«Στερέωσον Κύριε την Εκκλησίαν σου»

Πολλοί άνθρωποι και παλιά και τώρα, εύκολα και άκριτα, κατηγορούν την Εκκλησία ότι είναι αναχρονιστική, ότι είναι εκτός εποχής, ότι απορρίπτει κάθε τι το σύγχρονο, ότι μένει προσκολλημένη σε στερεότυπα του παρελθόντος, ότι είναι αμπαρωμένη στα δικά της τείχη, ότι κλειδώνει έξω τον κόσμο και άλλα τέτοια παρόμοια και συναφή.

Αυτές οι κατηγορίες βρίσκουν σύμφωνους πολλούς, που βρίσκονται εκτός των τειχών της Εκκλησίας, αλλά και πολλούς εντός. Λένε και αυτοί με τη σειρά τους ότι στον κόσμο όλα εξελίσσονται, όλα αλλάζουν, όλα μεταβάλλονται. Οι λαοί, οι κοινωνίες, τα άτομα,  πρέπει να ακολουθούν τις εξελίξεις, τις νέες τεχνολογίες, τις νέες τάσεις, το νέο τρόπο ζωής, τα νέα πρότυπα. Πρέπει να αγωνίζονται σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο να φτάσουν τις κοινωνίες  και τα πρόσωπα της πρώτης γραμμής της επικαιρότητας, στην ευημερία, στον πλούτο, στη δόξα, στη δύναμη, στην κοσμική λάμψη.

Και ερωτούν γιατί η Εκκλησία να μένει πίσω και να μη προσαρμόζει και αυτή το βηματισμό της κάθε φορά, σε κάθε εποχή, στις ανάγκες των καιρών;

Στις παραπάνω επικρίσεις και παρατηρήσεις μπορεί κανένας ν’ αρθρώσει αντίλογο.

Η Εκκλησία ξεκίνησε εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια ένα ταξίδι με χαραγμένη πορεία.  Το σκάφος της πλέει στο χρόνο, από εκείνο τον καιρό, ξεκινώντας από τα ήρεμα νερά της Τιβεριάδας, μέχρι σήμερα και κρατάει ορθό τον προσανατολισμό του και το πλήρωμά του σώο και αβλαβές.

Ποια κοσμική εξουσία, ποιος κυρίαρχος εξουσιαστής, ποια αυτοκρατορία, ποιο φιλοσοφικό σύστημα, ποιο πολίτευμα, στο διάβα είκοσι αιώνων, κρατήθηκε ζωντανό και αλώβητο; Ασφαλώς κανένα. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.  Και πρέπει να μη ξεχνάει κανείς ότι στη διαδρομή των είκοσι αιώνων η Εκκλησία πέρασε από απάνθρωπους διωγμούς, από επιδρομές βαρβάρων, από αβάσταχτες τυραννίες και υποδουλώσεις, από εσωτερικές τριβές και κλυδωνισμούς και το σκάφος της δε βούλιαξε, δε χάθηκε από το προσκήνιο της ιστορίας.

Με αυτή λοιπόν την τακτική, που η Εκκλησία ακολούθησε διαχρονικά δύο χιλιάδες χρόνια, επιβίωσε και περνάει στο μέλλον, στο αεί, μένοντας όρθια. Γιατί να την αλλάξει τώρα; Ποιος μπορεί να αποδείξει ότι εάν δεν ακολουθούσε αυτή την τακτική τα πράγματα θα ήσαν καλύτερα; Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι εάν δεν ακολουθούσε αυτήν την τακτική θα είχε σβήσει από τους πρώτους χρόνους;

Η Εκκλησία θεμελίωσε το οικοδόμημά της πάνω στο σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου. Οργανώθηκε σαν ανθρώπινος οργανισμός για να κινηθεί μέσα στον κόσμο και να ακολουθήσει την ιστορική διαδρομή του κόσμου. Το Θείο και το ανθρώπινο τα ένωσε σε μια ιδανική συνύπαρξη, σε κοινωνία  συλλειτουργίας, σε ζεύξη αδιαχώρητη. Το ανθρώπινο πορεύεται ομόρροπα με τον κόσμο. Κρατάει όμως το δικό του βηματισμό.  Δεν έλκεται. Δεν συμπαρασύρεται. Δεν μιμείται. Το Θείο μένει άφθορο από το χρόνο. Μένει ανίκητο και απολέμητο. Πάσα κοσμική σοφία, σοφιστεία και θεωρία ωχριά μπροστά στο βάθος, το ύψος και το πλάτος του Θείου Λόγου.-