Ο Πάσχων Μεσσίας

Στο σημερινό μου κήρυγμα, αδελφοί χριστιανοί, επιθυμώ να σας ερμηνεύσω μία προφητεία του προφήτου Ησαίου στο κεφ. 53 του βιβλίου του, που αναφέρεται στο πάθος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Είναι πολύ σπουδαία τα όσα μας λέγει η προφητεία αυτή για τον πάσχοντα Μεσσία, σπουδαία και εξαίσια, γι᾽ αυτό προτού να αρχίσει να τα κηρύττει, λέει προλογικά ο προφήτης: «Ποιος θα πιστεύσει σ᾽ αυτά που θα πω, και η θαυμαστή δύναμη του Θεού σε ποιο άλλο γεγονός εκδηλώθηκε θαυμαστότερα;». Το κείμενο λέγει: «Τις επίστευσε τη ακοή ημών και ο βραχίων Κυρίου τίνι απεκαλύφθη;» (στιχ. 1). Με αυτά τα λίγα λόγια ο προφήτης εξαίρει αυτά που πρόκειται να πεί. Στην συνέχεια λέγει μόνο δυό λόγια, για να χαρακτηρίσει την παιδική ηλικία του Χριστού. Ο Μεσσίας είχε ταπεινή καταγωγή και μεγάλωσε σε δυσμενείς συνθήκες. Γι᾽ αυτό και ο Ησαίας τον παριστάνει σαν «φυτό» (κατά το Εβρ. κείμενο) και σαν μια ρίζα φυτευμένη σε «ξηρή» γη, σε γη που δεν ποτίζεται (στιχ. 2). Από μια τέτοια ρίζα φυτευμένη σε ξηρή γη και που δεν ποτίζεται, δεν μπορεί κανείς να έχει ελπίδα ότι αυτή θα βλαστήσει και θα αναπτυχθεί. Και όμως! Από αυτή την ρίζα, τον Ιησού Χριστό, αναπτύχθηκε πανύψηλο δέντρο, που η σκιά του αγκάλιασε όλο τον κόσμο!

Μετά από τις δύο παραπάνω εικόνες, του φυτού και της άνυδρης ρίζας, με τις οποίες ο προφήτης Ησαίας παρέστησε την παιδική ηλικία του Μεσσία, προσπερνάει τώρα τα άλλα ενδιάμεσα στάδια της ζωής του και τον παρουσιάζει ως πάσχοντα. Τα πάθη του ήταν τέτοια, ώστε του είχαν αλλοιώσει και παραμορφώσει εντελώς την μορφή του. «Και είδομεν αυτόν – λέγει ο προφήτης – και ουκ είχεν είδος ουδέ κάλλος» (στιχ. 2). Πως τον «είδες», ω προφήτα, τον Χριστό, αφού εσύ έζησες οκτακόσια χρόνια πριν από αυτόν; Τον είδε, χριστιανοί μου, με το προφητικό μάτι, που βλέπει τα μέλλοντα και τα παριστάνει σαν παρόντα. Και όπως είδε, λοιπόν, προφητικά το πάθος του Χριστού, έτσι και το περιγράφει: «Δεν είχε όψη ούτε ωραιότητα, ούτε μορφή τοιαύτη, ώστε να τον αγαπήσουμε. Ήταν περιφρονημένος και εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, άνθρωπος των θλίψεων και οικείος προς τους πόνους» (στιχ. 2.3).

Ἕνα τέτοιο θέαμα κανείς δέν νοιώθει εὐχάριστα νά τό βλέπει, γι᾽ αὐτό καί λέγει γιά τόν θεατή «ἀπέστραπται τό πρόσωπον αὐτοῦ» (στίχ. 3). Εὐχάριστα, δηλαδή, ἀποσύρει τά βλέμματά του ἀπό αὐτό, γιατί δέν θέλει νά τό δεῖ.

Ἀλλά, γιατί πάσχει ὁ Μεσσίας; Ὁ προφήτης δίνει τώρα τήν ἑρμηνεία τῶν παθημάτων του. Στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅταν ἔπασχε κάποιος, ἐθεωρεῖτο ὅτι τόν κτυπᾶ καί τόν τιμωρεῖ ὁ Θεός γιά κάποιο του ἁμάρτημα. Ἔτσι λοιπόν καί γιά τόν Μεσσία, ἑρμήνευαν ἔτσι οἱ ἄνθρωποι τά πάθη του, ὅτι δηλαδή εἶναι κτυπήματα καί πληγές ἀπό τόν Θεό γιά κάποιο του ἁμάρτημα. Αὐτό θέλει νά πεῖ αὐτό πού λέγει παρακάτω ὁ προφήτης: «Ἡμεῖς δέ (ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι) ἐλογισάμεθα αὐτόν εἶναι ἐν πόνῳ καί πληγῇ ὑπό τοῦ Θεοῦ καί ἐν κακώσει» (στίχ. 4). Ὄχι, ὄχι, λέγει ὁ Ἠσαΐας. «Οὗτος – ὁ Χριστός – τάς ἁμαρτίας ἠμῶν φέρει καί περί ἡμῶν ὀδυνᾶται» (στίχ. 4α). Πάσχει, δηλαδή, γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα. Ὁ Ἴδιος δέν ἔκανε καμμία ἁμαρτία. «Ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (στίχ. 9). Εἶναι ἀναμάρτητος. Αὐτή, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ ἑρμηνεία τῶν παθῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔπαθε γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα, γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Γι᾽ αὐτό καί τό πάθος Του ἡ Ἐκκλησία τό λέγει «Θυσία», «ἐξιλαστήριο Θυσία». «Τραυματίστηκε γιά τίς ἁμαρτίες μας, κτυπήθηκε γιά τίς ἀνομίες μας» (στίχ. 5). «Μέ τήν δική του πληγή, θεραπευτήκαμε ἐμεῖς» (στίχ. 5). Ὡραῖο αὐτό, ὅσο καί περίεργο: Ἄλλος ὑπέφερε τήν ἐγχείρηση καί ἄλλος θεραπεύθηκε!

Ἀλλά ὁ Μεσσίας πού πάσχει εἶναι ἀναμάρτητος, ὅπως εἶπε ὁ Ἠσαΐας. Γι᾽ αὐτό, ἐνῶ ἀπέθανε θάνατο πραγματικό (χωρίστηκε ἡ ψυχή του ἀπό τό σῶμα του), ὅμως δέν μπορεῖ νά παραμένει συνεχῶς στό βασίλειο τοῦ θανάτου, ἀλλά θά ἀναστηθεῖ. Αὐτό θέλει νά πεῖ ὁ στίχ. 11 πού λέγει ὅτι μετά τόν θάνατό του, «θά δεῖ φῶς, θά χορτάσει ἀπό φῶς» (στό Ἑβρ. ὁ στίχος εἶναι σαφέστερος)! «Βλέπω φῶς» σημαίνει «ἔρχομαι στήν ζωή». Ἄρα ὁ ἀποθανών Μεσσίας θά ἀναστηθεῖ. Ἡ δέ φράση «θά χορτάσει ἀπό φῶς» σημαίνει τήν πλήρη ἐπάνοδο τοῦ Μεσσία στήν ζωή. Ἀναστήθηκαν καί ἄλλοι γιά νά πεθάνουν ὅμως πάλι. Ὁ Μεσσίας ὅμως θά εἶναι αἰώνιος. «Θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,9).

Τέλος, θέλω νά σᾶς πῶ, ἀγαπητοί μου, καί ἕνα ἄλλο ἀκόμη ἀγαθοποιό ἀποτέλεσμα τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἴπαμε τό πρῶτο καί κύριο, τό ὅτι λάβαμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, διότι ἡ Θυσία Του ἦταν ἐξιλαστήριος (βλ. καί στίχ. 10). Αὐτό δέ, ἡ ἄφεση δηλαδή τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἐπέφερε τήν εἰρήνη μας μέ τόν Θεό, ἀλλά καί μεταξύ μας. Γι᾽ αὐτό καί λέγει ὁ προφήτης: «Τό πάθος αὐτοῦ ἦταν πρός ἡμετέραν εἰρήνην» (στίχ. 5).

Αλλά ο προφήτης Ησαίας λέγει για τον πάσχοντα Μεσσία και έναν άλλον φοβερά υπέροχο λόγο, όπως αυτός γράφεται στο Εβραικό κείμενο: «Θα ίδει σπέρμα, το οποίο θα ζήσει μακράς ημέρας. Και ο,τι ο Θεός εσχεδίασε (διά τον Μεσσία) διά του σπέρματος αυτού θα εκπληρωθεί» (στιχ. 10). Ο λόγος αυτός ομιλεί για «σπέρμα», για απογόνους δηλαδή του Μεσσία. Και θα εννοήσουμε βέβαια πνευματικούς απογόνους. Το «σπέρμα» αυτό, αγαπητοί μου, είναι η Εκκλησία Του! Η Εκκλησία θα είναι αιώνια, γι᾽ αυτό και λέγει το χωρίο μας εδώ ότι θα ζήσει «μακράς ημέρας». Και το έργο της Εκκλησίας μας είναι να συνεχίζει το έργο του Λυτρωτού μας Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία είναι «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας»!, όπως λέγει πολύ ωραία ο άγιος Αυγουστίνος.