Αναστάσεως ημέρα

Καθώς το σκοτάδι της νύχτας είναι προσωρινό και το διαδέχεται το φως της ημέρας, και καθώς την τρικυμία τη διαδέχεται η γαλήνη και την καταιγίδα η ξαστεριά, έτσι και το σκοτάδι των Παθών, στα οποία οδήγησε τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ο άνθρωπος, και την τρικυμία των εμπαιγμών και των ψεύτικων κατηγοριών και των παράνομων δικαστηρίων, και την καταιγίδα του Σταυρού και του θανάτου, τα διαδέχονται το φως, η γαλήνη και η χαρά της Αναστάσεως!

Γολγοθάς χωρίς Ανάσταση δεν υπάρχει! Όπως δεν υπάρχει και Ανάσταση χωρίς νάχει προηγηθεί Σταυρός! Αυτά τα δυο πάνε πάντα μαζί! Γι’ αυτό και η Αγία Ορθοδοξία μας τιμά πάντοτε τον Σταυρό μέσα στο Φως της Αναστάσεως! Θυμηθείτε τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, εψάλαμε στον Εσταυρωμένο: «Προσκυνούμεν Σου τα Πάθη, Χριστέ, δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου Ανάστασιν». Την ίδια ώρα που Τον βλέπαμε κρεμασμένο στον Σταυρό, πίσω από τον Σταυρό, στο βάθος, διακρίναμε ν’ αχνοφέγγει η «κλητή και αγία ημέρα, η Μία των Σαββάτων, η βασιλίς και κυρία», η πανευφρόσυνη ημέρα της Αναστάσεως!

Αλλά και κατά την ολόφωτη μέρα της Εγέρσεως, μέσα στο κλίμα της χαράς, του ενθουσιασμού και των πανηγυρισμών, δεν ξεχνάμε τ’ οδυνηρό καμίνι της Μεγάλης Παρασκευής! Το θυμούμαστε και ξέρουμε πως ως εδώ φτάσαμε μετά από έναν Γολγοθά, έναν Σταυρό κι έναν Τάφο! Για να μπορούμε να πούμε «Χριστός Ανέστη!», έπρεπε ν’ ακουσθούν πρώτα τα «Σταυρωθήτω!» (Ματθ. 27: 23) από τη μια μεριά, και το «Τετέλεσται!» (Ιωάν. 19: 30) από την άλλη!

Το Πάσχα των Ορθοδόξων είναι Σταυροαναστάσιμο Πάσχα! Η πασχαλινή μας χαρά είναι σταυροπληρωμένη χαρά! Καθώς και η λύπη που γέμιζε την ψυχή μας τη Μεγάλη Παρασκευή ήταν αναστασεοφωτισμένη λύπη! Δεν ζούμε ούτε σκέτη λύπη, ούτε σκέτη χαρά. Το συναίσθημα που γεμίζει τις ψυχές μας το λέμε «χαρμολύπη». Και ταιριάζει αυτή η χαρμολύπη πολύ και στο Γένος μας, που είναι ένα Γένος με πολλούς πόνους και δάκρυα και προβλήματα, αλλά και με ξεχωριστές ευλογίες του Θεού! Ίσως κανένα άλλο Έθνος δεν έχει ταυτίσει τη μοίρα του τόσο με τον Χριστό και την αγία Του Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο το Έθνος μας το Ελληνικό! Είναι κι αυτού η πορεία σταυροαναστάσιμη· οι λύπες του είναι πάντα φωτισμένες από τη χαρά της ελπίδας στο Λυτρωτή Χριστό, αλλά και οι χαρές του πάντα συγκερασμένες με λύπη, όχι μόνο για τις ιστορικές περιπέτειές του μέσα στη ροή του ποταμού των αιώνων, μα και για τις αμαρτίες του, που οπωσδήποτε δεν είναι λίγες! Οι Έλληνες είμαστε ένας λαός, που μπορούμε να λέμε στον Θεό: «Σε Σένα μόνο, Κύριε, αμαρτάνουμε, αλλά και Σένα μοναχά λατρεύουμε»!…

Είναι χαρακτηριστικό πως το Πάσχα είναι για μας τους Ορθοδόξους η πιο χαρμόσυνη και επιφανής γιορτή του εκκλησιαστικού έτους, και όχι τα Χριστούγεννα, όπως συμβαίνει με τους Δυτικούς Χριστιανούς όλων των Δογμάτων. Εκείνοι προσεγγίζουν το Μυστήριο της Ενσάρκου Οικονομίας του Θεού περισσότερο με τον εορτασμό της Γεννήσεως (εξ ου και το έθιμο να γιορτάζουν τα γενέθλια κι όχι τα ονομαστήριά τους), ενώ εμείς πιο πολύ με τον εορτασμό της Αναστάσεως (εξ ου και το έθιμο να γιορτάζουμε τα ονομαστήρια, σε ανάμνηση της αναστάσεώς μας από τον άδη της εκτός Χριστού ζωής, διά του αγίου Βαπτίσματός μας). Η νίκη του Χριστού εναντίον του θανάτου είναι για μας η πιο χαρούμενη και γεμάτη ελπίδες πραγματικότητα. Και ως άτομα, αλλά και ως ’Έθνος Ελληνορθόδοξο, έχουμε ζήσει -και ζούμε πάντα- έντονα την πίκρα του θανάτου! Οι αμαρτίες μας από τη μια μεριά, οι ιστορικές περιπέτειές μας από την άλλη, πολλές φορές μας έχουν φέρει και μας φέρνουν μέχρι τα ταμεία του Άδη. Μέχρι τα βάθη του θανάτου! Κι αυτό μας κάνει όχι μόνο να νιώθουμε πιο έντονα την ανάγκη να νικηθεί ο θάνατος, να διαλυθεί ο Άδης, να ξημερώσει Ανάσταση, αλλά και να ζούμε περισσότερο τη χαρά όταν επιτέλους ο Άδης καταργείται και ο θάνατος νικιέται από τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, και η Ανάστασή Του σκορπίζει φως σωτηρίας παντού!

Τα ίδια ισχύουν ασφαλώς και για τους Ορθοδόξους αδελφούς μας των άλλων Εθνών: Σέρβους, Ρώσους, Ρουμάνους, Αλβανούς, Άραβες, Γεωργιανούς, Βουλγάρους κ.λπ. Κι έτσι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας χαρακτηρίζεται και ονομάζεται από τους άλλους Χριστιανούς «Εκκλησία της Αναστάσεως»! Κι είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που κάνει πολλούς, που ο σύγχρονος τρόπος ζωής τους έχει απογοητεύσει και η δυτική θεολογική σκέψη δεν τους ικανοποιεί, διότι ακριβώς δεν έχει δώσει την πρέπουσα βαρύτητα στην Ανάσταση, που είναι το A και το Ω της εν Χριστώ πίστεώς μας και ελπίδος (πρβλ.: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα και το κήρυγμα ημών, κενή και η πίστις υμών… ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών, ότι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών, άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απώλοντο. Ει εν τη ζωή ταύτη εν Χριστώ ηλπικότες εσμέν μόνον, ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν» [Α’ Κορ. 15: 14, 17-19]), να τρέπονται προς την Ορθοδοξία, αναζητώντας τη λύτρωση!

Είναι χαρά μας να κηρύττουμε, όπως ο Παύλος, τον Χριστό και την Ανάσταση! Την Ανάσταση του Θεανθρώπου, ως αρραβώνα και της δικής μας Αναστάσεως! Της προσω¬πικής μας νίκης κατά του θανάτου, και της συμμετοχής μας στην αιώνια, αθάνατη και τρισμακάρια ζωή της Παναγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου Τριάδος!

(Ιωσήφ, Μητροπολίτου Προικονήσου, Οσμή ζωής, εκδ. Άθως, σσ. 82-85)