Άμβλωση ή αγώνας: Κυοφορώντας ένα ξεχωριστό παιδί

4 Σεπτεμβρίου 2019

Ένα βασικό στοιχείο που συμβάλλει στην αρμονία και στην ισορροπία ολάκερης της κτήσης, είναι η ποικιλομορφία – πολυμορφία και η μοναδικότητα που χαρακτηρίζει όλα τα έμψυχα και άψυχα όντα.

Η ύλη η οποία εκπορεύεται από καταβολής της, μέσα από το φως, είναι σε θέση να αλλάζει συνεχώς τη σύστασή της, δίνοντας σε διαφορετικά περιβάλλοντα και συνθήκες, όλο και κάτι πιο περίπλοκο και σκοπίμως εύστοχο.

Εν αντιθέσει με αυτήν τη διαπιστωμένη άποψη, η υπόθεση μιας μαζικής ομοιότητας στο πλαίσιο της ζωής εν γένει, τείνει όχι μόνο να φέρει σε αδιέξοδο ολόκληρο τον υλικό μας κόσμο, αλλά και σε αυτή την συγκεκριμένη πραγματικότητα, πλήττεται σφοδρά ο ψυχισμός μας.

Τι είναι τελικά αυτό που μπορεί να ορίσει το <<κανονικό>> ή το <<μη κανονικό>>, ούτως ώστε να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τα όριά τους;

Α. Το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο διαβιούν τα άτομα.

Β. Ο οριζόμενος κώδικας ηθικής δεοντολογίας.

Γ. Τα εκάστοτε πρότυπα προς μίμηση.

Δ. Οι ιδεολογικοί «χρωματισμοί» των γενεών.

Ε. Η οικογένεια κ.α.

Εν ολίγοις η «κανονικότητα» και η «μη κανονικότητα», αποτελούν σχετικές έννοιες και όχι απόλυτες.

Άρα ανά πάσα στιγμή κανείς δε μπορεί να προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια τι είναι εκείνο που μπορεί να τον βοηθήσει στην κοινωνική του καταξίωση και στην ψυχική του πληρότητα, διότι το απρόβλεπτο καραδοκεί και θέτει ολοένα και πιο ιδιαίτερα – ατομικά όρια, προσαρμοσμένα στην ιδιοσυγκρασία μας.

Πολλοί εναποθέτουν τις ελπίδες τους μόνο στην επιστημονική πρόοδο και εξέλιξη, εκτοπίζοντας έτσι τον εαυτό τους από το πεδίο της άυλης πραγματικότητάς τους (ψυχική υγεία, εσωτερική αρμονία, ηθική ολοκλήρωση).

Υπό αυτό το πρίσμα, η Γενετική επηρεάζει έντονα τις γενεές του 21ου αιώνα, προλαμβάνοντας ασθένειες, στηρίζοντας τους ήδη πάσχοντες και ανακαλύπτοντας νέους ερευνητικούς ορίζοντες.

Το ότι ελέγχει ακόμη και τους εν αναμονή απογόνους μας και τη μελλοντική τους εξέλιξη είναι πρωτίστως ελπιδοφόρο, όμως ταυτοχρόνως ενυπάρχει ο κίνδυνος να δώσει λανθασμένες πληροφορίες ή να καταστρέψει κυριολεκτικά, εκείνο το οποίο μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή μας. Από τη στιγμή που κανείς άλλος (εκτός από εμάς τους ίδιους) δε μπορεί να γνωρίζει τις όντως πραγματικές μας ανάγκες, έτσι και η επιστήμη παρατηρεί φαινομενικά το είναι μας.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που μας έχει ήδη πληροφορήσει πως θα φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί διαφορετικό;

Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τους κοινότυπους ορισμούς που αποδίδονται στην αναπηρία ή την «προβληματικότητα», μιας και αντιτάσσονται στα λεγόμενα της εισαγωγικής μου παραγράφου.

Επίσης το να διακοπεί ή όχι η ζωή ενός ανθρώπινου οργανισμού όταν «ξεδιπλώνεται» διαμέσου της σάρκας, σημαίνει παραβίαση της ελευθερίας που εκ φύσεως της ανήκει.

Επιπλέον παρουσιάζεται από πλευράς γονέων η εγωκεντρικότητα, η ωφελιμιστική διάθεση και ο φόβος για τη μη συνέχιση στη διαδοχή τους.

Παρά ταύτα πολλοί θα δηλώσουν αδύναμοι να υποστηρίξουν έναν ιδιαίτερο τρόπο ζωής στη συνέχεια (μετά τη γέννηση του εμβρύου), άλλοι πάλι θα υποστηρίξουν πως δεν πρέπει να ταλαιπωρείται ένα παιδί που δε θα είναι σε θέση να συμβαδίζει με το λοιπό περίγυρό του.

Και πάλι όμως η μεταλλαγή της ζωής μας λόγω ενός διαφορετικού από τα συνηθισμένα, παιδιού, δημιουργεί νέους ορίζοντες αντιλήψεις και κατάκτησης της ευτυχίας.

Ας παρομοιάσουμε το βίο μας με ένα παιχνίδι συναρμολόγησης. Κάθε κομμάτι έχει τη δική του σημασία, στηρίζοντας με τον τρόπο του και τα υπόλοιπα που απαρτίζουν την όλη κατασκευή μας.

Έτσι και η ύπαρξη ενός διαφορετικού παιδιού, ισχυροποιεί τη θέλησή μας για κοινωνία μαζί του, πολλές φορές μας διδάσκει την υπομονή, μας φέρνει σε επαφή με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο χαράς και αλλάζει τις οποιεσδήποτε στάσεις – αντιλήψεις μας, ως προς το γενικό σύνολο.

Από τη μία οι ηθικές συνέπειες μιας εκούσιας δολοφονίας ενός νέου οργανισμού που αδημονεί να έρθει στο φως της ημέρας και από την άλλη οι βαρύτατες επιπτώσεις στην υγεία της μητέρας του, διότι δε γίνεται σε καμία περίπτωση μία απότομη αποβολή ενός εμβρύου να μην προκαλέσει (ίσως και ανεπανόρθωτες) βλάβες στην υγεία και τον οργανισμό της γυναίκας.

Ως εκ τούτου το ποσοστό των εκτρώσεων συνοδεύεται από ολοένα και περισσότερο αυξανόμενες ψυχικές διαταραχές στις γυναίκες, πράγμα που καταλήγει σε κατάθλιψη και μείωση του ενδιαφέροντος για τη συνέχεια της ζωής τους.

Ενώ μερίδα ιατρών και ειδικών της Γενετικής θεωρούν ως δικαίωμα μία γυναίκα να αποφασίζει αν θα συνεχίζει να κυοφορεί ένα έμβρυο με αναπηρίες, αρκετοί απορρίπτουν αυτή την άποψη, προστατεύοντας και νομοθετικά τα δίκαια του αγέννητου παιδιού.

Παρ’ όλες τις συζητήσεις, ο τοκετός ενός βρέφους υπό τη βεβαιότητα εκείνο να έχει στην πορεία κάποιο σύνδρομο, μια γενετική διαφορετικότητα, μία ή πολλαπλές αναπηρίες, χρήζει συνεχούς ψυχολογικής υποστήριξης, τόσο των γονέων, όσο και όλων όσοι θα συναναστρέφονται τακτικά με εκείνο.

Η οικογένεια διαμέσου της καλλιέργειας στην αποδοχή του διαφορετικού, δημιουργεί στον άνθρωπο τους βασικούς άξονες για να αντιμετωπίσει στο μέλλον μια ανάλογη κατάσταση.

Το σχολείο με τη συνεχή ενημέρωση, την τακτική επαφή των στελεχών του με τη διαφορετικότητα, θεσμοθετεί μια άτυπη ειδική μονάδα υποστήριξης των μελλοντικών κοινωνικών προσωπικοτήτων, που είναι τα παιδιά.

Τα Μ.Μ.Ε., οι διάφοροι σύλλογοι προστασίας των ατόμων με ιδιαίτερες ικανότητες, μπορούν να προωθήσουν ποικίλα πρότυπα τα οποία ενισχύουν την αποδοχή και τη συνύπαρξη με τον ανάπηρο ή τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

Ενώ η πολιτεία από τη μεριά της, φέρει ευθύνες που δε σχετίζονται μόνο με την οικονομική ή την υγειονομική περίθαλψη των παιδιών με αναπηρίες, αλλά και την κοινωνική ισότητα των ίδιων και των οικογενειών τους.

Είμαστε «φορείς» όλων των διαδοχικών ιδεολογιών που αιώνες τώρα επηρεάζουν τον τρόπο της συμπεριφοράς μας και δομούν τον πολιτισμό μας. Έχουμε τη δύναμη να θέσουμε νέα μέτρα και σταθμά στον τρόπο που ζούμε και αποδεχόμαστε τις αλλαγές.

Ο επαναπροσδιορισμός των αξιών, αποδεικνύει πως η ανάγκη για ανανέωση του βίου των ανθρώπων, χρήζει θέμα υψίστης σημασίας.

Σε καμία όμως περίπτωση δε θα πρέπει να ξεκινάμε ή να συνεχίζουμε την οικογένειά μας, υπό τα πρέπει του δικού μας πεπερασμένου «λογικού». Ας έχουμε ως ενισχυτικό τη σκέψη πως όλοι μας είμαστε ίδιοι, όμως παράλληλα και διαφορετικοί, μέσα σε έναν κόσμο αέναων μεταβολών.