Γιατί μ’ αφήνουν τόσον καιρό;

Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ (1314-1393).

Τριάντα περίπου χρόνια είχαν περάσει από την κοίμηση του οσίου Σεργίου του Ραντονέζ (25 Σεπτεμβρίου 1392). Κοντά στη Λαύρα της Αγίας Τριάδος ζούσε ένας ενάρετος χριστιανός, που ευλαβούνταν τον όσιο Σέργιο και πήγαινε συχνά στον τάφο του για να προσευχηθεί.
Μια νύχτα, καθώς κοιμόταν, ο όσιος του εμφανίστηκε σε όνειρο και του είπε:
Πήγαινε και πες στον ηγούμενο της λαύρας, γιατί μ’ αφήνουν τόσον καιρό στον τάφο, ανάμεσα στα νερά;
Ο άνθρωπος ξύπνησε φοβισμένος αλλά και χαρούμενος. Πρωί-πρωί πήγε στη μονή και διηγήθηκε το όνειρό του στον ηγούμενο Νίκωνα. Εκείνος αμέσως συγκάλεσε την αδελφότητα σε σύναξη. Αποφάσισαν να ανακομίσουν το τίμιο λείψανο του οσίου.
Την ημέρα της ανακομιδής, 5 Ιουλίου του 1422, πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε στη λαύρα. Ήρθε και ο ηγεμόνας του Σβενιγκύροντ Γιούρι Ντιμίτριεβιτς, που αγαπούσε σαν πατέρα του τον όσιο κι έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μονή.
Μόλις άνοιξαν τον τάφο, μια εξαίσια ευωδία ξεχύθηκε ολόγυρα. Έκπληκτοι τότε όλοι είδαν ότι όχι μόνο το σώμα του οσίου είχε διατηρηθεί άφθαρτο, αλλά και η ενδυμασία του είχε παραμείνει άθικτη. Με ιερή αγαλλίαση δόξασαν τον Θεό, που είχε δώσει τόση χάρη στον πιστό υπηρέτη Του. Στη συνέχεια τοποθέτησαν με ευλάβεια το άγιο λείψανο σε μια καινούργια λάρνακα.

Από το βιβλίο ο «Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ», έκδοση Ι. Μ. Παρακλήτου.