Οι Νεοφανείς Άγιοι του λόφου των Καρυών.

Μέσα στην Πασχαλινή ατμόσφαιρα των ημερών, η Αγία μας Εκκλησία όρισε την Τρίτη της Διακαινησίμου όπως εορτάζεται η μνήμη των Αγίων Νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, και πάντων των Μαρτύρων που μαρτύρησαν με τους προαναφερθέντες Αγίους στο λόφο των Καρυών.

Ο Άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε το 1410 στο χωριό Μύλους της Ιθάκης. Γονείς του ο Διονύσιος και η Μαρία, άνθρωποι του Θεού και της προσευχής, οι οποίοι μετέδωσαν στον κατά κόσμο Γεώργιο τα νάματα της πίστεως. Σε ηλικία 13 ετών αναχωρεί για τον Μυστρά, όπου εκεί κατόπιν σπούδασε δυτική και ελληνική φιλοσοφία και ιατρική.

Σε ηλικία 35 ετών χειροτονήθηκε Διάκονος. Αξιώθηκε να λάβει το οφφίκιο του πρωτοσυγκέλλου και του αρχιμανδρίτη. Στάλθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε μια πόλη της Γαλλίας, Μορλαί το όνομα, για να εκπληρώσει τα καθήκοντά του.

Στη Γαλλία γνωρίστηκε και απέκτησε ένα πνευματικό παιδί, το Νικόλαο. Ο Νικόλαος γόνος της Θεσσαλονίκης στάλθηκε από τους εύπορους γονείς του στη Γαλλία για να σπουδάσει την ιατρική. Γνώρισε τον Ραφαήλ και από τότε ήταν για πάντα μαζί, παρά μόνο όταν έφευγαν και πήγαιναν να κηρύττουν το λόγο του Θεού.

Οι Τούρκοι ξεκίνησαν λεηλατήσεις ήδη από τη Θράκη. Εκείνο τον καιρό ο Άγιος έφυγε μαζί με άλλους από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης προς τη Λέσβο καθώς θεωρούταν ασφαλές νησί, καθώς ξεκίνησαν διωγμοί κατά των χριστιανών. Η βυζαντινή αυτοκρατορία έπεσε. Η Λέσβος προνομιούχα από το Σουλτάνο, έχοντας έναν ελαστικό και δίκαιο ηγεμόνα τότε, έγινε το καταφύγιο για πολλούς χριστιανούς που μπορούσαν και πήγαιναν στα μοναστήρια κανονικά και με το νόμο. Τους υπεδείχθη ένα μοναστήρι τότε, εκείνο των Γενεθλίων της Θεοτόκου, όπου και διέμειναν. Βρισκόταν στο λόφο των Καρυών. Σε αυτό το μοναστήρι ασκήτευαν πολλοί πριν από τον Άγιο Ραφαήλ, οι οποίοι φαίνεται να τον συνοδεύουν σε εμφανίσεις του. Σύμφωνα πάντα με τη λαϊκή παράδοση επρόκειτο για γυναικείο μοναστήρι που υπέστη πειρατική επιδρομή κατά το έτος 1235 μ.Χ. Εκεί μόναζε και η ηγούμενη Ολυμπία από την Πελοπόννησο μαζί με την αδερφή της Ευφροσύνη. Αγωνίστηκαν ενάντια στους επιδρομείς και έτσι η ηγούμενη, που πέθανε στις 11 Μαΐου του παραπάνω έτους, εμφανίστηκε μαζί με τον Άγιο Ραφαήλ σε αποκαλυπτικό γεγονός.

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1462 αρχίζει η πολιορκία της Μυτιλήνης υπό των τουρκικών δυνάμεων. Το Μοναστήρι για 6 μήνες παρέμεινε ανέγγιχτο, μέχρι που ήρθε η ημέρα μιας εξεγέρσεως κατά των εισβολέων.Ήταν Μεγάλη Παρασκευή που ο Άγιος Ραφαήλ έκρυψε τα ιερά σκεύη και άμφια σε μια τρύπα. Στο μοναστήρι βρίσκονταν εκείνος, ο διάκονος Νικόλαος, ο προεστός Βασίλειος, η μικρή ανιψιά του Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και η γυναίκα του με το μωρό (μικρός Ραφαήλ), η μικρή Ειρήνη και κάποιοι μοναχοί που είχαν πάει στο βουνό. Ο μοναχός Σταύρος και ο επιστάτης Ακίνδυνος πήγαν και αυτοί στο βουνό με οδηγίες του Αγίου Ραφαήλ, προκειμένου να τους προειδοποιήσουν.

Μαζί με τα ιερά αντικείμενα που έκρυψε ο Άγιος βρισκόταν και μια εικόνα της Παναγίας, την οποία είχε φέρει μαζί του στη Λέσβο. Εκείνη η κρύπτη που βρισκόταν και η εικόνα δεν βρέθηκε ποτέ, παρόλες τις αναζητήσεις και ανασκαφές επί τριετία. Από κατοίκους ξέρουμε, ότι θα βρεθεί από άνθρωπο άλλης γενιάς με δυνατή πίστη, όπως τους το φανέρωσε η Παναγία.Στις Καρυές, τον τόπο του μαρτυρίου, βρέθηκε ένα εικόνισμα του Παντοκράτορος πάντως που χρονολογείται τον 14ο αιώνα. Σχετικά με αυτό επέμενε ο Άγιος Ραφαήλ να βρεθεί.

Μαρτύρησαν 10 έτη μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, το 1463. Το τέλος του Αγίου Ραφαήλ ήταν απάνθρωπο. Ο ίδιος περιγράφει σε θαυμαστές εμπειρίες στους πιστούς τα μαρτύρια που του έκαναν ««Οι Τούρκοι μου έκαναν πολλά μαρτύρια. Πρώτα με χτύπησαν με τα ρόπαλα τους και με έριξαν κάτω παράλυτο. Έπειτα με κεντούσαν με τα κοντάρια τους, με τραβούσαν από τα γένια και με έσερναν καταγής. Ύστερα με έδεσαν σε μια καρυδιά και με χτυπούσαν απάνθρωπα επί ένα εικοσιτετράωρο. Όταν με βασάνιζαν, είπα «θα αντέξω τα πάντα για το θέλημα του Κυρίου, μέχρι την τελευταία μου πνοή».Κρεμασμένος έβλεπα που κλωτσούσαν και κτυπούσαν τους άλλους καλόγηρους, αλλά έλεγα: «Εδώ, στον αγώνα μέχρι την τελευταία μου πνοή». Γι’ αυτό είχα και έχω αυτές τις δυνάμεις». Με κατέβαζαν έως κάτω και πάλι με ανέβαζαν επάνω και με ξανακατέβαζαν, σέρνοντάς με στις πέτρες που είχαν βαφεί κόκκινες από το αίμα μου. Έπειτα με κρέμασαν ανάποδα εικοσιτέσσερις ώρες σε αυτήν την καρυδιά. Στο τέλος με πριόνισαν μέσα στο στόμα και με αποκεφάλισαν». Ήμουντότε πενηντατριών ετών».

Ο Άγιος Νικόλαος, το πνευματικό παιδί του Αγίου Ραφαήλ έπαθε συγκοπή μόλις είδε να τρυπούν με λόγχες τον ηγούμενο Άγιο Ραφαήλ

Η Αγία Ειρήνη ήταν μόλις 12 χρονών κοριτσάκι. Αυτή άντεξε πολλά βασανιστήρια.Πρώτα της έκοψαν το ένα χέρι και ύστερα την έβαλαν σε ένα πιθάρι και την έκαψαν, τόπος που βρέθηκαν τα οστά της κοντά στους τάφους των άλλων μαρτύρων. Αυτό έγινε μπροστά στα μάτια των ανήμπορων γονιών της. Ήταν κόρη του προεστού Βασιλείου.

Μαζί με τους Αγίους μαρτύρησαν ο Βασίλειος, η σύζυγος του Μαρία, το παιδί τους ο Ραφαήλ (5 ετών), η Ελένη η ανιψιά τους, ο γιατρός Αλέξανδρος και ο δάσκαλος Θεόδωρος.
Το 1963 έδωσαν μαρτυρίες σε πιστούς κατόπιν πολλών εμφανίσεων. Οι Άγιοι αποκάλυψαν όχι μόνο τα μαρτύριά τους αλλά βεβαίως και την δύναμη του Θεού, θεραπεύοντας ανθρώπους από σοβαρές ασθένειες, ακόμη και ανίατες. Έχουνγίνει και μεταστροφές απίστων.

Ας έχουμε τις πρεσβείες των νεοφανών μας Μαρτύρων και ας προσπαθήσουμε να τους ομοιάσουμε στην αρετή, την τόλμη και την μεγάλη και ακλόνητή τους πίστη, κυρίως αυτές τις δύσκολες ημέρες, μέρες που μας έκλεισαν τις Εκκλησίες. Το σίγουρο αν ζούσε ο Άγιος Ραφαήλ δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο, ούτε και θα σιωπούσε σε αυτή την μεγάλη αδικία κατά της Εκκλησίας.