Η επικαιροποίηση των εορτών

6 Ιανουαρίου 2016
[Προηγούμενη δημοσίευση:http://bitly.com/1VuU0uL]

Στ ) Αντί επιλόγου : Μια προσπάθεια επικαιροποίησης της εορτής.

            Στην παρούσα μελέτη επιχειρήσαμε να αναδείξουμε συνοπτικά το ιστορικό,  θεολογικό και ποιμαντικό πλαίσιο της εορτής της γεννήσεως του Χριστού.  Μ’ αυτήν τη στόχευση, η προσπάθεια μελέτης και ανάδειξης της ποιμαντικής διακονίας των Πατέρων με επίκεντρο την εορτή των Χριστουγέννων αποκτά όντως ξεχωριστὸ ενδιαφέρον για τον μελετητὴ : Από τή μία πλευρά, του δίδεται η ευκαιρία να  αντιληφθεί τις πραγματικές διαστάσεις καί το πνευματικό περιεχόμενο της εορτής αυτής και μάλιστα, αναγόμενο σε μια υλιστική εποχή, που αρέσκεται να υπερτονίζει μονοδιάστατα τον κοσμικό τρόπο εορτασμού της καί να της προσδίδει σχεδόν παγανιστικές διαστάσεις. Από την άλλη πλευρά, προσφέρεται επιπροσθέτως μια ακόμα δυνατότητα αποτίμησης της ποιμαντική δεξιοτεχνίας των Πατέρων της Εκκλησίας, ως αποτέλεσμα βέβαια, του φωτισμού τους απο τη χάρη του Θεού, προκειμένου να καταστούν δόκιμοι εργάτες του αμπελώνα του Χριστού.

epikeort2

Η γέννηση του Κυρίου δεν συνιστά ένα γεγονός το οποίο συντελέστηκε σε ένα σηµείο του ιστορικού γίγνεσθαι, το οποίο αποτελεί πλέον παρελθόν. Έχει διαχρονική διάσταση και σηµασία, αφού κοµίζει µια διαρκή κλήση του Χριστού στον άνθρωπο κάθε εποχής, τη κλήση µιας διαρκούς µεταµορφωτικής πορείας. Η δική µας πορσφορά στο Χριστό που γεννάται ξεκινά κατ’ αρχήν, από την συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού καθ’ εαυτού, το οποίο καλούµαστε όλοι µας να βιώσουµε. Η θεία συγκατάβαση σηµατοδοτεί την ειρήνη στη γη, γιατί αποκαθιστά τη σωστή σχέση ανάµεσα στο θεό και τον άνθρωπο, απαλλάσσοντας το ανθρώπινο γένος από την πολλαπλή δουλειά στη φθορά, τον θάνατο και την αµαρτία, που παρεισέφρυσε στην ανθρώπινη φύση µετά το προπατορικό αµάρτηµα. Ο σωτήρας γεννάται για να θυσιαστεί ως «πάσχων δούλος» του Θεού πάνω στον σταυρό, επί του οποίου πέθανε σαν άνθρωπος και ανέστη ως Θεός, νικώντας τον θάνατο. Θυσιάζεται για το δηµιούργηµα του, ορίζοντας τη θυσία και την αυτοπροσφορά ως ακρογονιαίο λίθο της αγάπης.

Φέρνει την πραγµατική ειρήνη, η οποία άρχεται από την καταλλαγή του ανθρώπου µε το Θεό και όχι µια ψευδεπίγραφη ειρήνη, που εκδηλώνεται ως αντικείµενο συµφεροντολογικών διακηρύξεων, που εξυπηρετούν ιδιοτελείς στόχους και σκοπούς. Η πρώτη, η οποία ξεκινά από την ειρήνη του ανθρώπου µε το Θεό, είναι πραγµατική και οι καρποί της αποκαλύπτονται και στην οριζόντια κοινωνικότητα του ανθρώπου, στις καθηµερινές διαπροσωπικές του σχέσεις, στον ίδιο τον πολιτισµό του. Η δεύτερη, ακόμα και όταν επιτυγχάνεται, είναι κίβδηλη και κάλπικη, γιατί δεν συναρτάται με την αγάπη του Θεού, ούτε αποβλέπει στην ανιδιοτελή συνύπαρξη με τον συνάνθρωπο.

Για όλους αυτούς τους λόγους καθίσταται πρόδηλο πως η εορτή των Χριστουγέννων συνιστά µια προτροπή για έκφραση χαράς, αγαλλίασης και πανηγύρεως : « ∆εῦτε οὖν ἑορτάσωµεν, δεῦτε πανηγυρίσωµεν», καλεί ο ιερός Χρυσόστοµος τους πιστούς, εξηγώντας πως µέσα σε µία ατµόσφαιρα ανέκφραστης χαράς και αγαλλίασης διέπεται και ο ίδιος από έντονη πανηγυρική διάθεση. Πρόκειται για µια πνευµατική χαρά, την οποία προαναγγέλλει το σάλπισµα της σωτηρίας της ανθρωπότητας και του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά : Του νέου, του µεσήλικα και του γέρου, του ανθρώπου που ανήκει στη λευκή, την µέλανα, την κίτρινη ή όποια φυλή, του πλούσιου και του φτωχού, του διαπρεπούς και του άσηµου, του γηγενούς ή του μετανάστη. Πρόκειται για µια πανήγυρη µε καθολική διάσταση, στην οποία όλοι µας προσκαλούµαστε.

Σ’ αυτό το πανηγύρι όλοι µας καλούµαστε να προετοιµάσουµε την φάτνη της ψυχής µας, προκειµένου να µην απογοητεύσουµε τον Χριστό, που θα αναζητήσει και φέτος τη ζεστασιά της καρδιάς µας για να ξαναγεννηθεί µέσα µας. Καλούµαστε να θυσιάσουµε λίγο από την ιδιοτέλεια και τον εγωισµό µας προς όφελος του συνανθρώπου µας, γιατί «…τότε θα είναι σαν να το κάνουµε για Εκείνον [103] ». Καλούµαστε να αφουγκραστούµε τον πόνο του διπλανού µας,  γιατί «…τότε θα είναι σαν να το κάνουµε για Εκείνον ». Καλούµαστε να αναστοχαστούµε και να αλλάξουµε επειγόντως πορεία. Να αφήσουµε την κατάκριση του άλλου και να ασκήσουµε την αυτοκριτική µας. Να ψάξουµε στις ταραγµένες µας ψυχές και να ξαναβρούµε τη χαµένη µας ανθρωπιά. Να µάθουµε πάλι, κατά το πρότυπο του Χριστού που σε λίγο γεννιέται, να αγαπούµε τον συνάνθρωπο, να αποθέσουµε το περήφανο « εγώ » µας, να ξανασυναντήσουµε το Θεό στα πρόσωπα των άλλων. Αυτή είναι η παράδοση της πίστεως μας, αυτός είναι ο πλούτος της πατερικής μας παρακαταθήκης μας, την οποία οφείλουμε να επικαιροποιήσουμε. Οι πολεμικές συγκρούσεις που φουντώνουν σε όλο το μήκος και πλάτος του πλανήτη, αποδεικνύουν ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε τον προσανατολισμό του και « τυφλώθηκε » από τα τεχνολογικά του επιτεύγματα. Απαιτείται άμεσα να ανακρούσει πρύμνα. Οι θεοφόροι Πατέρες μας δείχνουν το δρόμο. Το πεδίο της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας βρίθει ευκαιριών.

Μόνο έτσι την ώρα που ο Κύριος « Θα ξαναγεννηθεί στα εξώφυλλα των  εβδοµαδιαίων περιοδικών και των εφηµερίδων», την ώρα που « κορδέλες και ταινίες µε κεφαλαία γράµµατα, θα διαφηµίσουν τα « καλά Χριστούγεννα », την ώρα « που εκατοµµύρια κάρτες θα διαπλεύσουνε τα πέλαγα για να ευχηθούν τη γέννησή Του », την ώρα που « χορωδίες θα ψάλλουν κατανυκτικά τροπάρια και τα ραδιόφωνα θα µαταδίδουν το άγια Νύχτα », όλοι εµείς δεν θα γίνουµε σαν εκείνους « που για μια ακόμα χρονιά, θα διασκεδάνουνε το βράδυ στα θέατρα, νυσταλέοι έπειτα, θα χωθούνε βιαστικοί στα κρεβάτια τους, χωρίς κανένας να κοιτάξει στο σκοτεινό ουρανό µήπως και φάνηκε το αστέρι των Μάγων…..[104]»

[103] Μτ. κε΄,40.

[104] Μάϊνας Ε. «Τι θα πει Χριστούγεννα », http://ektonionias1.blogspot.gr/ 2010/ 12/blog-post_4020.html.