Το φάσμα του αυτισμού αναρριχάται στα μοναχικά μονοπάτια της πίστεως

Μετόχι της Ι.Μ. Παναγίας των Βρυούλων Αττικής 12/10/2019

 

Σκεπτόμουν μέσα μου τι τίτλος θα μπορούσε να μπει σε ένα τέτοιο άρθρο. Τι θα ήταν δυνατόν να συμπεριλάβει τρεις αγάπες μου; Τον αυτισμό, την Ορθόδοξο Πίστη και τους Μοναχούς και Μοναχές μου;

Πώς να χαρακτηρίσω αυτό το βάδισμα των παιδιών μας και το δικό μας που καθόλου δεν είναι ούτε εύκολο ούτε σε δρόμους σπαρμένους με ροδοπέταλα, μα κατά περίπτωση, σε μονοπάτια κακοτράχαλα κι απόκρημνα, ψυχικούς γκρεμούς γεμάτους φτερά Αγγέλων σκορπισμένα παντού, αφού Αυτοί μας σώζουν συνεχόμενα, καθημερινά με Θείες αρπαγές από τα νύχια της ίδιας μας της καρδιάς που απελπίζεται;

Πώς να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και την συγκίνησή μου για μια συνάντηση σαν αυτή της 12ης Οκτώβρη, που Ευλογήθηκε εκτός από την Γερόντισσα Φιλοθέη και από τον Όσιο Συμεών Τον Νέο Θεολόγο, ανήμερα της εορτής Του;

Τι ευχαριστώ υπάρχει για Την Άγια Αδελφότητα που μας φιλοξένησε πλουσιοπάροχα και μας ανάπαυσε ψυχικά, για τους Ιερείς που έσπευσαν να είναι στο πλευρό μας, για τους Γονείς που αψήφησαν την βολή τους και πάνω από όλα των παιδιών τους- γιατί θέλει τόλμη και πείσμα ώστε να σηκώσεις έναν Αυτιστικό από το σπίτι, την ρουτίνα, το ίδρυμά του και να του αλλάξεις αυτό που αυτός περιμένει ότι θα συμβεί- και μια τέτοια υπέροχη ημέρα γεμάτη ήλιο και φως ήρθαν στο Μοναστήρι μας και πολλοί μάλιστα χάθηκαν στο δρόμο αλλά Ο Θεός τους έφερε τελικά από το χέρι για να Ευλογηθούμε όλοι μαζί γινόμενοι Κοινωνοί των Αχράντων μυστηρίων μα και ο Ένας του άλλου…

Την μεγάλη αυτή Συνάντηση τολμήσαμε με Την Γερόντισσα να την ονειρευτούμε τον Μάιο όταν είχα γυρίσει από μια άλλη επίσης μοναδική ευκαιρία ανάπτυξης Ενσυναίσθησης & Συμπόνοιας, μια Θεία Λειτουργία για τα Αυτιστικά παιδιά στο Ιερό Κάθισμα Της Μεταμορφώσεως Του Σωτήρος, Μετόχι της Μονής Των Αρχαγγέλων, Μοναστήρι Σέρβικο, στους Δολούς Αβίας, την οποία ενεπνεύσθη ο Σεβασμιώτατος Μάνης κ.κ. Χρυσόστομος και φυσικά μας βρήκε όχι απλά σύμφωνους μα αν μου επιτραπεί, θα πω ενθουσιασμένους.

Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να φέρουμε και στον Ωρωπό μια τέτοια Ευλογία. Να μαζέψουμε τα παιδιά μας, αρχικά σε ένα Εκκλησίασμα και κατ’ επέκταση σε κοινωνία μεταξύ τους και με εμάς τους ίδιους. Να τους προσφέρουμε μια ημέρα όπως την ευχόμαστε. Με Αγάπη, Πίστη και όμορφες δραστηριότητες.

 

Κι έτσι έγινε. Ευλόγησε ο Θεός. Με ήλιο και δροσερό αεράκι μας πλαισίωσε! Ήρθαν κι άνθρωποι καλοί και βοήθησαν!

Ο δάσκαλος ο Κωνσταντίνος από την Λειβαδιά όλο όρεξη ασχολήθηκε μαζί μου με την ζωγραφική! Τα παιδιά αποτύπωσαν ό,τι μπορεί να έχει μέσα η ψυχή τους… Βέβαια το ενδιαφέρον τους για τις διαφόρων υφών μπογιές ήταν υπέρ του δέοντος σε σημείο, μεγάλο παιδί-43 ετών- να δοκιμάσει κάποιες κηρομπογιές που αν μη τι άλλο από τον ήχο του κρατς μου φάνηκαν αρκετά τραγανές κι άλλο 10 ετών να πιει λίγο από την υγρή …

 

Θαυμαστή και η υπομονή των Γονέων…Άλλοι θα θεωρούσαν ψυχρότητα ή απάθεια να βλέπεις παιδί να τρώει μπογιά και τον Γονέα απλά ήρεμα να του την παίρνει οδηγώντας το στην βρύση σαν να μην τρέχει τίποτε. Όμως γνωρίζοντας τα αισθητηριακά παιχνίδια του αυτισμού, απλά χαμηλώνεις τα μάτια καταπίνοντας δυό δάκρυα συγκίνησης, γιατί, το δικό σου αυτιστικό αγγελούδι μιλά. Γελά και τρώει μόνο μακαρόνια και μπισκότα βανίλια.. Αλλά δεν ανησύχησες ακόμη μην χρωματίσει τα εντόσθιά του με χημικά υλικά. Που σου λέει ή σου δείχνει: Μαμά πονώ εδώ. Πόσες μανάδες δεν θα μάθουν ποτέ τι έχει το παιδί τους… Πόσοι Γονείς αισθάνονται άχρηστοι κι ανήμποροι να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν και να ανταποκριθούν.

Και να τα μοναχικά μονοπάτια. Σε αυτά αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει κανείς. Κι ίσως τελικά να μην υπάρχει, κοσμικός συνοδοιπόρος. Όμως ορφανά δεν είμαστε. Το ‘χω ξαναπεί αυτό παλαιότερα, γιατί έχω χάσει και τους δυό Γονείς. Όχι δεν είμαστε ορφανά. Έχουμε Ουράνιο Πατέρα. Να λοιπόν η Πίστη στο Μοναχικό μας Μονοπάτι. Να η μητρική αγκαλιά, η παρηγορία και ταυτόχρονα κόλαφος εν σχέση με την κοινωνία και την ουτοπία στην οποία μέσα καλούμεθα να ξυπνήσουμε το πρωί και να κοιμηθούμε το βράδυ, πιστεύοντας σε θεραπείες που κάποτε θα κάνουν ..καλά τον Αυτισμό του σπλάχνου μας. Όχι δεν θα γίνει καλά. Είναι σύνδρομο!

 

Την ψυχή μας όμως υπάρχει κάποιος που μπορεί να την γιατρέψει, να την ανακουφίσει, να την εναγκαλίσει. Και αυτός ο κάποιος δεν είναι άλλος από Την Εκκλησία. Με την διακονία που προσφέρει ούσα πάντα εκεί, μα πάντα, με ένα λυχναράκι, τόσο δα μικρό μα τόσο επίμονα φωτεινό που από όλα τα μέρη του κόσμου μπορεί να σου δείξει τον δρόμο και να σε οδηγήσει με ασφάλεια στον δικό σου Παράδεισο: Την Γαλήνη σου. Την απανεμιά και την αποφυγή της Κοσμικής βοής που σε πληγώνει, αφού μέσα της ακούγονται μισόλογα για το παιδί σου… για τα τόσα που δεν μπορεί. Βλέπει κανείς τι, αυτή η κατά κόσμον ανικανότητά του, έκανε εσένα να μπορείς;

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που συναισθάνονται. Να, ανάμεσά τους ήρθε και η Ηλέκτρα, η ιπποθεραπεύτρια που αγαπά και τα παιδιά και τα άλογα και με συγκίνησε πολύ με τα δάκρυά της για την Περσεφόνη το άλογο που κόντεψε να χάσει και ξενυχτώντας δίπλα του μια βδομάδα σε μια καρέκλα, έμαθε αυτό που εμείς οι Γονείς των Αυτιστικών παιδιών ξέρουμε στο πετσί μας: πώς είναι να είσαι ανήμπορος να βοηθήσεις αυτόν που αγαπάς, αδύναμος, ταπεινωμένος και στην ουσία άχρηστος. Ποιος υπάρχει τότε δίπλα σου; Μόνον ο Θεός. Ο Ων. Ο Μόνος που τελικά μπορεί να απαλύνει τον πόνο, να σκουπίσει το δάκρυ, να ζωγραφίσει χαμόγελα και να ενεπνεύσει ζωή. Και η Ηλέκτρα έμαθε πώς νοιώθει η Κατερίνα για τον Αναστάση όλη αυτήν την εβδομάδα που έστεκε στο πλευρό του αλόγου της, και το μόνο που δύνατο ήταν να προσεύχεται και να κλαίει…

Η Αθηνά η Χιώτη κελάηδησε με την μοναδική της φωνή συνοδευόμενη από τον π. Γεώργιο Γανωτή στο βιολί και τον Χρήστο τον Παλαμίδη στην αφήγηση. Κι ο αυτιστικός ανηψιός μου ο Γιώργος χόρεψε πίσω της σαν Άγγελος…

Ο π. Βασίλειος Θερμός μας έκανε την τιμή να είναι κεντρικός συζητητής ανακουφίζοντας με τα λογάκια του πολλές ψυχές μα και η δική του άνοιξε εκείνη την ημέρα. Και για πρώτη φορά εκμυστηρεύτηκε δημοσίως πως και στην δική του οικογένεια είχε παιδί ΑμεΑ που έχει κοιμηθεί..

Ο π. Γεώργιος Γανωτής έθιξε ως δάσκαλος τα προβλήματα της εκπαίδευσης για τον αυτισμό. Όλοι οι ιερείς μας ανάπαυσαν με την ηρεμία τους. Μια φίλη με παιδάκι με βαρύ αυτισμό που δεν είναι πολύ κοντά στην Εκκλησία, δυό μέρες μετά μου είπε: Έχω κάνει όλες μου τις δουλειές και νοιώθω μια γλύκα στην καρδιά μου … Τι έπαθα;

Χαμογέλασα μέσα μου. Έρωτα έπαθες Κατερίνα… αυτό που έχω πάθει κι εγώ. Θείο έρωτα. Μπήκε στην ψυχή σου και την κατέκλυσε. Γιατί αυτό συμβαίνει με την Πίστη. Δεν σπουδάζεται η Πίστη. Έρχεται και μας κατακλύζει μας παίρνει μυαλό και καρδιά και μας μεταμορφώνει. Μας φτιάχνει καθ’ ομοίωση πώς να το πω…

Και αν μη τι άλλο στην Μικρασιάτικη Αγκαλιά που δημιούργησε ο π. Γαβριήλ Τσάφος και παρέδωσε στην Γερόντισσά μου, χωρούν αδερφοί μου πολλοί τέτοιοι ερωτευμένοι.

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ…