«Ἰωσήφ, εἰπὲ ἡμῖν…»: Χριστουγεννιάτικες ευχές από την Πεμπτουσία

Ο άνθρωπος της σημερινής εποχής έχει εθιστεί να ζει με αναρίθμητες βεβαιότητες. Μέσα σε αυτές αισθάνεται ασφαλής ώστε να μπορεί απρόσκοπτα να συνεχίζει την πορεία για την αναζήτηση του οράματος της ευτυχίας, την οποία συνδέει με την επιτυχία και την ραστώνη. Κάθε αμφιβολία ή αβεβαιότητα ταράζει τα ύδατα της καθημερινότητάς του και του δημιουργεί ανασφάλεια. Του χαλάει το πρόγραμμα. Αισθάνεται ότι τον καταπιέζει να σκεφτεί και να προβληματισθεί. Προτιμά σε όλα να έχει μια έτοιμη λύση, μια συνταγή αντιμετώπισης η οποία γρήγορα θα τον βοηθήσει να επιστρέψει στην “κανονικότητα”.

Κάθε εκζήτηση νοήματος πίσω από τα φαινόμενα και τα πράγματα τον απωθεί, αφού πιθανόν να αλλοιώσει την εξιδανικευμένη εικόνα του “star system”, το οποίο έχει πλάσει ο ίδιος και οι κοινωνίες του. Τον τρομάζει η πιθανότητα να αποδειχθεί ματαιότητα όλο αυτό στο οποίο επένδυσε τους κόπους του και κάθε ίχνος εσωτερικής ικμάδας. Έτσι, στις γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Θεοφανείων απολαμβάνει την φωταγωγημένη ατμόσφαιρα του κέντρου των πόλεων ως σημάδι ότι οι βεβαιότητες θα κρατούν για “Χρόνια πολλά!”, όπως το εύχεται.

Παραμονές Χριστουγέννων, πριν ακόμη ανατείλει ο ήλιος, στις χαμηλόφωτες γωνιές των αναλογίων στις Εκκλησίες μας υμνείται η α-βεβαιότητα. Τόσο δυνατή αβεβαιότητα η οποία οδηγεί στην ζάλη του νου, όπως διηγείται ο έβδομος οίκος των Χαιρετισμών. Στην αβεβαιότητα αυτή εκπροσωπεί το ανθρώπινο γένος η πιο ταπεινή παρουσία στο γεγονός της Γεννήσεως, ο μνήστωρ της Θεοτόκου Ιωσήφ. Η αβεβαιότητα του Ιωσήφ διέρχεται από στάδια. Είναι ρεαλιστική. Δεν ωραιοποιεί τα πράγματα. “Μαρία, τί τὸ δρᾶμα τοῦτο, ὃ ἐν σοὶ τεθέαμαι; Ἀντὶ τιμῆς αἰσχύνηv, ἀντ’ εὐφροσύvης τὴv λύπηv, ἀντὶ τοῦ ἐπαινεῖσθαι τὸν ψόγον μοι προσήγαγες. Οὐκ ἔτι φέρω, λοιπόν, τὸ ὄνειδος ἀvθρώπωv· ὑπὸ γὰρ Ἱερέων ἐκ τοῦ ναοῦ, ὡς ἄμεμπτον Κυρίου, σὲ παρέλαβοv· καὶ τί τὸ ὁρώμεvον;” (Δοξαστικό Α΄ Ώρας των Χριστουγέννων, ήχος πλ. Δ΄).

Ο δίκαιος άνθρωπος δεν αποδέχεται ούτε αντιπαρέρχεται εύκολα τα γενόμενα. Ταράττεται, προβληματίζεται, αναζητεί νόημα. Δεν αφήνει στον εαυτό του περιθώρια ψεύτικης και επίπλαστης χαράς πριν πεισθεί για την αλήθεια. “Τιτρώσκεται” από την λύπη (βλ. Τροπάριο Θ΄ Ώρας των Χριστουγέννων, ήχος Β΄).

Η θλίψη αυτή είναι η ειλικρινής στάση της καθαρής και ταπεινής καρδιάς η οποία ερευνά για να πάρει απαντήσεις: “Ἐγώ φησι, τοὺς Προφήτας ἐρευνήσας καὶ χρηματισθεὶς ὑπὸ Ἀγγέλου, πέπεισμαι ὅτι Θεὸv γεννήσει ἡ Μαρία ἀνερμηνεύτως” (Τροπάριο Γ΄ ώρας των Χριστουγέννων, ήχος Γ΄). Δεν πλάθει ευτυχισμένους παραδείσους κατ’ εικόνα των χρησιμοθηρικών και ηδονιστικών φαντασιώσεων, αλλά υπομονετικά αναμένει την αποκάλυψη της αλήθειας μπροστά στην οποία στέκεται με θαυμασμό που τον οδηγεί στην ευχαριστία, την προσκύνηση και την δοξολογία “Δεῦτε χριστοφόροι λαοί, κατίδωμεν θαῦμα, πᾶσαν ἔννοιαν ἐκπλῆττον καὶ συνέχον, καὶ εὐσεβῶς προσκυνοῦντες, πίστει ἀνυμνήσωμεν.” (Δοξαστικό Στ΄ Ώρας των Χριστουγέννων, ήχος πλ. Α΄)

Η υμνολογία των εορταστικών ημερών μυσταγωγεί τον άνθρωπο στην ευαγγελική οδό, την στενή και τεθλιμμένη, μέσα από το πρόσωπο του Ιωσήφ του Μνήστορος για να τον οδηγήσει στην δοξολογική και ευχαριστιακή συμ-μετοχή του Μυστηρίου της Σαρκώσεως του Λόγου.

Η Διεύθυνση και τα μέλη της Συντακτικής Ομάδας της Πεμπτουσίας εύχονται στους αγαπητούς φίλους και επισκέπτες της τα Χρόνια Πολλά για τις Άγιες Ημέρες να είναι γεμάτα από αναζήτηση νοήματος και κάθε θλίψη της ζωής να οδηγεί στο Φως της Δοξολογίας και της Χαράς που γεννά η αλήθεια ότι “Χριστός ετέχθη!”