«Έχουν νόημα όλα αυτά;»

«Έχουν νόημα όλα αυτά;»
Γράμμα σ΄ έναν κατηχητή, καθώς τα κατηχητικά ξεκινούν

Αγαπημένε μου κατηχητή,

Αγαπημένη μου κατηχήτρια,

Μπροστά στην έναρξη και των φετινών κατηχητικών σχολείων, είμαι βέβαιος πως σε διακατέχουν αντιφατικά συναισθήματα και σκέψεις. Ενώ έχεις αποφασίσει να διαθέσεις χρόνο και κόπο σε μια προσπάθεια μετάδοσης του Λόγου του Θεού στις νεώτερες γενιές, ενώ ίσως και να έχεις όλη την καλή διάθεση να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου, να ανακαλύψεις πρωτότυπο διδακτικό υλικό, να εφαρμόσεις νέες μεθόδους προσέγγισης και οργάνωσης των παιδιών, που φέτος θα σε εμπιστευτούν, μια εσωτερική φωνή, γεννημένη από κάθε είδους δυσκολίες σε όλους τους χώρους της καθημερινής μας ζωής, έρχεται να σου ψιθυρίσει:

«Άραγε, έχουν νόημα όλα αυτά;»

Αν το ερώτημα αυτό έχει φτάσει στ΄ αυτιά της ψυχής σου, μην κάνεις πως δεν τ΄ άκουσες. Ούτε και να το θεωρήσεις δείγμα ολιγοπιστίας ή ραθυμίας. Αποδέξου το ως φυσιολογικό, βαθιά ανθρώπινο και τελικά χρήσιμο. Θυμήσου κατ΄ αρχάς πως το ερώτημα αυτό ήχησε στ΄ αυτιά ακόμη και των Αποστόλων, όταν απογοητευμένοι και φοβισμένοι κατέφευγαν μετά την Σταύρωση, στα σκοτεινά υπερώα. Θυμήσου ακόμη, πως το ίδιο ερώτημα ταλαιπώρησε τις ψυχές όλων των μαρτύρων της πίστης μας. Και εντέλει αναλογίσου, πως, χωρίς το ερώτημα αυτό, ίσως και να μην είχε αξία κανένας αγώνας και καμιά θυσία. Διότι, η πνευματική ζωή σε όλες της τις μορφές ξεκινά από την απάντηση σ΄ αυτή τη μεγάλη αμφιβολία και την υπέρβαση του δισταγμού και της παραίτησης, στο όνομα ενός μεγάλου σκοπού.

Τώρα που το σκέφτομαι, το ερώτημα αυτό είναι ευλογία. Αν αποφασίσεις να το απαντήσεις με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα, θα σε οδηγήσει σ΄ εκείνα που άλλοι, πριν από σένα, δίδαξαν σε κάποιες παλιές τάξεις ενός κατηχητικού, απ΄ όπου ίσως να πέρασες κι εσύ. Εκεί που άκουσες για το θαυμαστό ταξίδι της Εκκλησίας μέσα σους αιώνες. Ταξίδι που πέρασε από χίλια κύματα διωγμών, αμφιβολίας, ακόμη και προδοσίας ανθρώπων που ανήκαν σ΄ αυτήν. Ταξίδι όμως που δεν οδήγησε το καράβι της στον καταποντισμό, αλλά αντίθετα, το έκανε σανίδα σωτηρίας για εκατομμύρια ψυχές, ριγμένες στην ματαιότητα και τον παραλογισμό τη ζωής χωρίς Χριστό.

Το ερώτημα αυτό όμως θα σε πάει και κάπου αλλού: Στην δική σου, την προσωπική σχέση με τον Χριστό μας. Θα σου θυμίσει την ευεργετική παρουσία Του στη δική σου ζωή. Την ανταπόκρισή Του στην κάθε σου κραυγή πόνου ή απελπισίας. Στο χέρι Του, που κι όταν όλα τα ανθρώπινα χέρια τραβηχτούν, εκείνο έμεινε πάντα εκεί, έτοιμο να σε αρπάξει και να σε σύρει προς το φως.

«Τι νόημα έχουν όλ΄ αυτά;»

Το ερώτημα μοιάζει να είναι του Πειρασμού. Μπορεί όμως να είναι και του ίδιου του Χριστού. Ίσως να είναι Αυτός που σε ρωτάει, για να σου δώσει την ευκαιρία να αναλογιστείς και να εκτιμήσεις μια σχέση ζωής, που πρώτα Εκείνος, κάθε μέρα την κυνηγάει και την θρέφει. Έχεις μια ευκαιρία να γεμίσεις ευγνωμοσύνη για τη σχέση αυτή και να δρέψεις καρπούς γλυκύτατους, που θα δώσουν το αληθινό νόημα σε μια ακόμη κατηχητική χρονιά που ξεκινάει. Τα μέσα πια είναι πολλά . Και βοηθήματα κυκλοφορούν, και διαδραστικό υλικό καθημερινά παράγεται και ιδέες παιδαγωγικές είναι διαθέσιμες. Χωρίς όμως αυτή την ευγνωμοσύνη για ένα Θεό ζωντανό που υπάρχει και νοιάζεται για όλους και τον καθένα προσωπικά, πράγματι, όλα θα βυθιστούν τη ματαιότητα. Τα παιδιά από κάτω είναι χορτασμένα από εφέ, οθόνες, διαδραστικότητα και πληροφορίες. Ζητάνε όμως φωτιά από ψυχές που τις καίει ο πόθος για ένα καλύτερο κόσμο, πλημμυρισμένο από το φως του προσώπου του Χριστού.

Πάντοτε τα κατηχητικά μας ξεκινούν όπως ξέρεις με την παραβολή του καλού Σποριά στο Ευαγγέλιο του Λουκά (8, 5-15). Το ξέρεις: «Βγήκε ο Σποριάς να σπείρει τον σπόρου Του». Πάντα το μεγάλο ερώτημα: Ποιος είσαι; «Ο σποριάς», θα απαντήσεις αμέσως. Και έχεις δίκιο: Στα χέρια σου κρατάς σπόρο που εύχεσαι να πέσει σε καλή γη και σε αφράτο χώμα.

Τον σπόρο όμως, πού τον βρήκες; Μα εκεί που τον βρίσκουν κι όσοι σπέρνουν αυτές τις μέρες: Στις αποθήκες, περίσσευμα από την περσινή σοδειά. Κι αν έχεις μπροστά σου ένα τσούρμο παιδιά που σαν χωράφι περιμένεις να καρπίσει, η προμηνούμενη σοδειά είσαι εσύ. Πάντα θα είσαι η προηγούμενη σοδειά, που όχι μόνο πρέπει ν΄ ανθίσει και να καρπίσει, αλλά και να της μείνει σπόρος να σπείρει. Αυτό σε παρακαλώ να θυμάσαι: Χωρίς προσωπική καρποφορία, κάθε προσπάθεια σποράς είναι μάταιη. Ίσως την κίνηση της σποράς να την κάνεις, το χέρι σου όμως θα είναι άδειο από καρπό και νέα σοδιά δεν θα υπάρξει.

Σποριάς είσαι λοιπόν. Είσαι όμως και σπόρος. Κάποιοι παλιότεροι σε σπείρανε και για να βρίσκεσαι σήμερα έτοιμος να χαλαλίσεις χρόνο και δυνάμεις στό κατηχητικό, σημαίνει πως η σπορά τους δεν πήγε χαμένη. Αν ζουν, στείλε τους δυο σκέψεις ευγνωμοσύνης. Αν έχουν φύγει, πες τους μ΄ όλη την καρδιά σου ένα «Θεός συγχωρέσει τους». Το χρέος τους το έκαναν. Ό,τι παρέλαβαν, παρέδωσαν. Τώρα εσύ… κι εγώ.

Και μην ξεχνάς: Ο λατρευτός Απόστολος Παύλος, στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του, στο κεφάλαιο 9, στον στίχο 6, μας θυμίζει έναν βαθύ πνευματικό νόμο:

«Όπως σπείρεις, έτσι και θα θερίσεις».

Έσπειρες από απλή υποχρέωση, έσπειρες με λύπη, με μιζέρια, με μισή καρδιά; Για τα παιδιά που βρέθηκαν στα χέρια σου θα σταθείς ακόμη ένας ή μια, που θα τα οδηγήσουν σε μια ζωή χωρίς χαρά, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική. Έσπειρες από το περίσσευμα μια καρδιάς που έχει πανηγύρι, μιας καρδιάς ξέχειλης από δάκρυα χαράς, δάκρυα ανεξήγητα και πάγγλυκα, δάκρυα να λες «τώρα η καρδιά μου θα σπάσει», εξαιτίας μιας συνάντησης που έζησες και τα λόγια δεν φτάνουν να την ιστορήσεις; Ετοιμάσου για θαύματα. Όχι δικά σου αλλά Εκείνου, που σε αξίωσε να γίνεις μέρος του σχεδίου Του για τη σωτηρία του κόσμου.

Αυτό να γίνει το κατηχητικό σου: Ένα κέρασμα ζωής γεμάτης νόημα, ελπίδα και αγώνα, σε πείσμα όλων εκείνων, που μας θέλουν γονατισμένους από τρόμο, μπροστά στην κτηνωδία ενός κόσμου, που θέλησε να γεννήσει μόνος του δικαιοσύνη και αγάπη και αντί γι αυτό, γέμισε το στόμα του πίκρα αίματος και χολής. Τώρα είναι οι καιροί να αναδειχτεί το νόημα. Τώρα, που τρίζουν ακόμη και τα αυτονόητα του …πολιτισμένου κόσμου.

Δεν ξεκινάς μάθημα σήμερα. Ξεκινάς μια συνομωσία φωτός, μια συνομωσία ελπίδας μέσα σε ένα κόσμο, που έφτασε να μισεί κάθε τι το φωτεινό και χαρούμενο.

«Ιλαρό δότην αγαπά ο Θεός», λέει ο Απόστολος Παύλος στην δεύτερη προς Κορινθίους επιστολή του (9,7). Κι αν ρωτήσεις, που να βρεθεί χαρά σε τέτοιες εποχές, επίτρεψέ μου να σου απαντήσω:

Ποτέ δεν υπήρξαν περισσότερες ευκαιρίες για προσφορά ψωμιού, αγάπης και χαμόγελου. Σ΄ αυτή την προσφορά βρίσκεται η χαρά κι άσε τον κόσμο να την αναζητά στα συντετριμμένα φρέατα της κατανάλωσης. Εσύ όμως το ξέρεις και πρέπει από σένα να το μάθουν κι οι νεαρές ψυχές που βρέθηκαν στο δρόμο σου.

Ξεκίνα! Ο δρόμος βγάζει σε λιακάδα!_