Ο Όσιος Παΐσιος ο Μέγας ανέστησε τον κρυφό άγιο για χάρη του μαθητή του!

Δεν πέρασε όμως, αρκετός καιρός και ο υποτακτικός του Οσίου Παϊσίου, όταν θυμήθηκε την χάρη που έχασε, άρχισε να κλαίει για τη μεγάλη ζημιά που έπαθε. Γι’ αυτό παρακαλούσε τον Γέροντά του, να του δώσει την άδεια, να πάει ξανά σ’ εκείνον τον άνθρωπο, που καθόταν στην κοπριά. Ο όσιος του έλεγε να μην πάει, αλλά αυτός δεν πειθόταν με τίποτα. Και ήθελε οπωσδήποτε να τον συναντήσει, γιατί τον ενοχλούσαν οι λογισμοί.

Τότε ο Γέροντάς του είπε: Ω, παιδί μου, αυτός ο άνθρωπος έχει αναπαυθεί εν Κυρίω! Αλλά επειδή βλέπω, ότι μόνον σ’ αυτόν έχεις τις ελπίδες σου και πείθεσαι στη δική του συμβουλή, γι’ αυτό έχεις την άδεια μου. Θα πας, λοιπόν, στο βόρειο μέρος της χώρας αυτής και εκεί θα βρεις έναν πολύ μεγάλο τάφο. Αφού μπεις μέσα, θα βρεις εκεί ενταφιασμένα τρία σώματα Αγίων ανδρών. Αυτοί αξιώθηκαν προφητικά χαρίσματα, και όταν προγνώρισαν το τέλος της ζωής τους, επήγαν στον τάφο αυτό. Όταν φτάσεις στον τόπο αυτό και δεις αυτά που σου περιγράφω, να πεις σ’ εκείνον που βρίσκεται ανάμεσα στους δύο: Ο δούλος του Χριστού Παΐσιος, με την δύναμη του Ιησού Χριστού ο οποίος ανέστησε τον τετραήμερο Λάζαρο, σε προστάζει να αναστηθείς, για να πεις σε μένα, αυτά που πρέπει και προς το συμφέρον μου.

Ο μαθητής τότε, πήγε με προθυμία και τρέχοντας στο βόρειο μέρος της χώρας εκείνης και αφού βρήκε τον τάφο μπήκε μέσα. Και αφού είπε στον κεκοιμημένο αυτά που του παρήγγειλε ο δάσκαλός του, ω του θαύματος! Αμέσως αναστήθηκε ο νεκρός και του είπε: Γιατί δεν πείστηκες σ’ αυτά που σου είπα, να κάνεις υπακοή στον γέροντα σου; Πήγαινε, λοιπόν, και υποτάξου χωρίς κανέναν δισταγμό σ’ αυτόν και αν θέλεις να σωθείς, άκουγε αυτά που σου λέει! Γιατί όποιος δεν πείθεται στα λόγια εκείνου, εναντιώνεται πράγματι στα λόγια του Χριστού. Αφού είπε αυτά ο νεκρός κοιμήθηκε ξανά.

Ο δε μαθητής, θαυμάζοντας γι αυτά που έζησε, επέστρεψε στον ιερό Παΐσιο και του διηγήθηκε τα πάντα. Και από τότε και εις το εξής ειρήνευσαν οι λογισμοί του και φρόντιζε με την υπακοή να αποκτήσει εκείνα τα αγαθά τα οποία έχασε με την παρακοή. Και έτσι, αύξανε σε προκοπή και τελειότητα!