Απροσδόκητη επίσκεψη

Ήταν αρκετά πρωί, όταν χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου. Ήμουνα στην κουζίνα και ετοίμαζα το πρωινό μου. Ποιος ναάναι τέτοια ώρα, σκέφτηκα. Είπα να μην ανοίξω, γιατί δεν περίμενα κανένα. Σκέφτηκα όμως ότι μπορεί νάναι κάτι επείγον, κάποια μεγάλη ανάγκη. Η εξώπορτα του σπιτιού μου δεν έχει «ματάκι» για να βλέπω ποιος είναι απέξω. Ταλαντεύτηκα λίγο για να αποφασίσω. Τελικά αποφάσισα να κάνω την αναγνώριση, όπως στο παραμύθι με τον κακό το … λύκο. Να κάνω αναγνώριση φωνής!… Πλησιάζω κοντά στην πόρτα και με φωνή προσποιητά άγρια, δυνατή και τραχιά, λέου: ποιος είναι;

«Ο Γέροντάς σου, αδελφέ. Εάν είναι ακατάλληλη η ώρα να φύγω».

Η φωνή του Γέροντα μού φάνηκε φοβισμένη. Με σύγχυση, συγκίνηση και ντροπή, άνοιξα αμέσως την πόρτα και ζήτησα συγγνώμη, καθώς προσπαθούσα να βρω, πού είχε….κρύψει το χέρι του για να μην το φιλήσω!

Περάσαμε στην κουζινίτσα και έβρασα για τον Γέροντα τον ύσσωπο με το παξιμαδάκι της προτίμησής του.

Πώς έτσι αναπάντεχα Γέροντα; Τι συμβαίνει; Έχουμε πολύ καιρό ν΄ανταμώσουμε. Από δική μου ασυγχώρητη αμέλεια και αναβλητικότητα!…

«Άκουσε αδελφέ. Είναι άδικο και άνισο να έρχεσαι πάντα εσύ σε μένα. Είχαμε καιρό να τα πούμε. Ανησύχησα λιγάκι. Χαίρομαι που σε βρίσκω καλά. Αυτές τις μέρες με έπιανε θλίψη και κατήφεια, καθώς σκεφτόμουν ότι το εκκλησίασμα έχει πολύ συρρικνωθεί σε όλους τους Ναούς και φοβάμαι μήπως φτάσει σε έσχατα όρια. Οι πληροφορίες, που έρχονται από την Ευρώπη, τις τελευταίες δεκαετίες, είναι εντελώς αποθαρρυντικές. Ναοί ιστορικοί, έργα τέχνης, λόγω αχρησίας (μηδενικού εκκλησιάσματος), έχουν δοθεί και δίνονται για καθαρά κοσμικές χρήσεις!!… Χρειάζεται μεγάλη πίστη και μεγάλος αγώνας για να αποτρέψουμε αυτό το κακό, που απειλεί άμεσα και την πατρίδα μας.

Πρέπει να σημάνει τώρα συναγερμός συνειδήσεων για να προλάβουμε. Κλήρος και λαός, να κινηθούμε τώρα, με σχέδιο, με πρόγραμμα, με νέες ιδέες και εμπνεύσεις, με συντονισμένες ενέργειες.

Επίσκοποι και ιερείς να σπεύσουν κοντά στο λαό. Κατ΄οίκον, στην αγορά, στο γραφείο, στο χωράφι, παντού. Να γίνουν κατά Παύλο «τα πάντα τοις πάσι..». Να μιλήσουν με τους ανθρώπους φιλικά, οικογενειακά, προσγειωμένα.

Σκέφτομαι, αδελφέ, ότι ο Χριστός που είναι το υπέρτατο υπόδειγμα για όλους μας, δεν μίλαγε μόνον στα πλήθη, στη συναγωγή, σε πολλούς ή λίγους, αλλά ενίοτε έκανε επισκέψεις κατ΄οίκον. Σού θυμίζω την περίπτωση του Ζακχαίου, που του ανακοίνωσε δημόσια την επιθυμία του να τον επισκεφθεί κατ΄οίκον. Επίσης την επίσκεψη στον οίκο του φίλου του Λαζάρου και των αδελφών του Μάρθας και Μαρίας. Ο ίδιος ο Χριστός δεν μας προτρέπει να του ανοίξουμε; Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ΄αυτού και αυτός μετ΄εμού!…

Πρώτα πρέπει ν΄αρχίσουν οι Επίσκοποι. Να δώσουν το έναυσμα της νέας προσπάθειας. Να εξέλθουν από τα επισκοπικά μέγαρα, να κατέβουν ταπεινά από τους θρόνους. Να καταδεχτούν να μπουν και σε φτωχού καλύβι. Να μην τους φοβίζουν οι συνάξεις εκτός του ναού. Είναι ικανοί να προσεγγίζουν τους ανθρώπους και να κάνουν διάλογο. Θυμάσαι το μακαριστό Χριστόδουλο, που είχε συγκινήσει τους νέους με τον απλό τρόπο και τη νεολαιίστικη γλώσσα, που την καταλάβαιναν καλύτερα οι νέοι της κοντινής εκείνης εποχής;

Αυτές οι σκέψεις με ώθησαν να έρθω να σε ξετρυπώσω σήμερα, πρωί-πρωί! Αναπάντεχα και απροσδόκητα όπως μού είπες»!…