Γέρ. Χριστοφόρος Γρηγοριάτης: «Εμείς να δούμε τι σχέδια έχει ο Θεός!»

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου  Αγίου Όρους, Αρχ. Χριστοφόρος προς τους αδελφούς της Ιεράς Μονής επί τη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (2020).

Αδελφοί και Πατέρες,

Ευχαριστούμε πάνω από όλα τον άγιο Θεό που μας αξίωσε να φθάσουμε στην Στ΄ Εβδομάδα των Νηστειών και να εορτάσουμε και τον Ευαγγελισμό της Παναγίας μας, που είναι μία σωτήριος ημέρα για όλους τους ανθρώπους.

Ο Ευαγγελισμός της Παναγίας μας φανερώνει την άπειρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Βλέπουμε ότι ο Θεός κυνηγάει τον άνθρωπο για να τον σώση. Και το σχέδιό του ήταν να γίνη και ο Ίδιος άνθρωπος για την δική μας σωτηρία. Αλλά φανερώνει, όπως ακούσαμε και στην ανάγνωσι από τον λόγο του αγίου Νικολάου Καβάσιλα στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, τον θησαυρό που είχε μέσα στην καρδιά της η Παναγία μας, την αγάπη, την θυσία, την υπακοή, την ταπείνωσι, και προ παντός την πίστι και την εμπιστοσύνη της στον Θεό.

Φανερώνει ακόμη και τον σεβασμό που έχει ο Θεός στον άνθρωπο. Δεν ήθελε να επέμβη δυναμικά στην Παναγία μας και να κατοικήση μέσα της, προτού να πάρη και την δική της συγκατάθεσι. Γι’ αυτό μέχρι να πη η Παναγία μας το «ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» (Λουκ. α΄ 38) ο Θεός περίμενε.

Και όταν η Παναγία μας παρεδόθη εξ ολοκλήρου στον Θεό, τότε έγινε και το μέγα μυστήριο της σωτηρίας μας και αρχίζει από εκείνη την στιγμή το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου με την σάρκωσι του Θεού Λόγου μέσα της.

Γι’ αυτό και ευχαριστούμε την Παναγία μας. Και να ξέρουμε, ότι κάθε φορά που και εμείς παραδιδόμαστε στον Θεό και λέμε: «ιδού, Κύριε, ο δούλός σου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», τότε έρχεται και σε μας μέσα και κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, η Χάρις του Θεού, και γινόμαστε άνθρωποι χαριτωμένοι. Οσάκις όμως εμείς παραβαίνουμε τον νόμο του Θεού, τότε φεύγει και η Χάρις του Θεού. Είναι παράδειγμα για μας η Παναγία.

Βλέπουμε ότι η Παναγία πάντοτε είχε μία ανάπαυση μέσα της, μία ειρήνη. Και μετά, όταν πήγε στην Βηθλεέμ για να γεννήσει τον Χριστό, δεν στενοχωριόταν που δεν έβρισκε τόπο για να γεννήσει και ότι χρειάσθηκε να πάει σε ένα σπήλαιο.

Διότι ήξερε ότι ήταν στα χέρια του Θεού. Είχε τον Θεό προστάτη. Γι’ αυτό πάντοτε είχε μία ειρήνη, μία αγαλλίαση μέσα της, μία ανάπαυση. Και όταν έφυγε στην Αίγυπτο, το ίδιο. Και όταν επέστρεψαν πάλι πίσω στην Ναζαρέτ, είχε η Παναγία μας αυτήν την ειρήνη και την ανάπαυση μέσα της, διότι είχε την πίστη και την εμπιστοσύνη της στον Θεό.

Έτσι και εμείς, που γινόμαστε μοναχοί και αφιερωνόμαστε στον Θεό, πρέπει να έχουμε αυτή την εμπιστοσύνη και αυτή την πίστη στον Θεό.

Φέτος με την Χάρι του Θεού κάναμε και πέντε Μεγαλοσχήμους Μοναχούς και ακούσαμε τις υποσχέσεις που δίνει ο μοναχός, ότι πρέπει τα πάντα να εγκαταλείψει για να αγαπήσει τον Θεό. Ο σκοπός μας είναι να αγαπήσουμε τον Θεό. Και αν το πετύχουμε αυτό και έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό και δεν κλονίζεται η πίστις μας και η εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν –εξ άλλου γι’ αυτό ερχόμαστε στο μοναστήρι, επειδή έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό–, τότε πάντοτε θα είμαστε αναπαυμένοι.

Ό,τι και να συμβαίνει στην ζωή μας, θα είναι για μας μία ανάπαυσις, γιατί ξέρουμε ότι με όλα τα γεγονότα της ζωής μας ο Θεός ετοιμάζει την σωτηρία μας. Διότι αυτός είναι ο σκοπός του Θεού: Να σώσει τον άνθρωπο.

Τώρα, βλέπετε, έχουμε και αυτή την περίπτωση με τον κορονοϊό, εξ αιτίας του οποίου υπάρχει μία ταραχή σ’ όλο τον κόσμο. Εμείς οφείλουμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό. Ακούγονται πολλά σενάρια. Όμως να μη εμπιστεύεστε στο κάθε τι που ακούτε, διότι ο κόσμος έχει τα σχέδιά του. Αλλά και ο Θεός έχει τα δικά Του σχέδια. Πάνω από όλα είναι ο Χριστός. Ο Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι ο Χριστός. Ο Κύριος της ιστορίας είναι ο Θεός· δεν είναι οι άνθρωποι.

Μπορούν οι άνθρωποι να λένε ό,τι θέλουν, να προγραμματίζουν ό,τι θέλουν. Και δεν θα μας σώσει  ούτε η Αμερική ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα… ούτε άλλο τίποτε από τα του κόσμου· θα μας σώσει μόνο ο Θεός. Να μη μπλέξουμε σ’ αυτά τα «γρανάζια» των σχεδίων των ανθρώπων. Εμείς να δούμε τι σχέδια έχει ο Θεός. Σ’ εκείνα να εμπλακούμε, να ανακατευτούμε, σ’ εκείνα που ο Θεός θέλει για μας. Και τι θέλει ο Θεός από μας; Ο Θεός θέλει την μετάνοιά μας!

Όπως αναφέρει ο άγιος Βαρσανούφιος, όλες αυτές οι δοκιμασίες γίνονται εξ αιτίας των αμαρτιών μας. Δεν γίνεται κάτι τυχαίο. Και τα αίτια της αμαρτίας είναι η προαίρεσις του ανθρώπου. Δεν έχουμε σωστή προαίρεση, σωστή θέληση. Επειδή δεν κάνουμε το θέλημα του Θεού αλλά κάνουμε τα θελήματα της σαρκός, γι’ αυτό και ο Θεός επεμβαίνει πολλές φορές στην ιστορία. Διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, ότι όταν οι Ιουδαίοι ξέφευγαν από τον νόμο του Θεού, επέτρεπε ο Θεός τις γειτονικές φυλές να τους πολεμούν και να τους νικούν. Όταν επέστρεφαν στον Θεό, αν και ήσαν λίγοι, νικούσαν.

Ο Θεός τώρα μας ταρακουνάει λίγο, για να ξυπνήσουμε. Όχι για να βλέπουμε τι κάνει ο ένας και ο άλλος, αλλά για να δούμε εμείς τι πρέπει να κάνουμε, για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και για να βοηθήσουμε την κατάσταση. Δεν ωφελεί το να ασχολούμαστε με το τι κάνει ο ένας και ο άλλος, πατέρες, αλλά με το τι πρέπει εμείς να κάνουμε, γιατί ο Θεός για μας επιτρέπει αυτήν την δοκιμασία.

Η αγία Μαρία η Αιγυπτία, ήταν μία γυναίκα πολύ αμαρτωλή. Αλλά ο Θεός την κυνηγούσε, την παρακολουθούσε, και ήθελε κάποια στιγμή να την βοηθήσει.

Και όταν πήγε να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό, πρόβαλε ο Θεός αυτήν την αόρατη δύναμη, για να την εμποδίσει να εισέλθει μέσα στον ναό. Τότε η αγία Μαρία ήλθε στον εαυτό της. Τι σημαίνει αυτό;

Ότι η αγία Μαρία δεν άρχισε να λέει: «Ο Θεός είναι άδικος. Γιατί δεν με αφήνει να πάω να προσκυνήσω; Μήπως μόνο εγώ είμαι αμαρτωλή; Οι άλλοι που μπαίνουν μέσα δεν είναι αμαρτωλοί; Γιατί αφήνει τους άλλους και εμένα δεν με αφήνει;». Δεν κάθισε να ασχοληθή με το τι κάνουν οι άλλοι ούτε με το αν ο Θεός είναι δίκαιος, αλλά κατάλαβε ότι αυτό γινόταν για τις αμαρτίες της.

Αυτή είναι η καλή προαίρεσις, η καλή θέλησις που είχε η Αγία. Ο Θεός της έδωσε μία ευκαιρία, την ταρακούνησε λίγο, για να καταλάβει την αμαρτία της. Και όταν το κατάλαβε η ίδια και ήλθε στον εαυτό της, έκλαψε, μετανόησε πολύ και πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τον κόσμο. Στράφηκε στην Παναγία, την έβαλε ως εγγυήτρια και την παρακάλεσε να συγχωρήσει τις αμαρτίες της και να την βοηθήσει να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Μετά εμπιστεύθηκε τον εαυτό της στην Παναγία για να την οδηγήσει να πάει, όπου Εκείνη θα της έδειχνε.

Βλέπετε, δεν πήγε όπου ήθελε αυτή, αλλά όπου της έδειξε η Παναγία. Και γνωρίζουμε ότι πήγε στην έρημο και ότι εκεί έζησε σαράντα επτά χρόνια. Τα δέκα επτά πρώτα χρόνια είχε πολύ μεγάλο πόλεμο. Της έρχονταν λογισμοί, της έρχονταν ενθυμήσεις από τα τραγούδια, από τα φαγητά, από τα ποτά, από τις αμαρτίες που έκανε. Αλλά αυτή δεν επέτρεπε ούτε ένα λογισμό να εισέλθη και να μολύνη την καρδία της ή να τραυματίση την σχέση της με τον Θεό, διότι είχε υποσχεθεί ότι όλα αυτά θα τα εγκαταλείψει. Γιατί; Διότι είχε καλή θέληση, είχε καλή προαίρεση. Τότε βοήθησε και ο Θεός. Και με την βοήθεια του Θεού «τα αδύνατα παρά ανθρώποις γίνονται δυνατά» (βλ. Λουκ. Ιη΄ 27).

Είναι να θαυμάζει κανείς, πως μία γυναίκα έζησε μέσα στην έρημο τόσα χρόνια. Γιατί; Διότι είχε αυτή την καλή θέληση. Είχε καλή προαίρεσι και αγωνίσθηκε δυναμικά, παρ’ όλο που είχε τόσο μεγάλες αμαρτίες. Αλλά το πρώτο και βασικό ποιο ήταν; Πως ξεκίνησε; Ήλθε «στον εαυτό της». Δεν κάθισε, όπως είπαμε, να συγκρίνει την ζωή της με τους άλλους και να λέη: «Για κοίταξε, και αυτός που μπαίνει τώρα μέσα είναι αμαρτωλός. Αφού τον ξέρω. Έχει κάνει τόσες αμαρτίες. Γιατί τον αφήνει ο Θεός και μπαίνει μέσα και εμένα δεν με αφήνει να μπω;». Δεν είπε, ότι ο Θεός είναι άδικος.

Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους.

Επομένως αυτό που ζητά ο Θεός από μας είναι να κοιτάμε τον εαυτό μας. Η προαίρεσις μας δεν είναι σωστή, διότι αν έχουμε σωστή προαίρεση, ο Θεός θα βρεί τρόπο να μας βοηθήση. Να το ξέρετε αυτό, πατέρες. Πάνω από όλα να έχουμε αυτό στον νου μας: Τι ζητάει από μας ο Θεός σε κάθε περίπτωση. Και αυτό που ζητάει ο Θεός από μας είναι η επιστροφή μας κοντά Του. Να επιστρέψουμε όλοι μας. Τίποτε άλλο.

Και όταν επιστρέφουμε εμείς, επιστρέφει ένα μέρος της Εκκλησίας και σιγά‐σιγά διορθώνεται όλη η Εκκλησία. Διότι, αν προσέχουμε «τι κάνει ο ένας και τι κάνει ο άλλος», ενώ εμείς κάνουμε χειρότερα από αυτούς, επειδή κατακρίνουμε τους ανθρώπους, τότε ποιο το όφελος; Δεν ωφελούμε κανένα. Δεν βγαίνει κανένα κέρδος, όταν ασχολούμαστε με τους άλλους. Διότι ούτε εμείς ωφελούμαστε ούτε αυτοί, αλλά μάλλον βλαπτόμαστε. Έτσι όμως δεν μπορεί να προχωρήσει η Εκκλησία.

Όλα αυτά τα είπα με αφορμή το θέμα του κορονοϊού, για να μη ακούτε τα διάφορα σενάρια που λέγονται εδώ και εκεί, διότι δεν γνωρίζουμε τι θα γίνη. Όπως και να έχη το πράγμα, ο Αντίχριστος θα έλθει, αφού η Εκκλησία το έχει πει. Όμως πότε θα έλθει, δεν ξέρουμε. Εμείς ας είμαστε έτοιμοι. Εξ άλλου και ο Αντίχριστος να έλθει, τι μας πειράζει εμάς; Επάνω από όλα είναι ο Χριστός. Τι, δηλαδή, ο Αντίχριστος είναι επάνω από τον Χριστό; Αφού στο τέλος ο Χριστός θα νικήσει.

Δεν θα νικήσουν οι άνθρωποι ή τα σχέδια των ανθρώπων. Εάν εμείς πιστεύουμε στον Θεό, «ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών». Να μη συγχιζόμαστε και ταραζόμαστε και στενοχωριόμαστε. Μόνο να μετανοούμε. Να έχουμε σωστή μετάνοια και επιστροφή στον Θεό. Αυτό να κοιτάξουμε. Και αν δεν ταπεινωθούμε, δεν μπορεί να έλθη το έλεος του Θεού στην ζωή μας.

Θα διαβάσουμε τώρα κάτι από τον αββά Βαρσανούφιο, που και στην εποχή του υπήρχε κάτι αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει σήμερα. «Παράκληση των Πατέρων που ησύχαζαν στο Κοινόβιο προς το μεγάλο Γέροντα, σχετικά με τον κόσμο:

Επειδή κινδυνεύει ο κόσμος, σε παρακαλούμε όλοι να ικετεύσεις την αγαθότητα του Θεού να αποσύρει το (απειλητικό) Του χέρι και να βάλει τη ρομφαία πίσω στη θήκη της. Στάσου ανάμεσα σ’ αυτούς που έπεσαν και σ’ αυτούς που στέκουν με το άγιο θυμίαμα της προσευχής σου και σταμάτησε τον εξολοθρευτή. Ύψωσε το άγιο θυσιαστήριο (της αγιασμένης πατρικής καρδιάς σου) στα ολόφωτα και άγια δώματα του ουρανού και θα παύσει η οργή του Θεού. Και σου δεόμαστε και σε παρακαλούμε λυπήσου τον κόσμο που χάνεται. Θυμήσου ότι όλοι είμαστε μέλη σου. Δείξε και στην παρούσα στιγμή την ευσπλαγχνία σου και τα θαυμάσια του Θεού, διότι σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.

Απόκριση Βαρσανουφίου: Αδελφοί, βρίσκομαι σε πένθος και σε οδυρμό για την οργή του Θεού που κρέμεται πάνω από την ανθρωπότητα, διότι όλα όσα κάνουμε είναι αντίθετα από το θέλημα του Θεού. Ο Κύριος είπε· «αν η αρετή σας δεν ξεπεράσει την αρετή των Γραμματέων και των Φαρισαίων, δεν θα εισέλθετε στη Βασιλεία του Θεού» (Ματθ. ε΄ 20). Εμείς όμως πήγαμε στο τελείως αντίθετο· ξεπέρασε η παρανομία μας κατά πολύ την παρανομία και των αλλοπίστων.

Και είναι πολλοί αυτοί που παρακαλούν τη φιλανθρωπία του Θεού να παύσει την οργή από τον κόσμο –και κανένας βέβαια δεν είναι πιο φιλάνθρωπος από το Θεό– αλλά δεν θέλει να δώσει έλεος, διότι αντιστέκεται το πλήθος των αμαρτιών που γίνονται στον κόσμο. Υπάρχουν δε τρεις άνδρες που, με τη Χάρη του Θεού, έφθασαν στον τέλειο βαθμό της αναγεννήσεώς τους και υπηρετούν αφοσιωμένοι το θέλημά Του, οι οποίοι ξεπέρασαν τα όρια της ανθρώπινης φύσης και έλαβαν εξουσία να λύνουν και να δένουν, να συγχωρούν και να μη συγχωρούν αμαρτίες.

Αυτοί στέκουν άγρυπνοι μπροστά στην απειλούμενη συμφορά και αγωνίζονται ώστε να μην καταστραφεί ακαριαίως και ολοσχερώς όλος ο κόσμος, η Οικουμένη. Πραγματικά, με τις ευχές τους, ο Κύριος παρατείνει μαζί με τη δοκιμασία και το έλεος Του. Λέχθηκε δε προς αυτούς, ότι για λίγο χρόνο θα κρατήσει ακόμη η οργή. Μαζί μ’ αυτούς λοιπόν ευχηθείτε και σεις.

Οι ευχές δε αυτών των τριών συναντιούνται στην είσοδο του άνω Θυσιαστηρίου του Πατρός των Φώτων. Και συγχαίρουν ο ένας με τον άλλο και συναγάλλονται στα επουράνια. Όταν πάλι στραφούν προς τη γη συμπενθούν και συγκλαίουν και συνοδύρονται για τα κακά εκείνα που γίνονται και κινούν την οργή του Θεού.

Είναι δε αυτοί ο Ιωάννης στη Ρώμη, ο Ηλίας στην Κόρινθο και ένας άλλος στην επαρχία των Ιεροσολύμων. Πιστεύω δε, ότι θα επιτύχουν να αποσπάσουν το έλεος του Θεού. Ναι θα το επιτύχουν. Αμήν.

Ο Θεός μου (που χαρίζει το έλεος Του σε μένα τον ανάξιο), να σας ενδυναμώσει, ώστε να ακούσετε και να σηκώσετε το βάρος και την οδύνη που προκαλούν αυτά που σας είπα, διότι είναι απρόσιτα σε όσους δεν έχουν το χάρισμα να τα εννοήσουν» (εκδ. Ετοιμασία, τομ. Γ’, σελ. 59‐63).

Βλέπετε, ότι και ο άγιος Βαρσανούφιος, που έζησε τον στ’ αιώνα, οπότε υπήρχε κάποια αντίστοιχη δυσκολία σε όλο τον κόσμο, έλεγε ότι οι άνθρωποι ό,τι κάνουν είναι αντίθετο προς το θέλημα του Θεού. Και εμείς σαν άνθρωποι έχουμε ξεφύγει από αυτό που θέλει ο Θεός.

Ένας ασκητής κάποτε έλεγε στον εαυτό του: «Αν και είμαι τόσα χρόνια στην έρημο, δεν έχω κάνει το θέλημα του Θεού. Δεν κατάφερα ούτε μία ημέρα να κάνω το θέλημα του Θεού. Αύριο θα αγωνισθώ να κάνω το θέλημα του Θεού».

Οπότε δεν κάθησε στο κελλί του να κάνει προσευχή, αλλά όπως έκανε κάθε ημέρα πήρε μία σακκούλα με σιτάρι και πήγε στον μύλο για να αλέσει. Μόλις όμως έφθασε στον μύλο, έρχεται κάποιος άλλος και του λέει:

«Πάτερ, μπορώ να αλέσω εγώ, διότι βιάζομαι;». «Άλεσε», του λέει, διότι σκέφθηκε: «ο Θεός τι θέλει τώρα από μένα; Να του δώσω την θέσι μου». Μόλις όμως τελείωσε αυτός, έρχεται άλλος. Έτσι πέρασε όλη η ημέρα και έρχονταν κάθε λίγο και καινούριοι και στο τέλος έφυγε πίσω χωρίς να αλέση το σιτάρι. Είχε τότε την πληροφορία, ότι «σήμερα έκανες το θέλημα του Θεού».

Βλέπετε; Πρέπει να κοιτάμε κάθε στιγμή στην ζωή μας, ποιο είναι το θέλημα του Θεού.

Στον άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, που όπως ξέρετε είχε δύσκολο Γέροντα, κάθε ημέρα του ερχόταν λογισμός να φύγει. Έλεγε: «Ας φύγω αύριο». Μετά έλεγε: «Ας φύγω την άλλη εβδομάδα». Μετά: «Ας φύγω το Πάσχα, τα Χριστούγεννα κ.λ.π.». Έτσι πέρασαν σαράντα χρόνια εκεί μαζί με τον Γέροντα του.

Όταν εκοιμήθη ο Γέροντας του και πήγε να τον αποχαιρετίσει κατά τον τελευταίο ασπασμό, αισθάνθηκε μέσα του ότι αυτό που έκανε ήταν το θέλημα του Θεού και ότι αυτό θα τον ωδηγούσε στην σωτηρία του. Αισθάνθηκε μία πληροφορία μέσα του: «Αν δεν έκανες αυτό, που ήταν το θέλημα του Θεού στην ζωή σου, και έφευγες, θα χανόσουν».

Αυτή την πληροφορία είχε. Και έλεγε στον Θεό: «Καλά, γιατί δεν μου το έλεγες; Γιατί, Θεέ μου, δεν με πληροφόρησες, ότι αυτό ήταν το θέλημά Σου, για να μη ταλαιπωρούμαι;». Και έλαβε την απάντηση: «Διότι ήθελα να δω την προαίρεση σου».

Γι’ αυτό, πατέρες, να κάνουμε υπομονή και να έχουμε πάντοτε ένα καλό λογισμό. Να έχουμε σωστή προαίρεση και να αναρωτιόμαστε, τι ζητάει από μας ο Θεός. Ο Θεός μας ταρακουνάει μερικές φορές, για να ξυπνήσουμε.

Το 1978, που έγιναν οι σεισμοί στην Θεσσαλονίκη, εγράφη ένα βιβλίο που έλεγε: «Η αγάπη του Θεού σείει την γη». Και ο άγιος Παΐσιος, που ήταν τότε στην Σουρωτή, έλεγε: «Να πάμε στο Άγιον Όρος να δέσουμε την Θεσσαλονίκη, για να μη κουνιέται». Άλλοτε πάλι ο ίδιος, όταν του έλεγαν για κάποιους που είχαν πόνο και στενοχώριες και ταλαιπωρίες, έλεγε: «Τι φταίνε αυτοί οι άνθρωποι και ταλαιπωρούνται, αν εγώ, το χαμένο, δεν είμαι άγιος για να τους βοηθήσω;». Βλέπετε;

Την ευθύνη την έριχνε επάνω του. Δεν την έριχνε στους ανθρώπους που υπέφεραν. Αυτό το πνεύμα να έχουμε, πατέρες. Πάντοτε να έχουμε αυτή την διάθεσι, ότι εμείς πρέπει να διορθωθούμε και μετά θα διορθωθούν και οι άλλοι.

Και το Ευαγγέλιο που ακούσαμε προχθές στην Εκκλησία με την γυναίκα που την συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω να μοιχεύει, το ίδιο πράγμα τονίζει. Σύμφωνα με τον νόμο έπρεπε να την λιθοβολήσουν. Ο Χριστός δεν απέρριψε τον Νόμο αυτό, αλλά τους είπε: Εντάξει, να την λιθοβολήσετε. Αλλά ο αναμάρτητος ας ρίξη πρώτος τον λίθο. Και τότε όλοι έφυγαν και κανείς δεν την λιθοβόλησε. Και ο Χριστός είπε: Ούτε εγώ σε λιθοβολώ που είμαι αναμάρτητος.

Ήλθε η Καινή Διαθήκη, ήλθε η Χάρις του Θεού. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά θέλει και περιμένει την επιστροφή μας. Γι’ αυτό της είπε: «Πορεύου και μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάν. η΄ 11), διότι θέλει να μη αμαρτάνουμε και να επιστρέψουμε κοντά Του.

Γι’ αυτό να προσέχουμε, πατέρες! Έχουμε τόσα μέσα μας. Να μη επιβαρύνουμε τον εαυτό μας περισσότερο. Τουλάχιστον να μη κατακρίνουμε τους ανθρώπους, όποιοι και να είναι αυτοί. Και να κοιτάξουμε να διορθωθούμε. Να δούμε, πού φταίμε εμείς και να διορθωθούμε. Εδώ μέσα στο μοναστήρι τα πράγματα είναι απλά. Το μοναστήρι είναι ο ιδανικώτερος χώρος που μπορεί κανείς να αναπτυχθεί πνευματικά, φθάνει να το αξιοποιήσει σωστά. Είναι οι ακολουθίες που έχουμε, είναι η τράπεζα, είναι οι αναγνώσεις, είναι το διακόνημα, είναι τα πνευματικά μας.

Με αυτά, αν ασχοληθεί κανείς, τελείωσε· η σωτηρία του είναι εύκολη. Γιατί να ασχολούμαστε με άλλα πράγματα και να στενοχωριόμαστε και να ψυχραινόμαστε και μεταξύ μας; Τώρα οι περιστάσεις το καλούν, να είμαστε πιο σοβαροί μοναχοί. Να μη παρεξηγούμαστε με μικροπράγματα μεταξύ μας και στενοχωριόμαστε και ψυχραινόμαστε, αλλά να κοιτάμε, πως θα βοηθήσουμε όλοι την δύσκολη αυτή κατάσταση. Ο Θεός από μας αυτό περιμένει.

Και σκέφθηκα, επειδή υπάρχει αυτή η κατάστασις με την πανδημία, να κάνουμε και εμείς σαν μοναστήρι κάτι παραπάνω από τις ακολουθίες που κάνουμε. Αν μπορούμε κάθε μέρα να κάνουμε μία Παράκληση γι’ αυτή την κατάσταση στην Αγία Αναστασία μετά το Απόδειπνο. Πάντα να υπάρχη ένας ιερέας και όσοι θέλουν να κάνουν Παράκληση γι’ αυτό το θέμα, να πηγαίνουν εκείνη την ώρα στην Αγία Αναστασία. Και ο καθένας στο κελλί του όσο μπορεί να κάνει λίγη προσευχή. Ας αρχίσουμε με την Παράκληση πρώτα και μετά βλέπουμε, αν θα κάνουμε κάτι παραπάνω. Και να ευχηθούμε σιγά-σιγά αυτή η κατάστασις να τελειώσει και να δώσει ο Θεός ειρήνη στον κόσμο Του.

Εγώ βλέπω ότι πολλοί άνθρωποι ωφελήθηκαν. Κάνουν προσευχές, παρακαλούν τον Θεό, μελετούν, έρχονται σε συναίσθηση. Λέγουν: «Ο Θεός μας τιμωρεί, διότι και εμείς δεν αξιοποιήσαμε σωστά αυτά που είχαμε στην ζωή μας». Αυτοί που έχουν καλή διάθεση, θα ωφεληθούν. Και πιστεύω ότι μέσα από αυτό το κακό θα βγει κάτι καλό, τουλάχιστον γι’ αυτούς που έχουν καλή διάθεση. Μέσα από αυτή «την μπόρα την δαιμονική θα έλθει και η λιακάδα η θεϊκή».

Γι’ αυτό να μη ανησυχούμε, πατέρες. Εμείς έχουμε τον στόχο μας. Θα αγωνισθούμε σ’ αυτό που οφείλουμε να κάνουμε «καθ’ ημέραν», διότι το αύριο δεν είναι στα χέρια μας. Έχουμε την σημερινή ημέρα. Πως θα δουλέψουμε σήμερα; Αυτό να κοιτάξουμε. Μη σκεπτόμαστε για αύριο και μεθαύριο.

Όταν θα έλθη η αυριανή ημέρα, πάλι θα είναι σημερινή και εκείνη η ημέρα. Εάν λοιπόν μάθουμε να δουλεύουμε σωστά κάθε ημέρα, όλη μας την ζωή θα δουλεύουμε σωστά. Ενώ, εάν αφήνουμε την ημέρα να περάσει μάταια και σκεπτόμαστε, τι θα γίνη μετά από πέντε και δέκα και είκοσι χρόνια, τότε δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτε στην ζωή μας και θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, χωρίς να έχουμε πάρει τίποτε μαζί μας…