Η φύση και οι συνέπειες της τοκοφλυφίας κατά τον Μέγα Βασίλειο
30 Απριλίου 2019Το πόσο διευρύνει την κριτική των Προφητών η καινή διαθήκη είναι περιττό να πω οτιδήποτε, αλλά θα τα πω… αφού σας θέσω μερικές σημαντικές πτυχές του σημερινού νεοφιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Επειδή είναι βασικά τοκογλυφικό, θα αναπτύξουμε τις συνέπειες αυτού που μας έθεσε ο Μέγας Βασίλειος. Υπάρχει κίνδυνος να ταυτιστώ με κάποιο ιδεολόγημα όσο αφορά την ανάλυση που θα κάνω και το δέχομαι αυτό το ρίσκο διότι η παρένθεση αυτή δεν μειώνει αυτά που είπα και αυτά που θα πω μετά.
Για να καταλάβουμε στοιχειωδώς το χρήμα και την σημερινή οικονομία πρέπει να καταλάβουμε τι είναι ένα ισοζύγιο. Όλοι είτε ως πρόσωπο, επιχείρηση η κράτος έχουμε ένα ισοζύγιο όπου από την μια μεριά είναι το ενεργητικό και από την άλλη το παθητικό — αυτά που μας κάνουν χρήματα και αυτά που μας κοστίζουν, αυτά που μας αυξάνουν την εξουσία και αυτά που μας την μειώνουν. Από την μια πλευρά έχουμε ας πούμε το σπίτι, ρευστό, εργαλεία και από την άλλη δάνεια, έξοδα.
Θέλω να δούμε, να συγκρίνουμε 2 ισοζύγια τώρα. Από την μια πλευρά έχουμε την τράπεζα και από την άλλη τον λαό στο σύνολό του. Σήμερα το χρήμα είναι μια μονάδα αξίας (conditional liability) που δημιουργεί η τράπεζα, χωρίς να παράγει η τράπεζα τίποτα το οποίο όμως μπαίνει αμέσως στο ενεργητικό της. Όμως, και εδώ είναι το κλειδί – το χρήμα αυτό βγαίνει στην κυκλοφορία ως δάνειο. Εγώ μπορεί να μην χρωστάω αλλά το χρήμα που έχω το χρωστάει κάποιος διότι βγήκε στην κυκλοφορία, στην αγορά, ως δάνειο. Αυτό σημαίνει ότι στο ισοζύγιο του λαό η του κράτους (γιατί ούτε η κεντρική ούτε καμμιά τράπεζα δεν ανήκει στο κράτος) το χρήμα μπαίνει στο παθητικό, γιατί το χρήμα είναι χρέος. Βγαίνει στην αγορά ως δάνειο και τοκίζεται χωρίς να παράγεται ο τόκος (άμεσα). Η τράπεζα απαιτεί το χρήμα συν τον τόκο πίσω.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο φόρος εισοδήματος επιβάλλεται (στις ΗΠΑ) με την δημιουργία αυτού του συστήματος. Με πρόφαση δημόσια έργα η ουσία του φόρου αυτού είναι ότι διά των όπλων του κράτους, οι τράπεζες εγγυώνται την πληρωμή των τόκων στα δάνεια που κάνουν στο κράτος και για αυτό ωθούν το κράτος προς δανεισμό και υποσχέσεις στο λαό. Βέβαια μόνο ένας διεφθαρμένος λαός που πιστεύει ότι οι πέτρες μπορούν να γίνουν ψωμί πιστεύει σε αυτά αλλά αυτό θα μας πάει πιο μακριά από ότι έχουμε χρόνο τώρα…
Λοιπόν μερικά συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε, συνεπείς στις παρατηρήσεις του Βασιλείου για την φύση και τις συνέπειες η τα ‘ελαττώματα’ της τοκογλυφίας, του τοκογλυφικού αυτού συστήματος:
1) Αυτό το μονοπώλιο του χρήματος ταυτίζεται με την ελευθερία, με ελεύθερη αγορά. Το πιο σημαντικό εμπόρευμα, των μεσων συναλλαγής, ελέγχεται πλήρως από μια ολιγαρχία. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι η κεντρική τράπεζα η οποία ελέγχει το τι είναι χρήμα, το κόστος του και την ποσότητά του. Κατ’ επέκταση δεν υπάρχει ‘ελεύθερη’ αγορά ούτε κατά τα την ερμηνεία της ελευθερίας του κόσμου τούτου. Είναι ψευδαίσθηση.
2) Αγνοεί το ότι αυτό το χρήμα είναι χρέος (αντίθετα με χρυσάφι, ασήμι, πέτρες, κοχύλια…).
3) Αγνοεί την τεχνητή έλλειψη που δημιουργεί το σύστημα, την θεωρεί δεδομένη
4) Ταυτίζει την μεταφορών ‘αξία’ μου με την παραγωγικότητα/δημιουργία αξιών
5) Προϋποθέτει ελευθέρους ισοτίμους λογικούς οικονομικούς παίκτες, αγνοώντας την διαφορά εξουσίας του χρέους.
6) Αγνοεί την αστάθεια του Χρήμα < Χρήμα + Τόκο (Ρ<Ρ+Ι). Ο τόκος δεν παράγεται άμεσα. Ο τόκος είναι η εργασία μας η οποία ανήκει στην τράπεζα. Για να συνεχίσει το σύστημα πρέπει τον επόμενο χρόνο να παραχθεί και να κυκλοφορήσει ένα ποσοστό χρήματος τουλάχιστον να καλύψει τον τόκο του προηγουμένου. Και αυτό βγαίνει τοκιζόμενο. Δηλαδή ο πληθωρισμός (κλοπή από τους περισσοτέρους) είναι άμεσο παράγωγο του πυραμιδικού αυτό συστήματος.
7) Αγνοεί ότι ο (χρηματικός) πλούτος είναι απάτη (γιατί ως conditional liability αύριο ακύρωνετε η αξία του, κάτι που δεν μπορεί να γίνει με το χρυσάφι η ασήμι, πχ) οπότε και η ελευθερία είναι απάτη.
8) Αγνοεί την αέναη εκθετική αύξηση — ο δανεισμός πρέπει να αυξάνει
9) Αγνοεί την αέναη αύξηση μεγεθών — βλέπε κοινότητα – δήμος – Καλλικράτης — διάλυση του προσωπικού, του τοπικού, του νοήματος – μια εταιρία συγχωνεύεται με άλλη, όλα χρηματοποιούνται…
10) Αγνοεί αύξηση ταχύτητος — οι αλλαγές γίνονται ραγδαίες, το άγχος καλπάζει
11) Αγνοεί την ιεραρχική δομή της εξουσίας στην οποία βασίζονται οι σχέσεις και άρα δημιουργεί έναν πολιτισμό ναρκισσισμού. Η απόκτηση τραπεζικής πίστωσης πρωτεύει στην ζωή μας.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι πραγματική κυριαρχία δεν υπάρχει ούτε στον λαό, ούτε στις επιχειρήσεις ούτε στα κράτη αλλά ούτε στις τράπεζες αλλά στο κεφάλαιο πίσω από τις τράπεζες, στο βάθος, στο χρήμα, που είναι καρπός μιας αυτονομημένης λογικής, ενός πλαστού φαντασιακού που είναι τίποτα — στον άρχων του κόσμου τούτου…
