Υπαίθρια Θεία Λειτουργία

10 Σεπτεμβρίου 2019

Πρωινό Κυριακής. Μέσα στην φύση. Κάτω από τα πλατάνια που ρίχνουν αργά τα φύλλα τους. Με τον φωτεινό γαλανό ουρανό να γίνεται ο θόλος του Παντοκράτορα και την εικόνα της Παναγίας στερεωμένη ψηλά.

Πόση ομορφιά μπορεί να αντέξει η ανθρώπινη υπόσταση; Η Θεία Λειτουργία στην κατασκήνωση σε συγκλονίζει. Βρίσκεσαι πιο κοντά στον Θεό με το σώμα, με την ψυχή, με όλες τις αισθήσεις. Λίγα πέτρινα σκαλάκια πιο ψηλά από τα καθίσματα βρίσκεται το ιερό. Λίγες ανάσες πιο εκεί μοσχοβολάει το θυμίαμα και καίει το καντήλι. Λίγες σκέψεις πιο πριν έχει ετοιμαστεί η ψυχή για να ζήσει την εμπειρία της συνάντησης με τον Θεό.

Και είναι πολύ μεγαλύτερη η συγκίνηση της συνάντησης αυτής απ όσο μπορεί να ελπίζει ο καθένας. Όσο φιλότιμο κι αν αντλήσει από μέσα του πάλι νιώθει λίγος και μικρός. Η καταδεκτικότητα της Αγάπης τον αλλάζει. Η ομορφιά στην συναίσθησή της Αγάπης, πλαταίνει τον νου και μεγαλώνει την καρδιά.

Τα φύλλα των δέντρων, παρασυρμένα από την λεπτή αύρα της χάρης του Θεού, δείχνουν πως και η φύση ζει το μεγαλείο του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Λειτουργούν σαν εικόνα αισθητή των ανεπαίσθητων αλλαγών που συμβαίνουν μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Μοιάζουν με μικρά δερμάτινα κομμάτια που πέφτουν από το σώμα και ελευθερώνουν την καρδιά.

Γι αυτό όλοι όσοι έχουν ζήσει στην κατασκήνωση και βρεθούν ξανά εκεί νιώθουν να ανοίγει διάπλατα η καρδιά τους στο εκκλησάκι της. Τα μάτια τρέχουν, τα γόνατα λυγίζουν, οι σκέψεις λιώνουν και η ψυχή απολαμβάνει ξανά την δροσιά της χάρης του Θεού.

«Τι καλά να φτιάχναμε σκηνές και να μέναμε εδώ!». Ακριβώς το ίδιο συναίσθημα με αυτό των μαθητών του Χρίστου νιώθουν και σήμερα άνθρωποι κάθε ηλικίας. Δεν θέλουν να τελειώσουν οι μέρες της κατασκήνωσης . Δεν θέλουν να αλλάξει η πνευματική κατάσταση της ψυχής τους.

Ο ιερέας βγαίνει στην ωραία πύλη. Νοερά την φτιάχνουν τα λουλούδια και οι ακτίνες του ήλιου που περνούν ακανόνιστα μέσα από τα κλαδιά. Ο χρόνος, λέει, είναι μια σχετική έννοια που ορίζεται σε τρεις διαστάσεις: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Για κάθε μία από αυτές αντιστοιχεί και μια αρετή: πίστη που σχετίζεται με όσα έγιναν στο παρελθόν, ελπίδα για όσα θα γίνουν στο μέλλον και αγάπη ως η μοναδική δυνατότητα δράσης στο παρόν. Κρατώντας αυτά τα τρία η κατασκήνωση πια δεν είναι τόπος αλλά τρόπος. Δεν βρίσκεται στη μακρινή Μακρυνίτσα, τον Άγιο Λαυρεντιο, την Καλανδρα, τον Παρνασσό, την Σκοτίνα, την καστανούσα, τον Ταΰγετο, …, …, …, αλλά στην καρδιά μας.