαία σύνορα της πολιτισμένης Ευρωπαικής Ενώσεως. Οι ισχυροί της γης λησμονούν ότι κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως γένους, φυλής και θρησκείας, έχει δημιουργηθεί ως εικόνα του Θεού με σκοπό να Τού ομοιάσει και να ενωθεί κατά χάριν μαζί Του. Γιά το λόγο αυτό πρέπει να απολαμβάνει τον ίδιο σεβασμό και την ίδια τιμή με τους άλλους ανθρώπους. Προτάσσοντας πολλές φορές διαδικασίες υπαγορευμένες από μια γραφειοκρατική λογική θέτουν σε δοκιμασία τον πολιτισμό μας, τις αξίες και τις αρχές που απετέλεσαν το θεμέλιο του ευρωπαικού οικοδομήματος. Ως πνευματικός πατέρας δεν μπορώ να στέκομαι απαθής απέναντι στο διασυρμό του ανθρωπίνου προσώπου. Δεν μπορώ να συνεχίσω να καταμετρώ θύματα και να καταγράφω επιζώντες από τα ναυάγια. Δεν μπορώ να βοηθήσω την πολύπλευρα δοκιμαζόμενη τοπική κοινωνία να βρεί λύσεις, όταν οι ηγέτες της Ευρώπης μοιάζουν να μην έχουν αποτελεσματικές πολιτικές αντιμετώπισης ενός τόσο σοβαρού και συνθέτου προβλήματος, εκτός και αν κάποιοι αποφάσισαν τα νησιά μας να μετατραπούν σε χώρο στάθμευσης ψυχών.

Ένα ενδεχόμενο που δεν θέλω και δεν μπορώ να πιστέψω. Γι’ αυτό απευθύνω έκκληση προς τα Ευρωπαικά Κέντρα λήψεως αποφάσεων και προς τη διεθνή κοινότητα να βοηθήσουν με ομοψυχία στην αντιμετώπιση αυτής της πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσης που, επιτρέψτε μου να επαναλάβω, θέτει σε δοκιμασία τον πολιτισμό της Ευρώπης. Καλώ κάθε άνθρωπο καλής θέλησης να συνδράμει τις ελληνικές αρχές και τις τοπικές κοινωνίες, στις οποίες καταφθάνουν τα θύματα των πολέμων και της βίας, κάθε είδους φανατισμού και οικονομικού ανταγωνισμού. Είναι ανάγκη να επιδείξουμε όλοι άμεσα την αλληλεγγύη μας, όχι μέσα από ένα γενικό, θεωρητικό και απροσδιόριστο πλαίσιο, αλλά με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που θα οδηγήσουν σε μετρήσιμα αποτελέσματα ώστε να ανακουφιστεί ο πόνος των συνανθρώπων μας και να κατορθώσουν να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Ουδέποτε εμείς οι Έλληνες υπήρξαμε ρατσιστές! Ούτε σήμερα έχει αλλάξει κάτι στη στάση της χριστιανικής Ελλάδας. Ως ορθόδοξοι δε χριστιανοί, με την αναφορά μας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο έχουμε μια ιδιαίτερη αγάπη προς τον συνάνθρωπο χωρίς να μας ενδιαφέρει η πίστη του και το χρώμα του. Με τη στάση και τον αγώνα μας θέλουμε να διασφαλίσουμε την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου για όλους, γι᾿ αυτό προσευχόμαστε και προσπαθούμε επικαλούμενοι την ευλογία του Αγίου Τριαδικού Θεού μας, την ειρήνη και την αγάπη Του, και τις ευχές του Παναγιωτάτου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου. Με αγάπη ανυπόκριτη Εν Κω, εν τη Ιερά Μητροπόλει, τη 7η Σεπτεμβρίου 2015 Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ο ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ