Για τον άη Γιώργη τον καβαλάρη και για τον δράκοντα και για όλα τα θηρία της ιστορίας

18 Μαρτίου 2020

Σκέφτομαι εκείνους τους διαχρονικούς, θα έλεγα, στίχους του Γιώργου Σεφέρη για τον άη – Γιώργη τον καβαλάρη, που τον αναμένει ο ποιητής προκειμένου να συντρίψει με το κοντάρι το δράκοντα. Και τους άλλους στίχους, αυτούς του ποιητή Μίλτου Σαχτούρη για το «Θηρίο».

«Περίμενε·», μας λέει πρώτα ο Σεφέρης,

«το αίμα, το αίμα
ένα πρωί θα σηκωθεί σαν τον αϊ-Γιώργη και τον καβαλάρη
για να καρφώσει με το κοντάρι πάνω στο χώμα το δράκοντα».

Αυτά ως κατακλείδα του ποιήματός του «Η μορφή της Μοίρας». Κι η «Μορφή της Μοίρας» δεν είναι άλλη από τον άη Γιώργη τον καβαλάρη, ως τον μυστικό τιμωρό άγιο. Έκφραση μιας άλλης μυστικής δικαιοσύνης, που έρχεται από τα βάθη της αγιασμένης Μικρασίας. Απ’ την Καππαδοκία της μυστικής μνήμης μας. Αυτής των αγίων και των μαρτύρων.

Και στο ποίημα του Σαχτούρη «Του θηρίου», διαβάζουμε εισαγωγικώς εκείνο τον σπαραγμό και την οδύνη για το θηρίο που μας τρομοκρατεί:

«Μη φεύγεις θηρίο
θηρίο με τα σιδερένια δόντια
θα σου φτιάξω ένα ξύλινο σπίτι
θα σου δώσω ένα λαγήνι και
θα σου δώσω κι ένα κοντάρι
θα σου δώσω κι άλλο αίμα να παίζεις…»

Αυτά γυρίζουν στο μυαλό μας αιώνες τώρα, με το θηρίο που μας έτυχε στον τόπο της ιστορίας και με το αίμα που μας ακολουθεί, κι εκείνο τον καημό και το διαχρονικό παράπονό μας για την αδικία και τη σφαγή που ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε, ως Ελληνισμός.

Και σκέφτομαι, πως μόνο εν Χριστώ Ιησού μπορούμε να υπερβούμε και να κατανικήσουμε όλη αυτή την βία που εισπράττουμε στην ιστορία κι εκείνη τη λύσσα του θηρίου που αφρίζει από το πάθος. Μόνον Ορθοδόξως και εκκλησιαστικώς καί Χριστιανικώς θα κατανικήσουμε το δαιμονιώδες κακό. Κι είναι καιρός να μεταμεληθούμε όλοι. Και να μετανοήσουμε. Και να αγαπήσουμε επιτέλους τους αδελφούς μας, μέρες που είναι, διά της συγχωρητικότητος. Μακράν των παθών. Αφήνοντας επιτέλους όλα εκείνα τα άθλια και τα φρικτά του κομματικού πάθους που μας πλημμυρίζει. Αυτά που μας προβάλλουν, από πρωΐας μέχρι νυχτός, τα ΜΜΕ και μας οδηγούν στην απελπισία.

Γιατί πέραν του βρυχηθμού του θηρίου της ιστορίας, πέραν όλων εκείνων των δοκούντων άρχειν των εθνών, υπάρχει ο Κύριος. Και μια άλλη δικαιοσύνη, για να θυμηθούμε και τον στρατηγό Μακρυγιάννη, με εκείνο το «Πασάδες και μπέηδες θα χαθούμε· θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε.»

Γιατί γνωρίζουν πολύ οι Τούρκοι καλά την ιστορία τους, όσο κι αν υποκρίνονται. Μια ιστορία σφαγής των αθώων. Ένα κράτος και μια αλλοτινή αυτοκρατορία υπήρξε η οθωμανική, αλλά και το κράτος των νεοτούρκων, που πατάει μονάχα πάνω στο αίμα των αθώων. Και των μαρτύρων. Και όλων εκείνων των προ πολλού αγιασθέντων Χριστιανών της Μικρασίας, πρώτα, και του μητροπολιτικού και του νησιώτικου Ελληνισμού ύστερα. Αιώνες τώρα.

Τα γράφω αυτά αρχομένης της Ανοίξεως, με όλες εκείνες τις βαρβαρικές ιαχές, με εκείνη τη γλώσσα του μίσους και της λυσσώδους ρητορικής, με όλη την διαστροφή της αλήθειας και του απροκάλυπτου ψεύδους. Με τα τύμπανα. τους καπνούς και τις φωτιές. Με το πλήθος που αλαλάζει. Και σκέφτομαι πως έρχεται πλέον η ώρα της σωτηρίας της δούλης ημών πατρίδος.

Αυτά είναι τα σημεία των καιρών, ούτως ή άλλως. Γιατί έχουμε ήδη εισέλθει στα άλλα τοπία της ιστορίας. Με την δυναμική της ελπίδος και την άλλη δικαιοσύνη, που δεν είναι πλέον εκ του κόσμου τούτου. Έτσι γράφοντας όλα αυτά γυρίζω στους περιπολούντες στα σύνορά μας νεοφανείς αγίους μας, Παΐσιο και Πορφύριο. Στον αυτοκράτορα Ιωάννη Βατάτζη. Και στον αρχάγγελο Μιχαήλ, που φυλάει όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Από τη Σύμη, ως τη Μυτιλήνη. Και την Υπέρμαχο Στρατηγό, από τον Άθωνα, ως την Κύπρο. Και παντού.

«Στώμεν», λοιπόν, και πάλιν, «καλώς»!