Η διακονία της διάβασής μας προς την Ανάσταση

27 Απριλίου 2019

Ο Κύριος ανασταίνεται από τον τάφο για να μας προσκαλέσει να διαβούμε από την ακτή του παλαιού ανθρώπου που έχει βαθιές ρίζες μέσα μας, στην ακτή του καινού ανθρώπου, που απελευθερώθηκε από την πεπτωκυία φύση του, ανανεώθηκε και αναγεννήθηκε. Είναι μία πραγματικότητα που ο Κύριος φέρει μέσα στο σώμα του οποίου είμαστε μέλη, μία σπορά που μέλλει να αυξάνεται μέσα σε όλη την ανθρωπότητα, όπως η μαγιά μέσα στη ζύμη (Ματθ 16,33).

Ο Κύριος ήθελε να είμαστε, ανάμεσα στους αδελφούς και συνανθρώπους μας, διάκονοι, συνεργάτες και υπηρέτες αυτής της διάβασης, αυτού του «Πάσχα». Ας ελπίσουμε, λοιπόν, να λάβουμε μαζί τους την ανταμοιβή την οποία χαρίζει ο Κύριος στους «πιστούς υπηρέτες» του (Λουκ 19,11-27). Αυτό επαληθεύεται κάθε φορά που το πληγωμένο σώμα του Κυρίου μεταμορφώνεται χάρη στις μαρτυρίες των μελών του που αντανακλούν το φως της Αναστάσεως στην μεταξύ τους έμπρακτη ένωση (Ιωαν 17,22), στη μεταξύ τους αδελφική αγάπη (Λουκ 6,35), αλληλεγγυή (Πραξ 20,35), συγχώρεση (Ματθ 6,14), αλλά και στη μετάνοιά τους (Λουκ 15,10) και στη δωρεάν διακονία (Ματθ 10,8).

Σε αυτή την πασχαλινή «περιπέτεια», η χαρά του διακόνου εκδηλώνεται όταν τα αδέλφια και οι συνάνθρωποί του λαμβάνουν την ανταμοιβή τους από τον Κύριο, όπως η ανταμοιβή που έλαβε ο «τελώνης» όταν ο Κύριος τον δικαιολόγησε και τον εξύψωσε (Λουκ 18,10-14), ή εκείνη που έλαβε ο «άσωτος υιός» όταν ο Κύριος του έδωσε τα ρούχα, το δαχτυλίδι και τα σανδάλια όταν τον αποκατάστησε στην αξιοπρέπεια της υιοθεσίας (Λουκ 15,11-32), ή που έλαβαν τα «πρόβατα» που Τον υπηρέτησαν στο πρόσωπο των μικρών αδελφών Του, όταν τους κάλεσε να καθίσουν στα δεξιά Του (Ματθ 25,31-46), ή, τέλος, που έλαβαν όσοι συγχωρούν τους άλλους, προσεύχονται εν κρυπτώ, και νηστεύουν χαρούμενα, όταν τους έδωσε το «θησαυρό» που δεν αλλοιώνεται (Ματθ 6,14-21), δηλαδή, την πατρότητα του Θεού γι’ αυτούς και την αποδοχή της χάριτος της υιοθεσίας από αυτούς.

Αναμφίβολα, η χαρά του διακόνου αυτού -για το καλό των άλλων, και όχι τόσο πολύ για τον εαυτό του και για τα δικά του κατορθώματα- μεγεθύνεται όταν θυμάται την ταπείνωση Εκείνου που είπε: «Διότι εγώ δεν δίδαξα τίποτε από τον εαυτόν μου, αλλά ο Πατήρ, ο οποίος με έστειλε στον κόσμο, εκείνος μου έδωσε εντολή τί να πω και τί να διδάξω» (Ιωαν 12,49), καθώς και την εντολή Του: «Έτσι και εσείς, και όταν ακόμα εκτελέσατε όλα όσα σας διέταξεν ο Θεός, πρέπει να λέγετε ότι είμαστε άχρηστοι δούλοι, διότι απλώς κάναμε ό,τι είχαμε χρέος να κάνουμε» (Λουκ 17,10) Φυσικά, αυτός ο διάκονος δεν έχει παρά να ακολουθήσει τα βήματα του Κυρίου του, που σταυρώθηκε και έπειτα αναστήθηκε, ούτως ώστε να ζήσει μερικές από τις εμπειρίες Του, χωρίς να απομακρυνθεί απ’ Αυτόν σε όποιες συνθήκες και αν παραστούν, λαμβάνοντας υπόψη την υπόσχεσή Του: «Όποιος με υπηρετεί με πίστη, ας με ακολουθήσει με αυταπάρνηση. Και όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι και ο ιδικός μου διάκονος. Μάθετε δε και τούτο, ότι εκείνον που με υπηρετεί, θα τον δοξάσει ο Πατήρ» (Ιωαν 12,26).

Κάθε διάκονος, ανεξάρτητα από το επίπεδο της ευθύνης που έχει ή από τις προσπάθειές του και την αφοσίωσή του, μπορεί να κάνει λάθη, καθώς και επιτυχίες, προσπαθώντας να ενσαρκώσει το θέλημα του Θεού στην διακονία του, επενδύοντας τα ταλέντα του στο πραγματικό πλαίσιο της ζωής του. Αυτός ο διάκονος διατηρείται χάρη στις προσευχές που προσφέρει γι’ αυτόνη αγωνιζόμενη και θριαμβεύουσα Εκκλησία• χάρη της αγάπης της μικρής και της μεγάλης οικογένειάς του, της υπομονής των μελών της, της αλληλεγγύης και συμπαράστασής τους και της αλληλοσυγχώρεσής τους• και, τέλος, χάρη στη δική του προσπάθεια ούτως ώστε η διακονία του να γίνει με πίστη, εμπιστοσύνη στον Θεό και διάκριση του θελήματός Του. Μέσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα, η Ανάσταση γίνεται η εμπειρία μεταξύ των μελών του σώματος του Χριστού που χωράει τον καθένα, ακόμη κι αν υπέστη ασθένεια ή υπάρχει αδυναμία, θεραπεύει όποια αλαζονεία, υπεροψία ή απελπισία στην οποία μπορεί να έχει πέσει κάποιος και απομακρύνει κάθε σχίσμα και κακία που μπορεί να έχει επηρεάσει την κοινωνία τους.

Στην Ανάσταση, ας κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή ότι ο Κύριος θα συνεχίσει να εμπνέει τα μέλη του σώματός Του που Τον υπηρετούν, χάρη στην πίστη τους σε Εκείνον που ενεργεί σ’ αυτούς, ώστε και να θέλουν και να πράττουν (Φιλιπ 2,13) ό,τι είναι έργο δικαιοσύνης, καλοσύνης, αλληλεγγύης, εκπαίδευσης και σωτηρίας, ούτως ώστε αυτή η μαρτυρία να είναι ένα κερί αναμμένο στο δρόμο της διάβασής μας προς την Ανάσταση, καθώς και της διάβασης εκείνων των συνανθρώπων μας στις χώρες και κοινωνίες όπου υπηρετούμε και καταθέτουμε τη μαρτυρία.