Ευαγγελισμός, επ-Ανάσταση και καλός λογισμός!

Μας βρήκε αυτή η άνοιξη σκυφτούς;

Εκτός αν είναι από τις πρώτες ευωδίες των λουλουδιών της άνοιξης, την κατάνυξη της γιορτής του Ευαγγελισμού, του δέους μπροστά στην εθνική μας γιορτής -του ξεσηκωμού του γένους που ταυτίστηκε με τον Ευαγγελισμό!

Ναι, κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει ούτε τις ευωδίες των λουλουδιών που μπαίνουν μέσα στα σπίτια μας και μέσα στις καρδιές μας και πολύ περισσότερο τις γιορτές μας!

Και αυτές έρχονται κατ’ έτος, πλησιάζουν και μας προκαλούν και μας προσκαλούν να τις γιορτάσουμε. Να συμμετάσχουμε στο “φορτίο” που κουβαλούν και θέλουν να μας το προσφέρουν, να μας το χαρίσουν!

Το χάρισμα των γιορτών! Αυτό κάνει γιορτινές τις μέρες αυτές!

Γιατί μοιάζουν με ζωοδόχο πηγή και μας καλούν να ζήσουμε και μεις αυτήν την πληρότητα της ζωής που κουβαλούν, την υπερχείλιση, το περισσό… Έστω, μ’ ένα μέρος από τα ύδατά τους που ρέει προς εμάς πλουσιοπάροχα!

Ακόμη, και όταν δεν συμμετέχουμε, όπως θα έπρεπε σ’ αυτές στις γιορτές, αυτές μικρές και μεγάλες και πάντα γιορτές, λειτουργούν και λειτουργιούνται και εκπέμπουν την χάρη τους παρακλητικά, σε πλήρη δόξα και κάλλος! Πάντα εκστατικά!

Το τραπέζι τους είναι γεμάτο! Κανένας που προστρέχει στις γιορτές δεν θρηνεί για την φτώχεια του! Έτσι δεν είναι; Άλλωστε αφού είναι φιλότιμος ο δεσπότης της τράπεζας δέχεται τον τελευταίο όπως ακριβώς και τον πρώτο!

Ναι, σκορπούν τη δική τους ευλογία οι γιορτές, ενίοτε και ως εξώκοσμη ευωδία όταν αίφνης αναρωτιόμαστε μα τι ευωδιάζει;

Και μοιάζει να ευωδιάζει ο κόσμος! Και τότε γίνεται Κόσμος!

Χάριτος ευωδίες, μαρτύρων και οσίων χαιρετισμός!

Παραμυθία, μεγάλων εορτών!

Τέρμα και περάτωση αναμονής, Πάσχα!

Αυτό το τέρμα που είναι πέρασμα και είναι αρχή! (Αλλά και είσοδος);

Ακόμη, και τώρα, που ο εκκλησιασμός αποτελεί είδος “εν απαγορεύσει”, λόγω της ασύμμετρης φονικής επίθεσης που υφίσταται η παγκόσμια κοινότητα.

Ορίστε, όμως, και μια ποιητική επίσκεψη στις εκκλησιές μας (βυζαντινοπρεπή καλλωπίσματα, απέριττα λαϊκά κομψοτεχνήματα και σύγχρονες) που συνοδύνουν και συστενάζουν κι αυτές στις μέρες μας με όλο τον κόσμο και την κτίση. Μας την προσφέρει ο αλεξανδρινός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης.

 

Στην Εκκλησία

Την εκκλησίαν αγαπώ – τα εξαπτέρυγά της,

τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,

τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.

Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών·

με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,

μες τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,

τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες

και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό –

λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό –

ο νους μου πηαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,

στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.

 

(Μήπως, αυτή η διακοπή της απρόσκοπτης δυνατότητας εκκλησιασμού μάς βοηθήσει να εκτιμήσουμε και να αγαπήσουμε περισσότερο ό,τι μας φαινόταν μέχρι τώρα δεδομένο);

Και να, όμως, που με τον ποιητικό “ένδοξό μας Βυζαντινισμό” φτάσαμε στην ιστορία, στο σώμα που μας συνδέει με τους προγόνους, με το γένος και το έθνος. (Και βέβαια με τον ευρύτερο κόσμο). Και συνιστά και πατρίδα και συνολικό βιωματικό και «ιδεολογικό» στοιχείο και έμψυχο μόρφωμα. Κάτι, βεβαίως, που μας περιέχει ή ακόμη και μας καθορίζει.

Και ευτυχώς που η ιστορία μας έχει μεγάλα, αν όχι τεράστια, αποθέματα ευκλεών όπως και αγαθών καταγραφών μέσα στα κιτάπιά και τις δέλτους της, που μας κάνουν περήφανους και συνάμα ταπεινούς. Πρόκειται για ένα μεγάλο φορτίο που το ειδικό του βάρος μας ελευθερώνει και μας φέρνει στον εαυτό μας!

Δυστυχώς, όμως, κάποιοι φροντίζουν να μένουμε μακρυά απ’ αυτό το πλήρωμα ζωής, άλλοι διασύρωντάς το και άλλοι με το να εκμεταλλεύονται με φτηνή “’διοτέλεια”, όπως θα έλεγε ο αγράμματος, αλλά σοφός, στρατηγός Μακρυγιάννης.

 

Τούτες τις μέρες που μας χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε ο καλός λογισμός -αφού μοιάζει να σηκώνει όλες τις αντιξοότητες- έρχεται ο Ευαγγελισμός να μας συνδράμει!

Υπάρχει πιο ωραίος λογισμός από τον Ευαγγελισμό!

Και, πόσο ακόμη πιο σημαντικός γίνεται όταν συνδέεται με την επ-Ανάσταση;

Μα θα μου πείτε με ποια επ-Ανάσταση;

Εμείς ξέρουμε την Ελληνική Επανάσταση! Και τι ήταν η Ελληνική Επανάσταση; Μια απλή στάση, μια εξέγερση κάποιων ρωμιών ραγιάδων;

Δεν ήταν η Ελληνική Επανάσταση η νεκρανάσταση του εν αιχμαλωσία δούλου γένους μετά την μακροχρόνια “εις Άδου κάθοδον”;

Ήταν Πάσχα και Ανάσταση των Ελλήνων!

Και χρειάστηκε να συμπέσουν μετά δυο Πασχαλιές, όπως προφήτεψε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, για να πάρει σάρκα και οστά πιο ολοκληρωμένα το ποθούμενο.

Στα 1912, δηλαδή, που η Ανάσταση συνέπεσε με την γιορτή του Ευαγγελισμού, και τότε απελευθερώθηκε “η Πρώτη μετά την Πρώτη”, η Θεσσαλονίκη! Και ακολούθησαν στην συνέχεια και άλλες περιοχές για να συγκροτηθεί η χώρα και πατρίδα μας, όπως την ξέρουμε σήμερα!

Δεν θέλω να αναφερθώ σε μετέπειτα εθνικές περιπέτειες για να μην σκιάσω την χαρά του Ευαγγελισμού, της επ-Ανάστασης του γένους, τους καλούς λογισμούς που μας εμφορούν οι γιορτές αυτές!

 

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι καλοί λογισμοί είναι και από μόνοι τους γιορτές!

Αποτελούν μια εσωτερική ανάσταση, που χαροποιούν, απελευθερώνουν!

Και αυτές τις μέρες έχουμε ανάγκη μόνο αυτό! Και μεις και οι γύρω μας.

Αυτά μας δίδαξαν οι σύγχρονοι άγιοι και γέροντές μας! Ο καλός λογισμός είναι η πιο δυναμική εμψύχωση -και όχι εκ του κόσμου του! Άλλωστε, ο άνθρωπος καλείται να ξεπεράσει τον εαυτό του για να αποδεχτεί τον καλό λογισμό! Και να η ανάσταση!

Εντελώς καλούς λογισμούς είχε και η Παρθένος Μαρία και γι’ αυτό επιλέχθηκε για να «εκπροσωπήσει» το ανθρώπινο γένος στην συνάντηση με τον ουρανό! Οι καλοί λογισμοί της μοιάζει να ήταν η σκάλα η μετάγουσα από την γην στους ουρανούς!

Καλούς και εμψυχωμένους λογισμούς για την έκβαση του αγώνα τους είχαν και οι αγωνιστές της ελευθερίας της Ρωμιοσύνης! Είναι γνωστό, πως όταν ο γάλλος στρατιωτικός Δεριγνύς είπε στον Μακρυγιάννης -στους Μύλους του Άργους- πως οι αμυντικές τους θέσεις ήταν αδύνατες για να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στρατό, ο σοφός και ψυχωμένος έλληνας στρατιωτικός του απάντησε: “Είναι αδύνατες οι θέσες κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει!

Και έτσι ο καλός λογισμός νίκησε τις ξένες ορδές!

Και αυτό θα μας κρατήσει και μας αυτές τι μέρες με ψηλά το κεφάλι, για να μπορούμε να είμαστε ταπεινοί οικειοθελώς!

Χρόνια πολλά!