Η Σμύρνη παρακολουθεί με αγωνία το μαρτύριο του θεσσαλονικιού Αλέξανδρου του Δερβίση!
27 Μαΐου 2018
Εικόνα από την Εκκλησία Παναγία Λαοδηγήτρια της Θεσσαλονίκης, η οποία τιμά ιδιαίτερα την μνήμη του Αγίου Αλεξάνδρου του Δερβίση, ο οποίος ήταν ενορίτης της.
Ο Αλέξανδρος, κάποια στιγμή επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν πήγε στο σπίτι του, δεν συναντήθηκε με τους γονείς του και έμεινε στην πόλη άγνωστος εν μέσω συγγενών, φίλων και γνωστών. Ήθελε φαίνεται, να δει για τελευταία φορά την γενέθλια πόλη και να χαιρετήσει, από λίγο μακρυά και λίγο πιο κοντά -αλλά όχι εξ επαφής- τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς, την παιδική και νεανική του ηλικία. Αλλά και να κλάψει ίσως, τη ζωή που δικαιούταν να ζήσει, αλλά δεν μπόρεσε αφού γεννήθηκε Ρωμιός, δηλαδή ραγιάς για εκείνους τους χρόνους.
Μετά πήγε στην Χίο, και εκεί φαίνεται έκανε όλη την προετοιμασία για την επικείμενη ομολογία του, που συνεπαγόταν το μαρτύριο. Άγνωστο για τον βιογράφο του, αν υπήρχε κάποιος αλείπτης, πνευματικός οποίος τον προγύμνασε γι αυτήν την μεγάλη του απόφαση. Αλλά αυτός το θεωρεί σίγουρο πως υπήρχε.
Από την Χίο, ο Αλέξανδρος επιστρέφει στην Σμύρνη με τη συνείδηση του βέβαιη για το τι πρέπει να κάνει. Ήταν περίπου τέτοιες μέρες, λίγο πριν από την Πεντηκοστή, ημέρα Τρίτη.
Και ενώπιον του Μουλλά, του ιεροδικαστή, της Σμύρνης ομολογεί όλα τα καθέκαστα:
Ήμουν χριστιανός, αρνήθηκα την πίστη μου και έγινα Τούρκος.
Η πρώτη μου πίστη ήταν φως και το έχασα.
Η δική σας είναι σκότος, καθώς τη γνώρισα!
Δεν αλλάζω με το φως το σκότος!
Προσκυνώ Πατέρα, Υιόν και Άγιο Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον!
Συγχρόνως πέταξε το “δερβισάδικο” κάλυμμα της κεφαλής του και φόρεσε ένα χριστιανικό.
Αυτοί βεβαίως πήγαν να τον βγάλουν τρελλό και μεθυσμένο και του έταξαν δώρα και μπαξίσια για να αλλάξει τη γνώμη του.
– Εγώ την πίστη σας τη γνώρισα, τους είπε, την ξέρω καλά.
Δεν πίστευαν αυτό που γινόταν μπροστά στα μάτια τους. Ένας δερβίσης, που πράγματι ήξερε καλά τα της θρησκείας τους, να τους λέει αυτά τα πράγματα κατάμουτρα και δημοσίως και μάλιστα σε τρεις συνεδρίες που είχαν μαζί του. Τρίτη, Τετάρτη και Παρασκευή.
Αποφασισμένος λοιπόν ο Αλέξανδρος “κατάφερε” την καταδίκη του. Διά ξίφους αποκοπή της κεφαλής. Και δεν θα δειλιάσει, δεν θα υποκύψει και στις νέες προσφορές για τη σωτήρια της ζωής του. Τον ενδιαφέρει μόνον η σωτηρία της ψυχής. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα! Και όπως φαίνεται δεν τον ανησυχεί το τραύμα που θα υποστεί.
Βαδίζοντας τον δρόμο του μαρτυρίου και πλήρως αποφασισμένος γι αυτό που θα επακολουθούσε, σ’ αυτούς που προσπαθούσαν να τον δελεάσουν απαντούσε και ομολογούσε:
“Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω να αποθάνω”!
Και να όλοι οι Τούρκοι, οι Ρωμιοί, οι Αρμένιοι και οι Φράγκοι της Σμύρνης που είχαν ενημερωθεί για το τι συνέβαινε, να παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τα τεκταινόμενα και το τι θα γίνει. Για τους χριστιανούς ήταν θέμα γοήτρου! Θα αντέξει ή θα μας προδώσει και θα μας εξευτελίσει; Το έχει ξανακάνει, θα σκέφτονταν οι Ορθόδοξοι αλλά και οι αλλόδοξοι! Όμως εκείνη τη στιγμή μου φαίνεται πως όλοι οι χριστιανοί ήταν ομόψυχοι!
Και ο μικρός, ο μέγας, Μακεδόνας, Αλέξανδρος, ο Θεσσαλονικιός, ο πάλαι ποτέ δερβίσης τα κατάφερε! Δεν τους πρόδωσε!
Άλλωστε είχε ζήσει ολόκληρη τη ζωή του ως ένα μαρτύριο και μια μαρτυρία καταλλαγής και αγάπης. Του σπαθιού, την κόψη την τρομερή θα φοβόταν τώρα;
Και έτσι έλαβε και το διά του μαρτυρικού του αίματος βάπτισμα και αποκαταστάθηκε και τυπικά και πλήρως και με το παραπάνω!
Άξιος! θα είπαν από μέσα τους οι χριστιανοί της Σμύρνης, και πλέον ως άγιος, Νεομάρτυρας, ο Αλέξανδρος και με την έξωθεν καλή μαρτυρία, ξεκίνησε το τελευταίο του ταξείδι. Τώρα όμως δεν ήταν έρημος και μόνος και σήκωσε επάνω του, έστω και προς στιγμή, αλλά και αιώνια και ολόκληρη τη Ρωμιοσύνη, τη χριστιανοσύνη!
Ήταν σαν σήμερα 26 Μαΐου του 1794.
