Δράμας Παύλος: «Ας ακολουθήσουμε το άστρο της πίστεως που μας οδηγεί στο θεοδέγμον σπήλαιο της Βηθλεέμ»

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ   ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019

ΠΑΥΛΟΣ

Ελέω Θεού Επίσκοπος και Μητροπολίτης της Θεοσώστου Ιεράς Μητροπόλεως Δράμας

προς τον ευαγή Ιερόν Κλήρον και τους ευσεβείς και ευλογημένους χριστιανούς της μαρτυρικής Επαρχίας ταύτης, ευχήν και ευλογίαν παρά του τεχθέντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Η Ορθόδοξος Εκκλησία εορτάζει την κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, που γεννήθηκε από την Αγία Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Μεγάλο το θαύμα και παράδοξο το μυστήριο που έλαβε χώρα στην πόλη του προφήτη και Βασιλέα Δαυίδ.

Το ταπεινό σπήλαιο ακτινοβολεί, αστράφτει, από το φως της θεότητος του Ιησού. Η Βηθλεέμ αγάλλεται γιατί στους κόλπους της γεννήθηκε ο Βασιλεύς των Βασιλευόντων. Αυτός που με τον λόγο του δημιούργησε τον ουρανό, τη γη, τα ορατά και αόρατα κτίσματα.

Από τον θρόνο της φάτνης του μας προσκαλεί όλους κοντά του: «Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11, 28). Ας πλησιάσουμε με θάρρος και σεβασμό τη φάτνη και ας ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του, χωρίς δειλία για την αναξιότητά μας. Γιατί εκείνος ήρθε για μας.

Παίρνοντας την ανθρώπινη σάρκα, μας δείχνει την μεγάλη του αγάπη. Έπρεπε να φορέσει σάρκα και να γίνει όμοιος με μας εκτός από την αμαρτία, για να συντρίψει τον διάβολο και να σώσει τον άνθρωπο. Το γεγονός αυτό το προκατήγγειλαν οι προφήτες και το επιβεβαίωσε ο Άναρχος Θεός όπως η Αγία Γραφή μαρτυρεί : «Και συ  Βηθλεέμ, γη Ιούδα, ουδαμώς ελαχίστη ει εν τοις ηγεμόσιν Ιούδα· εκ σου γαρ μοι εξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμανεί τον λαόν μου τον Ισραήλ» (Ματθ. 2, 6 κ Μιχ. 5,2).

Αλλά και αυτά τα πράγματα μαρτυρούν, ότι ο σήμερα γεννηθείς Ιησούς είναι αυτός ο Λόγος του Θεού, το απαύγασμα της δόξης του Πατρός. Το μαρτυρούν η σκιά του νόμου που καταργήθηκε, τα μαντεία που σίγησαν ̇ η λατρεία των ειδώλων που εξορίστηκε ̇ η παύση των θυσιών προς τους ψευδοθεούς, η ίδια η ανθρωπότητα που ζούσε μέσα στο σκοτάδι της δεισιδαιμονίας, της διαφθοράς και της αποσύνθεσης.

Εάν δεν γεννιότανε ο Χριστός, η ειρήνη μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου θα ήταν αδύνατη. Οι πύλες του παραδείσου δεν θα άνοιγαν, ο Αδάμ δεν θα ελευθερωνότανε από την κατάρα, η ανθρωπότητα θα συνέχιζε να βρίσκεται δέσμια της παρακοής και της παραβάσεως, της αθλίας εκείνης καταστάσεως και της τελείας αποκτηνώσεως στην οποία είχε περιέλθει.

Η γέννηση του Ιησού Χριστού ανακαίνισε ολόκληρη την κτίση, ύψωσε τον άνθρωπο από την γη στον ουρανό, από την πλάνη στην αλήθεια, από την αιχμαλωσία στην ελευθερία, έδωσε νόημα στη ζωή του. Τον επανέφερε στην κανονική τροχιά, του υπενθύμισε ότι το πολίτευμά του είναι στους ουρανούς ̇ και ότι στον κόσμο αυτό δεν έχει μένουσα πόλη αλλά είναι πάροικος. Ότι δεν είναι μόνο ύλη, αλλά και πνεύμα και ότι δεν πλάστηκε μόνο για τον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο, ότι υπάρχει και άλλη ζωή.

Όσοι ζητούν αποδείξεις για την σάρκωση του Θεού ας ερευνήσουν τις ενέργειες του σαρκωθέντα Χριστού. Επειδή η ουσία του Τριαδικού Θεού είναι απροσπέλαστη, αγνώριστη, αδιάβατη για τον χοικό άνθρωπο, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης που την εποχή του αμφισβητείτο έντονα από τους ειδωλολάτρες, τους Ιουδαίους και τους αιρετικούς το δόγμα της Εκκλησίας περί της ενανθρωπίσεως του Θεού, στον «Μέγα Κατηχητικό» λόγο του λέει ότι μόνο διά της πίστεως ο άνθρωπος μπορεί να εισοδεύσει στο μυστήριο αυτό. Απόδειξη της επιφανείας του Θεού είναι «τα κατά τας ενεργείας αυτού θαύματα» από τα οποία χαρακτηρίζεται η θεία φύση. Χαρακτηριστικό του Θεού είναι η συντήρηση των όντων, η διακυβέρνηση της κτίσεως και προ πάντων η ανωτερότητα απέναντι στη φθορά και τον θάνατο. Γέννηση και θάνατος είναι ίδιο της σαρκικής φύσεως, που αρχή και τέλος έχει το πάθος. Στον Χριστό, ούτε η γέννηση άρχισε με πάθος, ούτε ο θάνατός του κατέληξε στο πάθος, αφού της γεννήσεώς του δεν προηγήθηκε σαρκική ηδονή, ούτε τον θάνατο ακολούθησε η φθορά.

Αν λοιπόν τα αναφερόμενα στον Χριστό ακολουθούσαν την φυσική πορεία και τροχιά, που τότε το θείον ;

Η χριστιανική διδασκαλία υπερβαίνει τα προδιαγεγραμμένα όρια της φύσεως, αφού όπου θέλει ο Θεός, νικάται η τάξη της φύσεως. Αυτή η υπέρβασή της ή καλλίτερα η αναστολή των νόμων της στο πρόσωπο του Χριστού, την καθιστούν μοναδική και αποδεικνύουν την αλήθεια του κηρύγματος.

Όσοι απορούν για τον εξευτελισμό αυτό του Θεού που καταδέχεται την ένωση με την ευτελή ανθρώπινη φύση και αναζητούν την αιτία, θα πρέπει να μάθουν ότι γνώρισμα της θείας φύσεως είναι η φιλανθρωπία. Αυτός είναι ο λόγος της παρουσίας του Θεού στον κόσμο. Ο ευεργέτης γνωρίζεται από την ευεργεσία στον πάσχοντα.

Η ασθενής ανθρώπινη φύση χρειαζότανε γιατρό. Ο άνθρωπος που κατέπεσε χρειαζότανε ανορθωτή. Εναγώνια ζητούσε, τον λυτρωτή ο αιχμάλωτος, τον συναγωνιστή ο δεσμώτης. Αυτά ενεργοποίησαν την φιλανθρωπία του Θεού προς επίσκεψη της «ούτως ελεεινώς και αθλίως διακειμένης ανθρωπότητος» (ΕΠΕ Γρ. Νύσσης τόμος 1, 444-416, 15). Αυτό που αδυνατεί να συλλάβει η ανθρώπινη διάνοια, αυτό πραγματοποιήθηκε από τον ενανθρωπήσαντα Λόγο μέσα στο σπήλαιο της Βηθλεέμ.

Ο Λόγος ενώθηκε με την σάρκα ̇ η πιο δυνατή απόδειξη της δυνάμεως και της αγάπης του Θεού. Αποκάλυψη της υποστάσεώς του. Ο Θεός κατακτά τον άνθρωπο, δεν τον κατακυριεύει, δεν τον κατακαίει, δεν τον συνθλίβει, αλλά τον θεώνει.

Όλα αυτά πολύ όμορφα τονίζονται στην υμνολογία της εορτής: «Ο ουρανός και η γη, σήμερον ηνώθησαν, τεχθέντος του Χριστού. Σήμερον ο Θεός επί γης παραγέγονε, και άνθρωπος εις ουρα­νούς αναβέβηκε».

Το μεγάλο γεγονός της ενανθρωπίσεως του Θείου Λόγου, η φανέρωση του Θεού «εν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3, 16) και η είσοδος «εν προσώπω Ιησού» (Β΄ Κορ. 4, 6) στην ιστορία του κόσμου, την χωρίζει πλέον σε δύο εποχές την προ Χριστού και την μετά Χριστόν. Το παράδοξο αυτό μυστήριο «του χρόνοις αιωνίοις σεσιγημένου» (Ρωμ. 16, 25) δοκιμάζει την πίστη μας στο πρόσωπο του Λυτρωτή.

Όλες οι ενέργειες του Θεού που έχουν σχέση με τον άνθρωπο, ολόκληρο το μυστήριο της θείας οικονομίας, μόνο με την πίστη μπορούμε να το προσεγγίσουμε. Με τα μάτια βλέπουμε το βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας του, με τον νού ερευνούμε αυτό που βλέπουμε και με την γλώσσα δεν μπορούμε μήτε αυτό που βλέπουμε και επεξεργαζόμαστε με τον  λογισμό μας επαρκώς να διατυπώσουμε.

Μόνο με την πίστη μπορούμε να θεωρήσουμε τον σκοπό της εισόδου του Θεού στην ιστορία του κόσμου. «Ου φέρει το μυστήριον έρευναν ̇».

Η πίστη στον σαρκωθέντα Χριστό είναι η ζωντανή εκείνη πηγή, από την οποία αναβλύζουν όλες οι χριστιανικές αρετές που στολίζουν τον άνθρωπο. Μακάριοι αυτοί που πιστεύουν, που θ’ ανοίξουν την καρδιά τους, θα την κάνουν φάτνη για να ανακλιθεί ο Ερχόμενος.

Σήμερα ας μιμηθούμε τους τρεις μάγους, ας ακολουθήσουμε το άστρο της πίστεως που μας οδηγεί στο θεοδέγμον σπήλαιο της Βηθλεέμ, ας γονατίσουμε μπροστά στη φάτνη ψελλίζοντας τον χαιρετισμό των μάγων που διέσωσε η παράδοση της Εκκλησίας και ας του προσφέρουμε τα δώρα μας αναφωνώντας : Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν τω Βασιλεί ημών Θεώ, και αντί χρυσού ας αποθέσουμε μπροστά του καθαρή την καρδιά μας. «Γιατί όσο πιο διάφανη γίνεται η καρδιά, τόσο πιο ευδιάκριτη θα γίνεται η μορφή της εικόνας του Ιησού μέσα της. Διότι, όπως το καθαρό νερό και το λαμπρό κρύσταλλο αντανακλούν τον ήλιο, όμοια και η καρδιά του ανθρώπου ως καθαρός καθρέπτης αντανακλά την δόξα του μεγάλου Βασιλέως, τη μορφή του Χριστού», όπως εμπειρικά μας διδάσκει ο νέος όσιος Σωφρόνιος.

Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ τω Βασιλεί ημών Θεώ και αντί λιβάνου ας του προσφέρουμε την ευχαριστήρια δοξολογία για την σωτηρία μας.

Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Αυτώ Χριστώ τω Βασιλεί και Θεώ ημών και αντί σμύρνων ας του προσφέρουμε τα δάκρυα της μετανοίας μας. ΑΜΗΝ.

Διάπυρος προς τον εν τω θεοδέγμονι σπηλαίω

τεχθέντα Κύριον ευχέτης πάντων υμών.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΔΡΑΜΑΣ   Π Α Υ Λ Ο Σ