Το οσιακό τέλος του Κυρ- Αλέξανδρου

Στην Μνήμη του Μεγάλου μας Παπαδιαμάντη, 3 Ιανουαρίου.

Το νησί του πάντοτε έθελγε τον κυρ-Αλέξανδρο. Ίσως και να προγνώριζε ότι «το τέλος εγγύς» και ήθελε να αφήσει το σκήνωμά του ευλογία στην γη των προγόνων του, στο Καλλυβαδικό νησί με την μεγάλη αγιότητα. Έτσι, εγκατέλειψε τον κοσμοκαλογερικό βίο της Αθήνας και έφυγε για την Σκιάθο, όπου έγραψε τα όψιμα διηγήματά του και όπου πέρασε τις τελευταίες  στιγμές της επίγειας ζωής του ήρεμα και απλά γνωρίζοντας ότι ο «καιρός της αυτού αναλύσεως εφέστηκε» (Β΄ Τιμοθ. δ΄ 6).

Ο νούς του μέχρι την τελευταία του στιγμή ήταν αφιερωμένος στον Θεό. Κοιμήθηκε εξομολογημένος και χριστοφόρος. Πριν παραδώσει την ψυχή του στα χέρια του Κυρίου μας προσευχήθηκε και με  ταπείνωση και κατάνυξη έψαλλε με πόνο το δοξαστικό της Παραμονής των Θεοφανείων, «Την χείρά σου την αψαμένην την ακήρατον Κορυφήν του Δεσπότου, μεθ᾿ ης και δακτύλω αυτόν ημίν καθυπέδειξας, έπαρον υπέρ ημών προς αυτόν, Βαπτιστά, ως παρρησίαν έχων πολλήν». Το Ορθόδοξο τέλος του ήταν μια ακόμη απόδειξη της ζωής του και της βιωματικής του Ορθοδόξου παραδόσεως. Η Αγία του ψυχή φτερούγησε, για να την στεφανώσει ο Χριστός μας, του οποίου την πτωχεία αγάπησε, και να τον εισαγάγει στην ουράνια Βασιλεία Του, «ένθα ουκ  έστι πόνος, ου λύπη ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος». Ήταν δύο η ώρα μετά τα μεσάνυκτα, ξημερώνοντας η τρίτη Ιανουαρίου του 1911. Ο Φτωχός Άγιος, στο ομώνυμο διήγημά του έζησε στις ερημιές της Σκιάθου, ενώ ο φτωχός Παπαδιαμάντης έζησε στην πολυάνθρωπη έρημο της Αθήνας. Η γη της Σκιάθου μυρόβλυσε εκεί που δέχθηκε το σκήνωμα του Φτωχού Αγίου. Η πνευματική γη της Ελλάδος μοσχοβόλησε με τα λογοτεχνικά κείμενα του φτωχού κυρ  Αλέξανδρου. Αυτού που αν δεν πέθαινε από ασθένεια, το κρύο εκείνο γενναριάτικο ξημέρωμα στη Σκιάθο, θα πέθαινε από πείνα, γιατί αυτή είναι η κοινή μοίρα αυτών που θέλουν να ζούν τη ζωή του Χριστού, τη ζωή της ευσεβείας και της χρηστοηθείας.