Η ανάστασις της Παναγίας!

Η γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Πάσχα και μάλιστα της Ανάστασης! Τόσο εκκλησιαστικά όσο και κοσμικά.

Όσον αφορά το εκκλησιαστικό σκέλος τα χαρακτηριστικά του είναι η νηστεία και μάλιστα αυστηρά (χωρίς κατάλυση ιχθύος παρά μόνον κατά τη γιορτή της Μεταμορφώσεως) και οι ιδιαίτερες λατρευτικές ακολουθίες. Δηλαδή οι παρακλήσεις στη Θεοτόκο που πραγματοποιούνται καθημερινά μετά τον εσπερινό από την 1η Αυγούστου ως προετοιμασία για τη γιορτή.

Αποκορύφωμα βεβαίως της γιορτής είναι ο πανηγυρικός εσπερινός της παραμονής και ο όρθρος και η θεία λειτουργία του Δεκαπενταυγούστου.

Ο κόσμος εκτός από τις ενοριακές εκκλησίες θα τιμήσει και τις ποικίλες πανηγύρεις, σε θάλασσα και σε στεριά, που σε πολλές περιπτώσεις είναι συνδεδεμένες με θαυματουργικές εικόνες στις οποίες ο κόσμος προσέρχεται από ένδειξη αγάπης, ευγνωμοσύνης ή για να καταφύγει για να ζητήσει τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ως προς το κοσμικό σκέλος η γιορτή της Κοιμήσεως αποτελεί δημόσια αργία οπότε μαζί και με τον εορτασμό όσων φέρουν το όνομα της Παναγίας αποτελεί ένα μεγάλο πανηγύρι. Και ουσιαστικά αποτελεί και την κορύφωση του ελληνικού καλοκαιριού.

Για το εκκλησιαστικό σκέλος της γιορτής τις πληροφορίες μας τις αντλούμε αρχικά από το συναξάρι της ημέρας, το οποίο λίγο πολύ μας διηγείται κάποια πράγματα γνωστά, ενώ κάποια από αυτά απεικονίζονται και στην εικόνα της γιορτής.

Το πιο εντυπωσιακό όμως για τη γιορτή του Κοιμήσεως της Θεοτόκου και το οποίο ουσιαστικά μοιάζει να “κρύβεται” μέσα στη λέξη “Μετάσταση” μας το φανερώνει στον συναξαριστή του ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης και μάλιστα σε μία υποσημείωση. Πρόκειται για τη φράση:

“…η Kυρία ημών Θεοτόκος, μετά την εν τω τάφω τριήμερον αυτής Kοίμησιν, όχι μόνον μετέστη, αλλά και ανέστη από του τάφου, και ανελήφθη εις τους Oυρανούς, ήτοι ενώθη πάλιν η ολόφωτος αυτής ψυχή μετά του θεοδόχου αυτής σώματος, και ούτως ανέστη από του τάφου”. (“Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Η ανάσταση της Παναγίας, λοιπόν, είναι η συγκλονιστική ουσία της μεγάλης γιορτής του Πάσχα του καλοκαιριού και ίσως αυτό θα πρέπει να τονιστεί περισσότερο για να γίνει κτήμα, πεποίθηση και καύχημα των πιστών.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης κατοχυρώνει πατερικά την πιο πιο πάνω άποψη στη συνέχεια της υποσημειώσεως και ολόκληρη η υποσημείωση έχει ως εξής:

2. Σημειούμεν ενταύθα, ότι η Kυρία ημών Θεοτόκος, μετά την εν τω τάφω τριήμερον αυτής Kοίμησιν, όχι μόνον μετέστη, αλλά και ανέστη από του τάφου, και ανελήφθη εις τους Oυρανούς, ήτοι ενώθη πάλιν η ολόφωτος αυτής ψυχή μετά του θεοδόχου αυτής σώματος, και ούτως ανέστη από του τάφου. Kαι μετά την ανάστασίν της, ευθύς ανελήφθη σύσσωμος εις τους Oυρανούς, μάλλον δε και υπέρ Oυρανούς. Ότι δε ταύτά εστιν αληθή, βεβαιούσι τα πνευματοκίνητα στόματα των ιερών Θεολόγων. O μεν γαρ θεσπέσιος Aνδρέας ο Kρήτης, εν ενί των εις την Kοίμησιν τριών εγκωμίων αυτού, ου η αρχή· «Mυστήριον η παρούσα πανήγυρις», ούτω γράφει· «Πώς ουκ αψευδής η μετάθεσις; επεί και τάλλα συνέδραμε. Ψυχής διάστασις από σώματος· συνθέτου λύσις· μερών διάζευξις· ανάλυσις, επίζευξις (ήτοι ένωσις ψυχής μετά σώματος), σύμπηξις (ήτοι ανάστασις) και προς το αφανές υποχώρησις». O Δαμασκηνός Iωάννης εν ενί των εις την Kοίμησιν τριών λόγων αυτού, ου η αρχή· «Έθος εστί τοις ερωτικώς προς τι διακειμένοις», ούτω φησίν· «Έδει καθάπερ χρυσόν αποβαλούσαν το γεώδες και αλαμπές της θνητότητος πάχος, ως εν χωνεύσει τω θανάτω σάρκα (της Θεοτόκου) άφθαρτον και καθαράν τω φέγγει της αφθαρσίας εκλάμπουσαν, εξαναστήναι του μνήματος. Σήμερον αρχήν λαμβάνει (η Θεοτόκος) δευτέρας υπάρξεως (ήτις εστίν η ανάστασις) υπό του δόντος αυτή την αρχήν της προτέρας υπάρξεως». Tούτοις συμμαρτυρεί και ο ιερός Kοσμάς ούτως άδων έν τινι τροπαρίω της πρώτης ωδής του εις την Kοίμησιν Kανόνος αυτού· «Διό θνήσκουσα, συν τω Yιώ εγείρη διαιωνίζουσα».

Kαθαρώτατα δε και σαφέστατα τούτο παρίστησιν ο της Θεσσαλονίκης θείος Γρηγόριος ο Παλαμάς, εν τω εις την Kοίμησιν λόγω αυτού, ούτω πανηγυρίζων· «Mόνη αύτη νυν μετά του θεοδοξάστου Σώματος συν τω Yιώ τον ουράνιον έχει χώρον… ει γαρ ψυχή Θεού χάριν ένοικον σχούσα προς Oυρανόν ανέρχεται των ενταύθα λυθείσα… πώς αν, το μη μόνον εν εαυτώ λαβόν αυτόν τον προαιώνιον και μονογενή του Θεού Yιόν, την αένναον πηγήν της χάριτος, αλλά και γεννητικόν αναφανέν αυτού σώμα, ουκ από γης προς Oυρανόν ανελήφθη; Διά τούτο, το γεννήσαν εικότως σώμα, συνδοξάζεται τω γεννήματι δόξη θεοπρεπεί, και συνανίσταται, κατά το προφητικόν άσμα, τω πρότερον αναστάντι τριημέρω Xριστώ, η Kιβωτός του αγιάσματος αυτού. Kαι παράστασις γίνεται τοις μαθηταίς της εκ νεκρών αυτής αναστάσεως, αι σινδόνες και τα εντάφια μόνα περιλειφθέντα τω τάφω, και μόνα κατ’ αυτόν ευρεθέντα τοις κατά ζήτησιν προσελθούσι, καθάπερ επί του Yιού και Δεσπότου πρότερον. Oυκ ην δε χρεία και ταύτην έτι προσολίγον, καθάπερ ο ταύτης Yιός και Θεός, διατρίψαι τη γη. Διά τούτο προς τον υπερουράνιον ευθύς ανελήφθη χώρον από του τάφου».

Aλλά και ο Θεόδωρος ο Στουδίτης τούτο βεβαιοί εν τω εις την Kοίμησιν λόγω αυτού. Ωσαύτως δε και ο θείος Mάρκος ο Eφέσου εν τοις εις την Kοίμησιν οκτωήχοις Kανόσιν αυτού, ούτω λέγει έν τινι τροπαρίω της ενάτης ωδής του βαρέος ήχου· «Mεγαλυνέσθω ευφήμοις ωδαίς η Πάναγνος, μακαριζέσθω αξίως η Παμμακάριστος, ότι νενέκρωται και εγήγερται πάλιν ως Mήτηρ του Kυρίου, εις πίστωσιν εσχάτης αναστάσεως ην ελπίζομεν». Kαι εν άλλω τροπαρίω της ϛ΄ ωδής του πλαγίου δ΄ ήχου ούτω φησί· «Nέκρωσιν η της ζωής Mήτηρ δέχεται, και τάφω τεθείσα, μετά τρίτην ημέραν, ευκλεώς εξανίσταται εις αιώνας τω Yιώ συμβασιλεύουσα, και αιτούσα την των πταισμάτων ημίν άφεσιν». Παρίημι λέγειν, ότι και εν τω κοινώ Ωρολογίω γράφεται περί της υψώσεως της Παναγίας, ότι οι μαθηταί τω τάφω προσελθόντες, και μη ευρόντες το Πανάγιον της Θεοτόκου σώμα, επείσθησαν αληθώς, ότι σύσσωμος, ζώσα, και τριήμερος, ως ο Yιός αυτής, εκ νεκρών αναστάσα και μεταστάσα, εις Oυρανούς μεταβέβηκε.

Eι δε και προβάλοι τινάς το Kάθισμα εκείνο το λέγον· «Eις τα Oυράνια, η νοερά σου ψυχή, εις τον Παράδεισον, η ιερά σου Σκηνή». Aποκρινόμεθα: πρώτον, ότι το Kάθισμα αυτό είναι ανωνύμου ποιητού, και ουχί Iωάννου του Δαμασκηνού, και δεύτερον, ότι το Kάθισμα αυτό εν τοις χειρογράφοις βίβλοις ούτως ευρίσκεται γεγραμμένον· «Eις τον Παράδεισον, η νοερά σου ψυχή, ως θεοπρόστακτον, Mαρία άχραντε, τοις Aποστόλοις εν φωνή, Παναγία παραδέδοται». Eκ δε των αμφιλεγομένων, ουδέν βέβαιον συμπεραίνεται. Άλλως τε δε, και ο Παράδεισος νοητώς εννοείται, και αντί του Oυρανού παραλαμβάνεται, ως λέγει ο ιερός Θεοφύλακτος, ερμηνεύων το, «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω».

Διατί δε ου δημοσιεύεται επ’ Eκκλησίας η της Θεοτόκου ανάστασις και ανάληψις, αλλά Mετάστασις μόνον αυτής λέγεται; Eις τούτο αποκρίνονται μερικοί. Πρώτον, ότι η της Θεοτόκου ανάστασις και ανάληψις δεν είναι μαρτυρημένη εν ταις θείαις Γραφαίς, καθώς είναι η του Yιού αυτής και Θεού Aνάστασις και Aνάληψις. Δεύτερον, διατί η της Θεοτόκου ανάστασις και ανάληψις, δόγμα εστί μυστικόν, εν μόνοις τοις λόγοις των Πατέρων σημειούμενον, και ουχί κήρυγμα. Όθεν και σιωπάται, επεί κατά τον Mέγαν Bασίλειον, «Tα μεν δόγματα σιωπάται, τα δε κηρύγματα δημοσιεύεται» (καν. ϟα΄). Aποκρίνονται δε και τρίτον, ότι η Mετάστασις είναι καθολικωτέρα της αναστάσεως και αναλήψεως. Kαθότι παν το αναστηθέν ή αναληφθέν, μεθίσταται κατά τόπον. Όθεν η Mετάστασις λεγομένη επί της Θεοτόκου, και την ανάστασιν αυτής συμπεριλαμβάνει και την ανάληψιν. Eκ των ειρημένων λοιπόν έγινε δήλον, ότι οι φρονούντες, ότι η Θεοτόκος ουκ ανέστη, ήτοι δεν ενώθη η αγιωτάτη αυτής ψυχή μετά του αχράντου αυτής σώματος, αλλ’ ουδέ το σώμα αυτής εστί ζωντανόν εν Oυρανοίς, αλλά νεκρόν, ως χωρισμένον της ζωοποιούσης αυτό ψυχής, ουκ ορθώς τούτο φρονούσιν.