Οδοιπορικό στην Κύπρο

Ταξίδεψα (μαζί με 70 περίπου εκδρομείς) για πρώτη φορά στην Κύπρο από 1-5 Νοεμ. 2016. Προσκυνηματικό και συγχρόνως ψυχαγωγικό (με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου) ήταν το ταξίδι αυτό. Είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ και να προσκυνήσω με ευλάβεια και συγκίνηση την ιερή γη της Κύπρου.

Τα πολλά και ενεργά Μοναστήρια της, τεμάχιο από τον Σταυρό του Χριστού που η Αγία Ελένη δώρισε στην Κύπρο, τον δεύτερο τάφο του Αγίου Λαζάρου του τετραημέρου Επισκόπου Κιτίου (σημερινή Λάρνακα), τα άφθονα λείψανα των Αγίων (Μαρτύρων και Οσίων), τον τάφο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ’ ψηλά από το Μοναστήρι της Παναγίας του Κύκκου και μαζί με όλα αυτά και πολλά άλλα, είχα την ευκαιρία να προσκυνήσω τα ιερά χώματα στα ‘’Φυλακισμένα Μνήματα’’ στη Λευκωσία του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και των άλλων εθνομαρτύρων, που απαγχονίστηκαν από τους Άγγλους κατακτητές, το χώρο της θυσίας του μοτοσικλετιστή Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, που δολοφονήθηκαν από τους ‘’γκρίζους λύκους’’ του τουρκικού κράτους.

Περπατώντας στην ιερή γη της Κύπρου ξυπνάς από το λήθαργο και διαπιστώνεις έκπληκτος την ύπαρξη του τραυματισμένου (αγνοημένου) μέλους του συλλογικού μας σώματος. Νιώθεις τον πόνο να διαπερνά ασταμάτητα και οδυνηρά ολόκληρο το σώμα. Τρομάζεις στη σκέψη ότι το τραύμα του μέλους μπορεί να προχωρήσει, να μετατραπεί σε γάγγραινα και να απειλήσει το όλο σώμα. Ντρέπεσαι που το τραύμα χαίνει δεκαετίες τώρα στην Κύπρο κι εσύ μεγαλώνεις αδιαφορώντας γι’ αυτό. ‘’Το άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει’’, είπε ο Δ. Σαββόπουλος.

Συνάντησα δασκάλους με τους μαθητές τους (με τα μολύβια και τα τετράδια στα χέρια τους) να κάνουν το μάθημά τους μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους.

Στα πρόσωπα και στο λόγο Επισκόπων (των Μητροπολιτών Πάφου κ. Γεωργίου και Λεμεσού κ. Αθανασίου που επισκεφτήκαμε, φορείς και οι δύο σταυροαναστάσιμου φορτίου), μοναχών, φοιτητών και των απλών ανθρώπων του καθημερινού μόχθου είδα ταυτόσημα την προσήλωσή τους στην Παναγία και τους Αγίους, τον καημό, την ελπίδα και την αποφασιστικότητά τους για την ελευθερία της Κύπρου.

Όμως δίκαιη λύση με Κατοχικό στρατό στην Κύπρο δεν μπορεί να υπάρξει. Ας όψονται η χούντα των Αθηνών και οι εκπρόσωποί τους στην Κύπρο, όταν τον Ιούλιο του 1974 έκαναν το πραξικόπημα στην Κύπρο και την (αποτυχημένη) απόπειρα δολοφονίας κατά του Αρχιεπισκόπου και Προέδρου της Κύπρου Μακαρίου του Γ’.

Βρήκε έτσι την ευκαιρία η Τουρκία να εισβάλλει με στρατό στην Κύπρο (με το πρόσχημα της αποτροπής των συνεπειών του πραξικοπήματος της χούντας) κατ’ ουσίαν όμως για να κατακτήσει τη μισή σχεδόν Κύπρο, που από τότε μέχρι και σήμερα παραμένει σκλαβωμένη και ματωμένη και στενάζει κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Επιτακτικό αίτημα όλων των ελεύθερων ανθρώπων όπου γης πρέπει να είναι η άμεση και πλήρης αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων Κατοχής από την Κύπρο.

Στην Κύπρο η αγγλική Κατοχή δεν τερματίστηκε στη δεκαετία του 60, ούτε φαίνεται μόνο στις αγγλικές βάσεις, στα οικόπεδα, στις επαύλεις, στον πλούτο και τη χλιδή. Φαίνεται και στον επηρεασμό και στην αλλοίωση (στο βαθμό και στο βάθος που συντελούνται) μέσα από πολιτιστικά πρότυπα, με την άκριτη υιοθέτηση και τον μιμητισμό του αγγλικού φρονήματος.

Η περιχαράκωση και η κλειστότητα δεν είναι λύσεις. Ο διάλογος με την οργανική πρόσληψη και αφομοίωση στοιχείων από άλλους πολιτισμούς (όχι αποκλειστικά από έναν) συνιστά την οικουμενικότητα του ελληνικού πολιτισμού.

Είδα την Κύπρο να διαπλέει την ιστορία με δυο μαχαίρια καρφωμένα στην πλάτη της: το ένα αγγλικό και το άλλο τουρκικό.

(συνεχίζεται)