Η τρίτη γέννηση του Χριστού (μέρος Β)

3. Η σημασία της αναγεννήσεως

Χωρίς αυτή τη τρίτη γέννηση ούτε η πρώτη αΐδια γέννηση ούτε η δεύτερη ιστορική ενσάρκωση του Χριστού έχουν κανένα νόημα και καμία αξία για μας, όσο σπουδαία και μεγάλα κι αν είναι. Αυτή θ’ αξιοποιήσει τα δώρα τους, διότι αυτή θα κάνει προσωπικό μας σωτήρα το Χριστό, θα ιδιοποιήσει το έργο του για τη σωτηρία μας.

Ο απόστολος Παύλος γράφει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α΄ Τι. 4,10). Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς ήλθε στο κόσμο για να σώσει όλους τους ανθρώπους, δεν σώζονται, όμως, όλοι· σώζονται μόνο οι πιστοί. Η σωτηρία που έφερε ο Χριστός, είναι αντικειμενική. Για να γίνει υποκειμενική, για να σωθεί ο καθένας, πρέπει να πιστέψει. Ο Χριστός με τον ερχομό του στο κόσμο άνοιξε τη πύλη της ζωής, έστρωσε το τραπέζι της χαράς, έφερε τα φάρμακα της σωτηρίας. Για να θεραπευτεί ο άρρωστος άνθρωπος, για να χορτάσει, για να σβήσει τη δίψα του είναι ανάγκη να καθίσει και να φάει στο τραπέζι, να πιει από τη πηγή, να δεχτεί τα φάρμακα. Διαφορετικά, παραμένει όπως και προ Χριστού στη φθορά και κατρακυλάει στο θάνατο. Στη περίπτωση, όμως, αυτή δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κατηγορούμε το Χριστό.

Στα παλιά χρόνια οι ληστές συνήθιζαν, όταν ήθελαν να σκοτώσουν δύο ανθρώπους, να σκοτώνουν τον ένα, και τον άλλο να τον δένουν ζωντανό με το πτώμα πρόσωπο με πρόσωπο, και να τον αφήνουν έτσι μέχρι να πεθάνει. Φαντασθείτε τη δυστυχία του ζωντανού, που πέθαινε έναν αργό και φρικιαστικό θάνατο. Με πόση σπουδή θα τινάζονταν μακριά από το πτώμα, αν κάποιος τον ελευθέρωνε! Κι όμως στη περίπτωση μας οι περισσότεροι άνθρωποι αγκαλιάζουν και σφίγγουν με τα χέρια τους το πτώμα του θανάτου και μετά την ελευθερία που χάρισε ο Χριστός!

Το παράδειγμα μας βοηθά να βγάλουμε ωφέλιμα συμπεράσματα. Είναι δυνατόν να είμαστε ειδωλολάτρες και μετά τη γέννηση του Χριστού. Ο Χριστός είναι «το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιω 1,9). Φωτίζονται όσοι το δέχονται· οι άλλοι μένουν στο σκοτάδι, στην απιστία, στη πλάνη, στη διαφθορά.

Και το άλλο συμπέρασμα· φοβερό η τύφλωση, κακό η αρρώστια, τραγικό η σκλαβιά. Για σκεφθήτε, όμως, πόσο χειρότερη είναι η κατάσταση να είναι κανείς τυφλός και να νομίζει ότι βλέπει, να είναι άρρωστος και να μη το ξέρει, να είναι σκλάβος και να πιστεύει ότι είναι ελεύθερος! Αυτό συμβαίνει με το μεγαλύτερο μέρος του λεγόμενου χριστιανικού κόσμου. Είναι ειδωλολάτρες, προσκυνούν είδωλα και ξόανα, λατρεύουν θεούς και θεές, ζουν στη πλάνη και στην απιστία, κατοικούν στα μνήματα του θανάτου, έχουν όλα τα γνωρίσματα της έκφυλης ζωής, και όμως, νομίζουν, ότι είναι χριστιανοί, επειδή δεν είναι αντίχριστοι. Είναι, όμως, χωρίς Χριστό!

Ω, να μπορούσαμε να νιώσουμε βαθειά μέσα μας ότι η γέννηση του Χριστού είναι το πιο μεγάλο γεγονός όχι μόνο της ιστορίας, αλλά και της δικής μας ζωής! Ο ερχομός του δεν χώρισε μόνο την ιστορία στην προ Χριστού και μετά Χριστόν εποχή, αλλά χώρισε και την ανθρωπότητα στην εκτός Χριστού και μετά Χριστού. Εκτός Χριστού είναι όσοι δεμένοι με την αμαρτία και την απιστία μένουν μακριά από το Χριστό. Μετά Χριστού είναι όσοι πιστοί και αγνοί τον ακολουθούν ή όσοι αμαρτωλοί μετάνιωσαν και επέστρεψαν κοντά στο Θεό και ζουν μαζί με το Χριστό.

Αυτοί γιορτάζουν αληθινά Χριστούγεννα μέσα στην Εκκλησία και δοξολογούν το Κύριο, που εκένωσε τον εαυτό του (Φιλ. 2,7), διέσπασε τη σφαίρα της αιωνιότητας και μπήκε στην τροχιά της ανθρώπινης ιστορίας, έγινε άνθρωπος, ήλθε ανάμεσα μας και πλησιάζει το καθένα μας προσωπικά. «Εν αρχή ην ο Λόγος… και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιω 1,1.14). Μέσα σ’ αυτά τα θεόπνευστα λόγια του ευαγγελιστή Ιωάννη κρύβεται όλη η σωτήρια αλήθεια και η λυτρωτική χαρά των Χριστουγέννων, που δίνεται δώρο σ’ εκείνους που με τη πίστη δέχονται να γεννηθεί ο Χριστός μέσα τους, για να αναγεννηθούν οι ίδιοι με τη χάρη του αγίου Πνεύματος εν Χριστώ και να γίνουν «τέκνα Θεού» (Ιω 1,12-13).