Το Πάσχα θα έλθει, και θα ‘ναι Ανάσταση!

18 Απριλίου 2020

Η «Ανάστασις», (τοιχογραφία), Μονή της Χώρας Κωνσταντινούπολη.

Το Πάσχα δεν μεταφέρθηκε και δεν μεταφέρεται!
Δεν μετατίθεται και δεν περιορίζεται!
Θα έλθει στην ώρα του! Όπως πάντα!

Δεν αργεί!

Και θα είναι Ανάσταση!
Η πιο γλυκιά!
Kαι Πάσχα μυστικό, και ολοφάνερο, και πάντα Πάσχα λύτρον λύπης!
Λύση λύπης! Κάθε λύπης!

Θα ‘ναι, λοιπόν, Σάββατο Μεγάλο, που πάντα γεμίζουν οι δρόμοι, από ανθρώπους και κόσμο κάθε ηλικίας, και ως κύματα θαλάσσης γεμίζουν τις εκκλησιές, και τις υπερχειλίζουν.
Και γεμίζουν τους αυλόγυρους και τους ξεχειλίζουν!

Και οι εκκλησιές, μικρές και μεγάλες, Θεόρατα πανδοχεία χάριτος!

Ξενοδοχεία χαράς για την πιο μεγάλη χαρά!
Γιορτή της πιο πραγματικής και αληθινής χαράς!

Γιατί χωρίς την χαρά αυτή δεν υπάρχει άλλη χαρά! Άλλη χάρις, άλλη ζωή!
Μόνο δι’ αυτής υπάρχει ζωή!
Ζωή χαρισάμενη!
Και πλήρης!

Τα άλλα τα τρώει ο θάνατος!
Και, ότι φτιάχνει κανείς ερήμην της χαράς αυτής, είναι “σαν να φτιάχνει τα σάβανα του”.

Η χαρά της Ανάστασης και η Ανάσταση της Χαράς, δηλαδή του Εσταυρωμένου, αποτελεί προσδοκία περίσσιας ζωής.
Μοναδική επιούσια έγνοια και αδήριτη ανάγκη!

Δεν μπορεί να μην έλθει η Ανάσταση, γιατί θα την προλάβει ο θάνατος!
Και δεν πρόκειται!
Η επικράτεια του θανάτου δεν έχει μέλλον!
Τριήμερος ο θάνατος και η ζωή αιώνια!
Χρόνια πολλά, λοιπόν!

Είναι, λέει, κλειστές οι εκκλησιές και απαγορεύεται η προσέγγισή τους!

“Ο εμός έρως εσταύρωται” λέει ο άγιος Ιγνάτιος!
Και έτσι, όλο αυτό μοιάζει να γίνεται επιτέλους προσωπική υπόθεση για όλους!
Προσωπική, συλλογική και εκκλησιαστική, ένα και το αυτό και συν Αυτόν!
Γι’ αυτό και θα παρεισφρήσουμε κεκλεισμένων των θυρών σαν αγαθά πνεύματα!

Ακόμη και αν σε έναν και μόνον ναό τελεστεί η Ανάσταση! Σε ένα μακρινό ξωκκλήσι!

Σε ένα νησί! Σε μια βουνοκορφή!

Θα μας χωρέσει όλους! Όλοι οι καλοί!
Και με κομμένη την ανάσα θα αναμένουμε την μαρτυρία που έχουμε ανάγκη!
Με αγωνία, πάντα προσωπική, ότι “ο εμός έρως εσταύρωται”. Και τι θα γίνει;
Ο εμός έρως αναστήθηκε;
Ανασταίνεται, ανασταινόμαστε!

Εφήμερα πράγματα, απασχολήσεις και έρωτες πολλοί!
Αλλά ο Ένας και κυρίαρχος της ζωής έρως;

“Αγάπη πού είναι η εκκλησιά σου βαρέθηκα πια στα μετόχια”, ψέλνει ο ποιητής (Γ. Σεφέρης) και μοιάζει να αναζητά το καθολικό, τον κεντρικό ναό της ζωής και του κόσμου αυτόν τον κεκοσμημένο νυμφώνα!

Ας τελειώνουμε με την Θεοκτονία των ημερών! Η Μεγάλη Εβοδμάδα πρέπει να τελειώσει όπως είθισται! Και, μάλιστα, καλύτερα για εφέτος! Να τελειώσει σήμερα!

Μεγάλο Σάββατο, όπως πάντα!
Τίποτε δεν άλλαξε! Εντελώς τίποτε!
Μάλλον η αγωνία μας κορυφώθηκε!
Και η δίψα για Ανάσταση μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που ο θάνατος έστησε πανηγύρι, μοιάζει να αποτελεί την μόνη και απόλυτη λαχτάρα!

Δεν είναι παρηγοριά αλλά λαχτάρα! Ανάσταση είναι!

Του κόσμου που αγωνιά, που προσφέρει, που αρρωσταίνει, που πεθαίνει, που χάνει τους δικούς του, που επιμελείται τους αρρώστους, που αναζητεί θεραπείες, που κηδεύει τους κεκοιμημένους, που θυσιάζεται!

Δώσε, Χριστέ, Ανάσταση στις ψυχές!
Δεν θέλει κανείς τίποτε άλλο!
Κι ας είμαστε μπερδεμένοι! Ανάσταση ζητάμε κατά βάθος όλοι μέσα μας!
Μια ευκαιρία μαζί σου να βρεθούμε!

Το έλεγε ο Λαυρέντης με τον Διονύση: “Μια ευκαιρία Ανάστασης”!
Όχι, ακριβώς, αλλά σίγουρα: “Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω”!
Ίδιο είναι!

Και ο ληστής πάνω στον Σταυρό πήρε την ευκαιρία του!

Απόψε και εμείς έχουμε αυτήν την ευκαιρία να ζήσουμε Ανάσταση!
Και μόνον Ανάσταση!

Δεν χωρά τίποτε άλλο! (Ούτε οι ζωές μας ούτε και ο κόσμος)!
Με τις ψυχές μας παραδομένες, πλέον, στην Ανάσταση!
Και έχοντας μέσα μας όλες τις Αναστάσεις που ζήσαμε μέχρι τώρα!
Γι’ αυτήν την μία, που θα είναι τόσο μακριά, και τόσο κοντά!

Και τι για Σένα που θα είμαστε μακριά από τις εκκλησιές;
Και τι για Σένα που οι πόρτες θα είναι κεκλεισμένες για μας;
Και τι για Σένα που οι ναοί θα φρουρούνται;
Και τι για Σένα που μας απαγορεύουν!

Πρόκειται για δική Σου και ολόδικη Σου υπόθεση!
Ανάσταση είναι αυτή!
Και θα θέλαμε να τη ζήσουμε!
Το κατά δύναμη, βεβαίως!

Χωρίς αυτήν, έστω κάποιαν υποψία της, τζάμπα ο κόπος, η ύπαρξη και η ζωή μας!

Κάνε Ανάσταση μέσα μας φέτος!
Όπως θα έπρεπε πάντα!
Και μετά πάντα σε Σένα!
Στον οίκο Σου!
Ναι ξόρκισε το κάθε κακό!

Με την Ανάστασή σου!

Τι φοβερή ευχή εν μέσω λοιμού να σου λένε: «να πάθεις Ανάσταση»!

Αμήν, Θεέ μου! Αμήν!

Δώσε!