Η Μακεδονία είμαστε εμείς

Ευτυχώς που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Όσο κοιτάζω την φωτογραφία της φίλης μου με την κόρη της στο συλλαλητήριο στην Αθήνα τόσο πιο πολύ χαίρομαι και νιώθω να τους αγαπώ. Δεν έχει σημασία που ο κόπος τους και οι ελπίδες τους μοιάζει να πήγαν χαμένες. Στην πραγματικότητα μόνο κερδισμένες είναι από την συμμετοχή τους στην διαμαρτυρία αυτή.

Δεν είναι πια αυτονόητη η ελληνικότητα της Μακεδονίας. Δεν θα το ομολογούν πια όλα τα βιβλία. Τα αρχαιολογικά ευρήματα θα είναι από λιγότερους κατανοητά ως προς την αξία και την μαρτυρία τους. Παρά ταύτα, υπάρχει ενεργοποίηση συνειδήσεων. Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν αγάπη στην πατρίδα τους. Και δεν είναι εθνικιστές. Έχουν καταλάβει την διαφορά και έχουν ορίσει οι ίδιοι ξανά από την αρχή την σημασία της λέξης.

Ευτυχώς που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Το μεγαλύτερο μάθημα μαχητικότητας και πίστης σε έναν σκοπό το παίρνουμε από αυτούς που αγαπάμε και θαυμάζουμε. Αυτοί μας εμπνέουν! Και η παράδοση του μαθήματος έγινε ξαφνικά, αποφασιστικά και ουσιαστικά. Αντέδρασαν γονείς, φίλοι, συγγενείς, δάσκαλοι. Αντέδρασαν οι κοινωνικά γνωστοί και έδειξαν τα πιστεύω τους. Πήραν τα παιδιά τους και ταξίδεψαν στην Αθήνα για να εκδηλώσουν αυτό που πιστεύουν έμπρακτα. Απέδειξαν πως ό,τι τους λένε κάθε μερα, το πιστεύουν βαθιά. Ακριβώς όπως κάνουν για την οικογένειά τους κάθε μέρα, έκαναν και για την πατρίδα τους. Φρόντισαν το μάθημα Ιστορίας να το επισφραγίσει μια βιωματική εμπειρία. Δεν υποκρίνονται, ούτε καταπιέζονται, ούτε βαρυγκωμουν, ούτε απελπίζονται.

«Η Ελλάδα πρέπει να φτιάξει την οικονομία της και την παιδεία της.» Ευτυχώς που η Ελλάδα είμαστε εμείς. Στα χέρια μας είναι να ρυθμίσουμε μόνο τον εαυτό μας, τα της οικογένειάς μας, ίσως και κάποια άλλα μικρά σύνολα στα οποία είμαστε μέλη. Αλλά αυτό το λίγο, είναι που έχει τεράστιο αντίκτυπο. Γιατί, τα υγιή μέλη της κοινωνίας καθιστούν το σώμα ολόκληρο υγιές. Και η αντίδραση της οικογένειας αυτής έδειξε ότι υπάρχουν υγιή κύτταρα. Υπάρχει μαγιά για να ζυμωθεί ένα νέο ψωμί ικανό να θρέψει την πατρίδα.

Ευτυχώς η μικρή είχε ορθάνοιχτα τα μάτια της, παρά τα δακρυγόνα, για να μην χάνει ούτε στιγμή από το διαδραστικό αυτό μάθημα ιστορίας. Η μητέρα της είχε στραμμένο αποφασιστικά το σώμα της προς τα μπροστά και προχωρούσε ακάθεκτη, τραβώντας και άλλο παιδί από το δεξί της χέρι. Τα φωτεινά όμως μάτια της μικρης με γεμίζουν ελπίδα και σιγουριά, χαρά και αποφασιστικότητα. Αυτή η ειρηνική αλλά και τόσο μαχητική ταυτόχρονα αντίδραση είναι ένδειξη πως κάτι καλό μπορεί να συμβεί στο μέλλον.

Ευτυχώς, το συλλαλητήριο έδειξε πως υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για να ζήσει η Ελλάδα. Η αξιοπρέπεια της εθνικής κληρονομιάς είναι αγώνας που δεν περιγράφεται μόνο στα βιβλία αλλά κυρίως στις πράξεις. Κρύβει ένα ήθος πολύτιμο και σπάνιο αλλά εγγεγραμμένο στο dna. Δεν είναι ξερή επίκληση στο παρελθόν, αλλά ζωντανή, βιωμένη και ενεργή δράση στο παρόν.

Ευτυχώς, η Μακεδονία θα είναι ελληνική όσο υπάρχουν Έλληνες να την κατοικούν, να μιλούν την γλώσσα της, να ζουν τον τόπο της, να την υπερασπίζονται, να την πιστεύουν, να κάνουν όνειρα και να ελπίζουν στην πραγματοποίηση τους στην ζωή των επόμενων γενεών.