Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό

Είναι βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης και ο Χριστός βρίσκεται μπροστά μας πάνω στον Σταυρό. Και εμείς διακατεχόμαστε από μία αγωνία, άλλοι στην αρχή, άλλοι στη μέση, άλλοι στη δύση του βίου, φοβισμένοι από τον θάνατο, τις αρρώστιες, πνιγμένοι στα συναισθηματικά μας, στα επαγγελματικά μας, στις οικονομικές μας δυσκολίες.

Άλλοι άρρωστοι στα νοσοκομεία, ετοιμοθάνατοι, βασανισμένοι από ανίατες ασθένειες, άλλοι κλεισμένοι σε υπαρξιακές κρίσεις, στενοχώριες, καταθλίψεις. Γάμοι διαλυμένοι, οικογενειακές σχέσεις δύσκολες, συγγενείς, που μισούν ο ένας τον άλλον, παιδιά,,,, που δεν θέλουν να δουν τους γονείς τους, μανάδες πικραμένες από τα σπλάχνα τους, κοινωνικά αδιέξοδα, εγκληματικότητα πόλεμοι μολυσμένη η ατμόσφαιρα γύρω από τον πλανήτη. Εν δυνάμει καταστροφή κάθε ώρα και κάθε στιγμή, πυρηνικά εργοστάσια, βόμβες. Αν μπορούσαμε αυτή τη στιγμή να μετρήσουμε την συχνότητα του κακού στον πλανήτη, θα βλέπαμε ότι κάθε λεπτό βιάζονται γυναίκες, πεθαίνουν παιδιά από πείνα, σκοτώνονται άνθρωποι από πολέμους και εγκλήματα. Κάθε λεπτό που περνάει. Και μπορεί εμείς εκείνη τη στιγμή να βαριόμαστε, να γκρινιάζουμε, να χαζεύουμε, να περιμένουμε να περάσει η ώρα, να ξημερώσει η επόμενη μέρα. Ξεχνάμε ότι ο θάνατος παραμονεύει, έσχατος εχθρός του ανθρώπου

Και ο Χριστός είναι στο Σταυρό και μας περιμένει να συμπορευτούμε στην Ανάσταση, μα εμείς είμαστε φοβισμένοι για το αύριο, πνιγμένοι στις μέριμνες, τρομαγμένοι για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Πονεμένο από το χθες, με πάμπολλα τραύματα και ενοχές.

Ο Χριστός είναι στο Σταυρό. Και δεν μπορεί ο άνθρωπος να αντέξει όλη αυτή την κατήφεια, τη στενοχώρια και τη μοναξιά, που βασιλεύει όχι μόνο στις μεγαλουπόλεις, αλλά δυστυχώς τώρα πια παντού.

Ο Χριστός είναι στο Σταυρό. Και πολλοί από εμάς, παρότι τον προσκυνούμε, στην ουσία Τον αφήνουμε εκεί, σταυρωμένο, αδιαφορούμε για τον λόγο Του και το παράδειγμα Του, σαν να μη θέλουμε να αναστηθούμε. Γιατί συνηθίσαμε μία θρησκεία τυπική, δεισιδαιμονική, θρησκεία συναλλαγής, καταφύγιο για τις δύσκολες στιγμές μόνο. Πολλές φορές, θρησκεία των φανατισμένων και τον μισαλλόδοξων.

Κι ο Χριστός είναι στο Σταυρό και μας περιμένει. Και ξεχάσαμε το Ευαγγέλιο Του, το αφήσαμε στην άκρη, πέσαμε με τα μούτρα σε άλλα. «Μεριμνώμεν και τυρβαζόμεθα περί πολλά», όπως μας τόνισε εκείνος μιλώντας στην Μάρθα, γιατί το πραγματικό χρήσιμο και αναγκαίο, το Λόγο, τον αφήσαμε στην άκρη. Νομίσαμε ότι αυτά είναι για λίγους ή ότι είναι μύθος και ψάχνουμε σε φιλοσοφίες και θρησκείες από χώρες μακρινές.

Κι ο Χριστός είναι στον Σταυρό και περιμένει. Ο Χριστός, που ήρθε για να σώσει τον κόσμο και όχι για να τον κρίνει. Ο Χριστός, που θέλει να καλέσει στη σωτηρία και τον τελευταίο αμαρτωλό. Ο Χριστός, που αγάπησε τους μαθητές του τόσο πολύ, που τους έλεγε φίλους Του και το ίδιο αγαπά και μας. Ο Χριστός που είπε λόγια, που ποτέ δεν ξεπεράστηκαν.

Κάποιοι από εμάς τους «ανθρώπους της Εκκλησίας», μετατρέψαμε το Ευαγγέλιο πάλι σε ένα Εβραϊκού τύπου» νομικό ή ηθικολογικό κείμενο και καταντήσαμε σαν κι αυτούς που κατηγορεί ο Χριστός. Φαρισαίοι και Γραμματείς υποκριταί. Όμως το Ευαγγέλιο παραμένει φωτεινό και αξεπέραστο και καλεί τους ανθρώπους στην Σωτηρία. Γιατί είναι ο λόγος του αληθινού Θεού, που ήταν στο Σταυρό και αναστήθηκε.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός δεν μπόρεσε να παράγει λόγο σπουδαιότερο από αυτόν. Τον λόγο της αγάπης. Λέμε για τους φιλοσόφους αρχαίους και σημερινούς –κι είναι καλοί και σπουδαίοι κι ωραία και σημαντικά πράγματα είπαν- αλλά ο λόγος του Χριστού στοχεύει στην καρδιά του ανθρώπου και αποκαλύπτει όλη την αλήθεια. Φτάνει να θελήσουμε αυτήν την Αποκάλυψη να την ανακαλύψουμε στη δική μας ζωή, να μπορέσουμε τον λόγο Του να τον κατανοήσουμε και να τον κάνουμε πράξη. «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν». Έτσι θα γίνουμε πραγματικά ευλογημένοι και ευτυχισμένοι.

Έρχεται η νέα χρονιά, τα γενέθλια, οι γιορτές μας και συνήθως λέμε ευχές δίχως περιεχομένο: «Σου εύχομαι κάθε ευτυχία». Ναι, την εύχομαι. Αλλά πώς να έρθει, όταν αυτός ο λόγος της αγάπης δεν μπορεί να ενεργήσει στη ζωή μας, είτε γιατί τον ξεχάσαμε, είτε γιατί δεν τον έχουμε υπόψη μας.

Ο Χριστός παραμένει στον Σταυρό και μας περιμένει. Το Ευαγγέλιο δεν έχει ξεπεραστεί ούτε σε μία γραμμή. Εμείς το παρερμήνευσαμε και νομίσαμε ότι είναι ξεπερασμένο. Ας βγει κάποιος να μας πει: Ναι, ξεπεράστηκε το θέμα της αγάπης, τώρα πια οι άνθρωποι αγαπήθηκαν. Ναι, ξεπεράστηκε το θέμα της συγνώμης. Τώρα όλοι συγχωρούν τους άλλους. Ναι, τώρα έχουμε ειρήνη, γίναμε όλοι οι ειρηνοποιοί. Τι να μας πει και ο Χριστός;

Βλέπουμε κάποιους την Μεγάλη Εβδομάδα να κλαίνε συναισθηματικά για τον «Χριστούλη|» που πέθανε. Μα δεν υπήρξε κανένας «Χριστούλης» που πέθανε, αλλά αναστήθηκε.Ο σαρκωθείς Θεός έγινε Ιησούς Χριστός, δηλαδή κεχρισμένος (από το χρίω κάποιον ως ιερέα, προφήτη ή βασιλιά) και μας έδειξε με το παράδειγμα Του, παίρνοντας την ανθρώπινη φύση, πώς μπορεί να είναι ο άνθρωπος. Να ζει σε τούτο εδώ τον κόσμο τον μικρό και να είναι λαμπρός φωτεινός. Να ζει μέσα στο σκοτάδι και να λάμπει για τους άλλους ανθρώπους. Να ζει μέσα στην κατήφεια και να σκορπίζει την αισιοδοξία. Να ζει μέσα στον φόβο και να διδάσκει την ανδρεία, την λεβεντιά. Να διώκεται και να είναι χαρούμενος. Να χλευάζεται και να εύχεται γι΄ αυτούς που τον κατηγορούν. Γιατί ο Χριστιανός πρέπει να είναι λεβέντης και όχι κακομοίρης. Και ότι κάνει και ότι λέει, πρέπει να είναι λουσμένο στο φως. Ήρθε το φως στον κόσμο, ο Χριστός.Και εμείς που προτιμήσαμε το σκοτάδι, διαστρέψαμε τη διδασκαλία Του και Τον κάναμε ιεροεξεταστή και εξουσιαστή και αρχηγό των όπλων. Κι έτσι ο Χριστός παραμένει στο Σταυρό για πολλούς από εμάς.

Όσοι όμως Τον ακολούθησαν και τον ακολουθούν, λούζονται στο φως της Αναστάσεως. Χιλιάδες οι μαρτυρίες στην ιστορία της Εκκλησίας, στους βίους των Αγίων, των Πατέρων, των δικαίων, αλλά δόξα τω Θεώ και στην εποχή μας, από ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας. Που την ύπαρξή τους την αλλοίωσε το φως, την άλλαξε προς το αγαθό. Που υπερέβησαν τον εαυτό τους. Που έγιναν για τους άλλους λάμπρο παράδειγμα.

Ο Χριστός έφυγε από τον Σταυρό και από τον Τάφο, αναστήθηκε! Και αυτή η αλήθεια από στόμα σε στόμα θέριεψε μία κοινότητα επί τρεις αιώνες. Άνθρωποι που δεν ΄πιάναν στα χέρια τους μαχαίρια και όπλα. Που μαρτυρούσαν την αγάπη του Χριστού και δεν πολέμησαν ποτέ. Τους πολέμησανε. Που στα χείλη τους είχαν πάντα την παρηγοριά και την χαρά. Και για αυτό τους μίσησαν. Και που νίκησαν, όχι επειδή κάποτε έγιναν αυτοί η εξουσία. Η εξουσία πάντα θα είναι εξουσία και θα έχει πειρασμούς, θα έχει δαιμόνιο. Μα, οι Άγιοι Μάρτυρες υπέγραψαν την μαρτυρία της πίστεως και της αγάπης τους προς τον Χριστό με το ίδιο τους το αίμα. Το ίδιο και όσοι έδωσαν το μαρτύριο της συνειδήσεως και πάλεψαν με τη φιλαυτία τους για να πορευτούν στην φιλαδελφία κι όλοι έγιναν παράδειγμα προς μίμηση να ακολουθώντας το Χριστό. «λοιδορούμενοι ευλογούμεν», λέει ο Άγιος Παύλος στους Κορινθίους, «διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν»!

Ας προσκυνήσουμε τον Σταυρό με την ελπίδα πως ό,τι αποκομίσαμε τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, όσοι νηστέψαμε κι όσοι δεν νηστέψαμε, όσοι στοχαστήκαμε κι όσοι δεν στοχαστήκαμε, όσοι κλάψαμε για τα χάλια μας και όσοι δεν κλάψαμε, το βράδυ στη Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως θα αφήσουμε μία κραυγή να βγει μέσα από την ψυχή μας. Θεέ μου, έλα στη ζωή μου, εγώ δύσκολα πορεύομαι. Είτε είμαι 17 χρονών και πονάω στη ζωή μου γιατί μου συμβαίνουν διάφορα είτε υπαρξιακά, είτε οικογενειακά, είτε οτιδήποτε, είτε είμαι 80 και νιώθω τον φόβο του θανάτου, έλα, Χριστέ, στη ζωή μου να πορευτούμε μαζί. Έλα να μ΄ αγαπήσεις, εγώ σ΄ αγαπάω. Και μαζί ν΄ αγαπήσουμε τον κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που σκοτείνιασε τόσο πολύ γύρω μας.

Ο Θεός να μας δίνει δύναμη, ευλογία φώτιση και χαρά και ο ένας ν΄ αγαπάει τον άλλο. Να σταματήσουμε αυτή τη φρικτή κατάκριση, που καταδυναστεύει τους ανθρώπους. Και κάθε μέρα να γινόμαστε λιγάκι καλύτεροι. Να λέμε ένα «δόξα τω Θεώ» που υπάρχουνε. Δόξα τω Θεώ, που έχουμε να φάμε, έστω και ένα ψωμί. Δόξα τω Θεώ, δόξα τω Θεώ! Έχουμε μία ζωή να ζήσουμε μόνο. Μία. Και κάνουμε λες και έχουμε εκατό και περνάει η μέρα και βουλιάζουμε στην ρουτίνα. Βουλιάζουμε, χανόμαστε. Έλα, Χριστέ, στην ζωή μας. Δόξα τω Θεώ!

Η ψυχή μας έχει ειρήνη και χαρά όταν είμαστε κοντά στο Χριστό. Ας προσκυνήσουμε τα πόδια Του κι ας αφήσουμε εκεί ό,τι βάσανο, ό,τι στενοχώρια, ό,τι θυμό, ό,τι μίσος για τον αδελφό μας έχουμε. Για να γίνουμε πάλι μαθητές Του. Και αυτός ο λόγος, «από αυτό θα καταλαβαίνει ο κόσμος αν είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας», ας γίνει πράξη. Πρώτ΄ απ΄ όλα μεταξύ ημών των Χριστιανών. Για να ξαναγίνουμε το άλας της γης, που συντηρεί τον κόσμο. Για να ξαναγίνουμε εκείνοι, που δίνουμε αισιοδοξία σε έναν κόσμο απελπισίας. Για να ξαναγίνουμε εκείνοι που θα δίνουμε την χαρά μέσα σ΄ όλη αυτή την ατελείωτη λύπη και οργή, που βασιλεύει γύρω μας._

Από το βιβλίο «Το μυστήριο της χαράς και της ευχαριστίας», εκδ. ΑΘΩΣ